“There’s a million little battles that I’m never gonna win”, croont Matt Berner in het titelnummer van I Am Easy To Find. Die miljoenen gevechten heeft The National de afgelopen 20 jaar in woord en muziek omgezet. Op hun achtste plaat gaat de strijd door, maar overheerst voor het eerst een sussende toon. Het creëert een gigantische rijkdom in woord, geluid én beeld.
“I know I am easy to find, but you know it’s never me”, klinkt het op het bloedmooie sleutelnummer “Oblivions”, tevens het kernnummer van de begeleidende film van Mike Mills. Die kortfilm volgt het leven van de eerste tot de laatste adem van een vrouw, gespeeld door Oscar-winnares Alicia Vikander. Het project liep parallel met het opnemen van deze plaat. En dat is geen toeval. The National grossiert in songs over levensveranderingen, leren leven met tekortkomingen en vechten tegen de ennui met waanzin als een wapen. Of zoals het in de film meermaals wordt verwoord: over “feeling big, small, scared, at ease”.
De rusteloosheid die dat met zich meebrengt vertaalde The National al die tijd in songs die de jachtige ritmes van de broers Devendorf koppelde aan de weemoed van de broers Dessner. En een Berninger die z’n waanzinnige denkbeelden aan zijn eigen sussende vocalen koppelde – zoals hij in een van de hoogtepunten van de plaat, “Rylan”, debiteert: “There’s a little bit of hell in everyone”. Songs van The National waren inherente dialogen. Je moest het doen met de versies en verhalen rechtstreeks vanuit Berningers hoofd. Daar brengt I Am Easy To Find verandering in. De hoofdrollen worden opgeëist door vrouwelijke vocalen die de onderhuidse dialogen van op vorige platen expliciteren. Het zijn zij die songs emotioneel verankeren.
Het resultaat is louterend. Berningers waangedachten botsen niet meer tegen zijn schedel, maar krijgen een sussend tegengewicht. Wat ontstaat, is een meer dan ooit uitgesproken dialoog tussen waanzin en weemoed. Die toon wordt meteen gezet in het prachtige openingsnummer “You Had Your Soul With You”: de Dessners larderen hun riffs met elektronica, de Devendorfs hun jachtigheid met bloedmooie orkestraties van Bryce Dessner, Berninger wordt over de bol geaaid door Gail Ann Dorsey — de enigmatische bassiste van wijlen Bowie die zonder meer een glansrol vertolkt op deze plaat. De manier waarop zij na amper drie minuten binnen schrijdt, is tekenend voor deze plaat: ze brengt loutering en rust in de rusteloosheid die als vanouds door de band wordt aangevuurd.
Het doet I Am Easy To Find aanvoelen als een antwoord op alle vorige National-platen. En toch blijft het DNA intact. Songs als “Quiet Light”, “Rylan” en “The Pull Of You” hadden door hun onderhuidse koortsachtigheid zo op een oude National-plaat kunnen staan, door de immer secuur roffelende Bryan Devendorf. De hermetische sound van Boxer is weliswaar ver weg, maar dat is ze al sinds doorbraakplaat High Violet. Er mag meer dan ooit licht binnenvallen in het geluid, door bloedmooie orkestraties, zoals in “Light Years” en “Oblivions”, en al even mooie stemmen van Mina Tindle, Lisa Hannigan en Sharon Van Etten. The National heeft steevast hun geluid opengezet voor vrienden als Sufjan Stevens en Van Etten, maar die openheid was nooit zo manifest als nu. Dat alles maakt dat deze I Am Easy To Find een zeker grandeur over zich heeft, maar toch intimistisch van aard blijft.
Ook tekstueel is Berninger uitstekend op dreef. Het thema van Sleep Well Beast wordt verder gezet. Niet toevallig, aangezien veel songs en ideeën dateren uit die sessies. Samen met zijn vrouw Carin Besser fileert hij de grillen van een lange liefdesrelatie, waarin vooral vrouwelijk geduld de sleutel tot het succes blijkt. Vervreemding van het leven vroeger kruist die rode draad. Het verleidt Berninger tot echt expliciete politieke lyrics, zoals in een ander sleutelnummer “Not In Kansas”. Daar bezoekt hij zijn ouderlijk huis, waarbij hij de directe impact van politiek op een regio in Trumpland ondervindt: “My bedroom is a stranger’s gunroom / Ohio’s in a downward spiral / Can’t go back there anymore / Since alt-right opium went viral.”
Waar Trouble Will Find Me al het beste van The National tot dan bundelde, doet I Am Easy To Find dat eigenlijk opnieuw. En geeft hierbij een nieuw bestaansrecht aan Sleep Well Beast, die als overgangsplaat een heel nieuwe betekenis krijgt. Na twintig jaar verdiept en verbreedt The National hun geluid wederom. “I am easy to find but you know it’s never me”, zou meer dan ooit over deze steevast vervellende band kunnen gaan.
