The Bad Plus

AB Box, Brussel, 06/10/2005

Onder de noemer Jazzaktuell programmeert de Ancienne Belgique jazz,
but not as you know it. Uiteenlopende bands die jazz als
uitgangspunt hebben en er hedendaagse trends mee laten congrueren
krijgen er een forum. Een band die helemaal in dat plaatje past is
het Amerikaanse trio The Bad Plus. Ze gaan aan de slag met een
klassiek jazzinstrumentarium als piano, staande bas en drums. De
eigenheid van het drietal schuilt in hun aanpak. Als geen ander
weten ze technische begaafdheid en ruimte voor improvisatie, twee
typische kenmerken in jazz, te combineren met de power van
rockmuziek. Puriteinen mogen snuivend de neus ophalen voor die
aanpak, maar het kransje fans dat was komen opdagen dacht daar
duidelijk anders over.

Dat The Bad Plus geen traditionele jazzmuzikanten zijn, merkte je
in een oogopslag. Neem nu de vingervlugge pianist Ethan Iverson: in
zijn muisgrijze maatpak zag hij eruit als een wat pafferige, saaie
eurocraat. We moesten hem werkelijk achter het klavier van zijn
zwarte vleugel aan het werk zien om die indruk van ons af te
schudden. Drummer David King oogde als zijn absolute tegenpool. Met
zijn piercings en tatoeages leek hij veeleer weggeplukt uit de
spionkop van een Engelse voetbalploeg, een kwalijk vermoeden dat
hij enkel versterkte met furieus en halsbrekend drumspel. Zijn niet
aflatende glimlach bewees gelukkig het tegendeel. Bassist Reid
Anderson op zijn beurt kwam als een hippe en mondaine twintiger
voor de dag.

Het optreden stond vooral in het teken van hun nieuwe plaat,
‘Suspicious Activity?’, die in Amerika al uitgebracht is, maar nog
niet zijn weg gevonden heeft naar Europa. De schuld van de muilezel
die de band naar Sony had gestuurd, volgens Ethan. “Apparently
he didn’t arrive yet
“, grapte hij. De nieuwe composities
verrasten niet, maar lieten wel een band horen die nog meer aan
zelfvertrouwen en vastberadenheid won. Eigenzinnig is de band
altijd geweest, getuige hun coverrepertoire: van Black Sabbath over
Ornette Coleman tot Nirvana, The Pixies of zelfs Aphex Twin. In
Brussel trakteerden ze een enthousiast publiek op een interpretatie
van Björks ‘Human Behaviour’. Zelfs Vangelis kreeg een rectale
behandeling, tot groot plezier van een steeds luidruchtiger
applaudisserend publiek. De passie waarmee de band zijn muziek
brengt, was daar niet vreemd aan. Anderson, die tekende voor een
groot deel van de nieuwe nummers, en Iverson speelden
geconcentreerd, maar het was vooral drummer King die de aandacht
naar zich toe trok. Aan waanzinnige snelheden striemde hij alle
hoeken en kanten van zijn drumstel: weinig subtiel, maar erg
indrukwekkend.

Tot twee maal toe mochten ze terugkomen. Kamerbrede glimlachen
toonden overduidelijk hoe blij ze daar mee waren.

verwant

Craig Taborn :: Daylight Ghosts

Craig Taborn is een beest. Een verbazingwekkende all-rounder met...

The Bad Plus :: Inevitable Western

Minder wiskunde, meer plezier. Zo heeft het Amerikaanse jazz...

recent

Heather Nova :: ”Op deze plaat probeer ik mezelf te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en...

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in