Op 16 mei trad Explosions In The Sky op in Brussel, de laatste halte van hun Europese tour en het uitgelezen tijdstip om hen eindelijk te strikken voor een interview. Hun doortocht in het Leuvense jeugdhuis Sojo mogen we dan wel gemist hebben, deze keer was het raak.
enola: Jullie zijn ‘big in Belgium’. Een uitdrukking die zoveel wil zeggen als onbekend maar paradoxaal genoeg zijn jullie echt groot in België. Hoe kijken jullie tegen België en de hele tour aan?
Munaf Rayani: (lacht) "Ik kende de uitdrukking niet. Maar het is fantastisch. We spelen op verschillende festivals en in clubs, onlangs nog in Leuven. We zijn dus echt "Big in Belgium". De tour was ook fantastisch, we hebben nu vier maanden door Europa getourd en het was echt leuk, we hebben overal goede respons gekregen. In november hebben we onze tour in de Verenigde Staten gedaan, dus nu kunnen we naar huis, even uitrusten en dan beginnen we aan de soundtrack voor een film. Begin juli keren we terug voor een tweetal weken en spelen we enkele festivals."
enola: Dit is de laatste show van deze tour. Verschillende mensen grepen net zoals wij steevast naast een ticket voor jullie optredens en hebben dus nog niet de kans gehad jullie aan het werk te zien. Wie jullie al aan het werk zag, laat steevast horen hoe goed jullie live wel niet zijn. Wat kunnen we live van jullie verwachten, vooral de nieuwe nummers?
Munaf: "Goh, we stoppen heel veel energie in onze live-shows, we proberen echt te voelen wat we spelen. Ik kan je beloven dat we vanavond weer alles wat we hebben in onze set zullen stoppen. We veranderen de set wel elke avond. We spelen veertig a vijftig minuten non stop live maar zowel nummers van het vorige als het huidige album, dus niet enkel de nieuwe nummers."
enola: Hoe kijken jullie nu terug op deze tour?
Munaf: "De tour was echt hectisch. Het was heel moeilijk om bij te houden waar je bent, met wie je speelt en zo. Maar Europa is een fantastisch continent. Als je nog maar kijkt naar de architectuur, de verschillende talen die hier gesproken worden. We proberen wel iets mee te pikken van de verschillende plaatsen waar we optreden maar het is vaak allemaal zo overweldigend. Je krijgt zoveel input en vaak ben je zo uitgeput na een show. We hebben na onze eerste Europese tour wel gespeeld met het idee om te verhuizen, maar we zouden Texas toch te sterk missen."
enola: Wat is de coolste plaats waar jullie tot op heden gespeeld hebben?
Munaf: "De Vera in Groningen. De mensen die er werken zijn heel behulpzaam, de fans waren echt enthousiast. Boven het podium zijn er kamers voor de groep. In Amerika hebben we in San Franscico in een mooie club gespeeld. In Figueras (Spanje) hebben we op een festival gespeeld waarbij de locatie een oud kasteel was. We hebben in zoveel clubs gespeeld waar we positief over zijn maar die locaties sprongen er echt uit."
enola: Het nieuwe album lijkt wel een doorbraak geweest te zijn. Opeens hoorde ik jullie naam overal vallen en sprak iedereen over de band. Hadden jullie dit zien aankomen?
Munaf: "Het is heel spannend voor ons: we krijgen kansen om overal te spelen, mensen komen naar onze optredens. Het geeft het gevoel dat je met iets goeds bezig bent. Weet je, het aantal mensen dat naar je show komt mag niet een graadmeter zijn voor je succes, maar het geeft je wel het gevoel dat er mensen zijn die naar je werk luisteren en het appreciëren. Dat is wel fijn natuurlijk."
enola: Jullie album klinkt heel hoopvol. Als Mogwai de schemering inluidt, dan weerklinkt bij jullie het ochtendgloren. Was die keuze bewust?
Munaf: "We hebben er echt naar gestreefd om positief te klinken. In dit soort muziek verdwaal je zo gemakkelijk in de duisternis en droefenis en hoewel die zaken in onze muziek zitten proberen we te tonen dat er ook hoop en glorie en zo bestaat, ook in onze muziek. It’s not fun to cry everyday, so smiling is a good thing."
enola: Dat viel me enorm op bij een song als "Six Days Under The Sea". Een nummer dat de gevoelens van de Koerskbemanning weergeeft. Zelfs die tragedie klinkt toch nog hoopvol.
Munaf: "Fantastisch dat je het ook zo ziet. Het is een heel droevig verhaal en het raakte ons allemaal. Wat we met die song bedoelden was dat hoewel de bemanning wist dat ze zouden sterven en dat ze niet gered zouden worden, ze volgens ons voor zichzelf toch volhielden dat er redding op komst was, dat ze het zouden overleven, ook al wisten ze in hun hart dat het zo niet was."
enola: Jullie vorige albums "Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live" en het nogal obscure eerste album "How Strange, Innocence" zijn niet of enkel via import te verkrijgen. Zullen deze nu ook hier uitgebracht worden?
