Iemand nog heimwee naar de typische indierock en britpop uit de jaren negentig? Met The UV Race kwam er in 2011 onverwacht een antwoord op dat gapende gat. De combo heeft de strijd intussen gelukkig nog niet gestaakt, maar weet met Racism integendeel nog meer met scherp te schieten.
Wij zijn In The Red Records in ieder geval heel dankbaar dat hij het Australische The UV Race heeft opgepikt. De manier waarop de groep moeiteloos indierock, artrock, postpunk en britpop met elkaar weet te verzoenen, valt namelijk subliem te noemen en met Racism is de band nu eenmaal nog beter geworden in wat hij doet. Opener “Be Your Self” laat daar weinig twijfel over bestaan. Het is een nummer dat begint met een weinig opdringerig, doch aanstekelijk riffje dat een mens alleen maar goesting kan doen krijgen in meer en wanneer even later het handjeklap en de scanderende stem het geheel vervolledigen ben je helemaal mee met The UV Race’s muziek.
Met nummers als “I’m A Pig” en “Life Park” wordt het er niet minder kleurrijk op. Met “I’m A Pig” zoekt de groep namelijk iets meer de punkroots op terwijl hij het evenmin nalaat om “Oink, Oink”-gewijs het geluid van varkens te imiteren. “Life Park” is dan weer gewoon een heel goed luisternummer dat het verhaal vertelt van een kerel die besluit het nine-to-five-leven helemaal achter zich te laten. Hoewel beide nummers inhoudelijk weinig met elkaar te maken hebben, houdt het typische geluid van The UV Race alles mooi bij elkaar en bewijst hij hiermee tegelijkertijd een heel fantasierijke en toch heel consistente band te kunnen zijn.
Nog meer verscheidenheid en creativiteit mag blijken uit nummers als “Unknown Pleasures” en “Sophie Says”. “Unknown Pleasures” pakt uit met een zanger die er niet vies van is een heliumballonetje in de strijd te gooien, terwijl de dichterlijke stijl en het Engelse accent van “Sophie Says” eerder bij de straatpoëzie van The Streets aanleunt. En als The UV Race eens even geen zin heeft om er een aftands spinet of een bevreemdend clavecimbel bij te halen, besluit hij gewoon even om volle bak te rocken zoals in “Raw Balls”. In “Gypsy King” besluit de combo er dan weer blazers bij te halen en de titel van het nummer hiermee eer te bewijzen.
Het mooie hierbij is dat werkelijk geen enkel nummer als vulsel aanvoelt. Integendeel, zelfs in de staart van Racism zit met het opzwepende “Nuclear Family” nog heel wat venijn. Het finale nummer “Memenonome” is weliswaar weer iets trager, maar langs de andere kant eveneens een brouwsel waarin Racism met veel stijlelementen en een surrealistische titel nog eens mooi wordt samengevat, waardoor het zeker niet aan interessantheid hoeft in te boeten.
Ons besluit is bijgevolg allesbehalve negatief. Met Racism heeft The UV Race weer wat terrein op voorganger Homo gewonnen, wat op zich al geen slechte plaat was. Het enige waar wij nog bedenkingen bij hebben is het feit dat The UV Race bij een garagelabel als In The Red Records platen uitbrengt. Een release bij een invloedrijk indierocklabel als bijvoorbeeld Subpop lijkt ons voor een dergelijke übercoole indierockgroep zeker zo logisch. Niet dat het ons stoort, want zo kan The UV Race op het eigen natuurlijke tempo zonder veel druk fijne platen blijven produceren.
