Twee onontbeerlijke pijlers van goede garagerock zijn nostalgie en lawaaierigheid. Het is op die basis dat een groep als Vivian Girls in het kraampje van rock-’n-roll-label In The Red Records past. Met enerzijds een geluid dat de onbezorgdheid van de jaren zestig uitstraalt en anderzijds een wall of sound à la The Jesus & Mary Chain probeert het trio een eigen plaats in het rock-’n-rollwereldje op te eisen.
Hoe lang is het geleden dat u zich nog eens aan The Breeders of zelfs aan Kim Deals andere groep The Amps bezondigd heeft? Hoe verslavend was de combinatie van fuzzy gitaren met niet te opdringerige vrouwenstemmen? Indien een dergelijke beschrijving bij u spontaan kwijl uit uw mond laat lopen, hebben wij heel goed nieuws voor u: Vivian Girls voldoet immers voor een groot deel aan zo'n profiel. Of de tattoo’s van de drie meiden een poging vormen om de lelijkheid van de huidige Kim Deal te evenaren, laten wij daarbij in het midden.
Met "All The Time" balanceert Vivian Girls in ieder geval perfect op het slappe koord tussen zijn twee uitersten: het nummer bevat een wall of sound waarachter de vocalen maar met moeite doordringen, terwijl het refrein toch zonnig genoeg is om een tijdsprong naar het flowerpowertijdperk te maken. Maar wat vooral opvalt, is hoe ultralicht de muziek is: met minder dan twee minuten krijgt "All The Time" zelfs geen kans om te vervelen. De intro van "Such A Joke" brengt ons met zijn typische Pixies-riffje vervolgens weer naadloos bij onze referentie naar Kim Deal en haar gevolg.
Vivian Girls maakt er liever geen geheim van dat zijn muziek heel simpel en even efficiënt is: met "No" doet de groep het Pixies-introtrucje nog eens over, met dat verschil dat het nummer nog eenvoudiger is. Het liedje bevat zelfs geen echte tekst meer. Het stoelt enkel op het ludieke idee om drie knettergekke meiden iets meer dan een minuut met heel veel vuur in het keelgat "Nooooo!" te laten uitzingen. Het is het allerkortste nummer, maar veel langer wordt het nooit: "Tell The World" neemt als langste track drieënhalve minuut in beslag, maar wordt dankzij een lofi-mix nooit langdradig.
Het gevolg van zoveel korte liedjes is uiteraard een ultrakorte plaat, maar het alternatief lijkt moeilijk denkbaar: Vivian Girls kent nu eenmaal niet veel afwisseling. Het haalt zijn kracht vooral uit zijn wall of sound. Dat werkt voor een plaat van minder dan vijfentwintig minuten, maar de keerzijde van de medaille is uiteraard dat het een broze formule is waar men best niet teveel aan raakt. Een langere plaat zou ongetwijfeld meer creativiteit vereisen. Een plaat als Vivian Girls maakt niet duidelijk of de groep een dergelijke veelzijdigheid in zijn mars heeft, maar bewijst natuurlijk evenmin het tegendeel.
Het hangt gelukkig niet van zo’n bedenking af of Vivian Girls nu een sterk of een minder sterk debuut is: het combo schotelt zijn publiek immers een uitgekiende mengeling van lekkernijen voor en het enige logische gevolg daarvan is dat u na een plagerige vijfentwintig minuten opnieuw op Play wil drukken. En is dat niet het ultieme doel van iedere rock-’n-rollband?
