Vijf jaar wachten op een nieuwe Sparklehorse, dat doe je je grootste vijand zelfs niet aan. Er zat echter niks anders op, en net als vele anderen hoopten we, én rekenden we, op een triomfantelijke terugkeer. Die is er niet van gekomen: de vierde Sparklehorse is prima, maar niet opgewassen tegen z’n voorgangers.
It’s A Wonderful Life (2001), het derde Sparklehorse-album, was een kritisch succes en zorgde er ook voor dat de al rabiate aanhang meester Linkous op een voetstuk plaatste. De plaat miste de geniale nonchalance van z’n schizofrene voorganger (Good Morning Spider uit 1998), maar het was wel het meest evenwichtige album dat de zonderling had uitgebracht. Sindsdien: een paar jaar oorverdovende stilte, en net als je de hoop op een nieuw album begint op te geven, is het er eindelijk. De hoes en de titel suggereren meteen al dat er geen radicale breuk met het verleden verwacht moet worden, en het werkstuk is dan ook het typevoorbeeld geworden van een Sparklehorse-album, met de diversiteit van de eerste twee platen, en de consistentie van de laatste. Het verschil is dat de pieken minder opvallend zijn.
Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain gaat nochtans ongemeen sterk van start, met een handvol songs die de luisteraar geruststellen en laten weten dat alles bij het oude is gebleven in Linkousland: de teksten zijn nog steeds geobsedeerd door hemellichamen, planten en dieren (met opnieuw de paardjes in een hoofdrol), het geluid is vintage Sparklehorse (bliepjes, geruis, stemvervormingen, groteske distortion), en de sfeer is opnieuw die van het verwarde ontwaken, met één been in de realiteit en één in een surreële droomwereld waar Linkous de gids is. "Don’t Take My Sunshine Away", gemodelleerd naar The Beatles in hun psychedelische periode, is meteen een aanstekelijk hoogtepunt: catchy, maar ook met die typische verrassingen; zo slaat de song naar het einde toe om in een overstuurde beukpartij.
"Getting It Wrong" en "Shade And Honey" zullen het dan weer goed doen bij de fans van It’s A Wonderful Life: de eerste song is bijna benauwend benepen, creepy zelfs, door de stemvervorming en gelaagde geluidsexperimenten van Linkous en medewerker Dangermouse. De tweede profileert zich als een hypnotische popsong die ook van wijlen Grandaddy had kunnen komen. Vanaf dan gaat de plaat verder z’n gangetje, nu eens ingetogen en reflectief ("Return To Me" en "Morning Hollow", het soort song waar onze eigen Krakow een oeuvre van heeft gemaakt), dan weer poppy ("Some Sweet Day" en "Mountains", het mindere broertje van het oudere "Sick Of Goodbyes") of rockend met de nodige dosis gruis ("Ghost In The Sky", "It’s Not So Hard").
Het album zou nooit aanzien kunnen worden voor het product van een andere artiest, maar een eigen geluid betekent niet noodzakelijk dat Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain een triomf is over de hele lijn: slechte songs zijn er niet op te vinden, maar het ontbeert ook de neurotische gekte of de aangehouden sfeer van de vorige albums. Er zijn wel degelijk rocksongs, maar geen die het niveau halen van het bijna tot een anthem uitgegroeide "Someday I Will Treat You Good" of het vuile "Pig". De slenterballads en narcotische tracks die de meerderheid vormen zijn ook prima, maar nergens wordt het niveau gehaald van een "Apple Bed", "Painbirds" of "Sunshine". Het album is zonder meer prima, maar voelt bij momenten aan alsof het een formule volgt en er weinig aan toe te voegen heeft.
Op die manier is Dreamt For Light Years In The Belly Of A Mountain het eerste album van Linkous geworden dat niet verrast. Dat een derde van de songs (waaronder ook het tien minuten durende titelnummer) bestaat uit recyclagemateriaal afkomstig van een soundtrack en uitgaven van vorige albums, versterkt dan nog eens de indruk dat Linkous niet klaar was voor een nieuwe plaat. Dreamt For Light Years … blijft bijgevolg hangen onder het Sparklehorse-gemiddelde, en laat dat na vijf jaar een uitslag zijn waar we zelfs geen rekening mee hadden gehouden.