Munaf: "Ik weet het eigenlijk niet zeker. Ons vorige album "Those Who Tell…" zal waarschijnlijk wel opnieuw uitgebracht worden. Ons eerste album "How Strange, Innocence" hebben we zelf uitgebracht. We stonden zelf in voor de distributie. Misschien brengen we het nu ook op grotere schaal uit want er is wel vraag naar. We hebben met het idee gespeeld om het enkel tijdens onze optredens te verkopen maar we spelen niet overal en het zou niet echt fair zijn tegen die mensen die ons niet live aan het werk kunnen zien. Mailorder is natuurlijk een optie."
enola: Je zou het natuurlijk op internet kunnen beschikbaar maken. Hoe staan jullie daar tegenover?
Munaf: "Vroeger waren we daar echt voor te vinden: je kon het eerste album downloaden. Maar nu is het echt iets gigantisch geworden en weet ik niet goed hoe ik tegen het hele fenomeen moet aankijken. Ik ben bang dat veel mensen niet beseffen dat groepen zoals wij weliswaar geen schatten verdienen met onze albumverkoop maar dat het wel een welkome inkomstenbron is, hoe klein ook. Uiteindelijk kost het ons ook geld om een album te maken. Maar anderzijds is het wel fantastisch: veel mensen leren je kennen en die komen dan wel naar je optredens. Het internet is een katalysator voor ons succes geweest. Het heeft dus zijn voor- en nadelen. Maar het is een gigantisch fenomeen dat je niet meer kan stoppen. Ikzelf pleit ook schuldig hoor: ik heb ook al zaken gedownload."
enola: Hoe ontstaat jullie muziek? Hebben jullie een vaste werkwijze?
Munaf: "We werken niet volgens een vaste formule, het verandert elke dag: de ene keer komt iemand met een gitaarrif aanzetten, dan jammen we weer. Het is een lang proces, zo gebeurt het wel dat we aan een song werken en dan na enkele maanden de hele song gewoon weggooien. We zijn heel streng in onze selectie, de nummers die we wel uitbrengen, betekenen dan ook heel veel voor ons en hopelijk slaan ze ook bij anderen aan. We vertrekken heel vaak vanuit een melodie of een ritme en daar koppelen we dan beelden aan, wat we zien of zo, vaak hebben we éénzelfde beeld in ons hoofd voor een song, dat is wel cool. "
enola: Op de hoes lees je ook "because you are listening" en "because you are breathing". Was het idee "The earth is not a cold dead place because…"?
Munaf: "We hebben dat voor de aandachtige fans er op gezet, goed van je dus. Het is inderdaad die bedoeling die er achter schuilt: voor ons is het geen koude wereld: omdat je luistert, omdat je ademt. De tekeningen in de hoes begint met een brandend bos en uit de as van een boom ontstaat een nieuwe boom en uiteindelijk een heel woud. Ikzelf heb de vogel uit de binnenhoes laten tatoeëren op mijn pols. Alle groepsleden hebben dezelfde engel als tatoeage als een soort verbintenis aan elkaar toen we net begonnen en nergens stonden."
enola: Jullie hebben altijd verklaard dat jullie nooit in een andere groep zouden kunnen spelen. Houdt die belofte stand?
Munaf: "We kennen elkaar zo goed dat het raar zou zijn om met andere te spelen. We hebben ook discussies maar uiteindelijk zijn we heel goede vrienden en kennen we de speelstijl van de andere zo goed om dat opnieuw op te bouwen met anderen… En er zijn zoveel goede dingen gebeurd met Explosions In The Sky, dat kunnen we niet vergeten. Mocht iemand met een andere band iets beginnen, dan zouden we elke connectie verzwijgen omdat mensen dan naar de groep of het album luisteren omdat het gelinkt is aan Explosions In The Sky en de verwachtingen die zo gecreëerd worden, kan je niet inlossen."
enola: Jullie zijn een Texaanse band. Bij Texas denk ik spontaan aan The Butthole Surfers en You Will Know Us By The Trail Of Dead. Is er sprake van een echte scene in Texas?
Munaf: "We hebben getourd met Trail Of Dead, zij zijn ook van Austin, we hebben daarnaast ook al getourd met handvol vrienden uit Austin die ook in bands spelen. Er is echt wel een goede scene in Austin. Er zijn natuurlijk veel slechte groepen maar uit duizend groepen haal je tien echt goede groepen en het is altijd leuk om naar hun optredens te gaan."
enola: Als Texanen hebben jullie ongetwijfeld ook een mening over George Bush jr. en over wat er nu beurt in de Abu Ghraib-gevangenis.
Munaf: "Het is een verschrikkelijke zaak. We were all just dumbfounded. We hebben vooral de Europese visie gehoord omdat we al zo lang aan het touren zijn. We kennen het Amerikaanse oogpunt niet maar het toont nog maar eens dat mensen die de macht in handen hebben neigen naar het kwade. Je kan hier geen onderscheid maken, de ene is niet beter dan de andere. Het lijkt wel alsof de ene kant x aantal mensen doodt en de andere kant dan maar evenveel mensen vermoordt. De regering Bush zijn een bende jakhalzen: hoe kan je beweren een land te bevrijden en het tezelfdertijd langzaam vermoorden. Ik ben nieuwsgierig naar hoe de invasie zal aflopen en hoe de wereld zal reageren. Eerst was iedereen in Amerika te vinden voor deze oorlog maar ondertussen zijn er steeds meer stemmen tegen, mensen die vinden dat we er weg moeten."
