In de politieke realiteit is uiterste diplomatie rond nucleaire
energie van levensbelang, maar binnen de op een monocultuur
afstevenende dance is een moddergevecht van controverse meer dan
welkom. De Mussolini’s van de trance prediken immers eentonigheid
en het marcheren binnen welbepaalde lijntjes, maar gelukkig zijn er
deserteurs als James Holden die het regime van de zielloosheid een
hak zetten. Op ‘The Idiots Are Winning’ serveert deze Judas
Priest-adept ons namelijk muzikale kernsplitsing op topniveau,
moleculair koken met gemuteerde ingrediënten, boetseren met
radioactieve klei en ga zo maar door. Na het verorbereren van dit
knetterende debuut kan de Mohammed El-Baradei in ons geen
traditionele terughoudendheid preken, maar enkel vol voor de
demagogische aanval gaan. Luister, verdwaal, vertrek een paar
spieren en geniet vooral van de grillige maar opwindende
elektronica-creaturen van Holden en beslis zelf achteraf of u
gemanipuleerd bent of niet. Een ding is zeker: dit niet aflatende
vuurgevecht tussen de poëzie van Boards of Canada en
de desoriëntatie van Aphex Twin is een
welgemeende schop onder het gat van de ingeslapen dance-wereld die
zijn effect niet mist.
Holden is een relatief nieuwe ster aan het elektronica-firmament,
maar zijn schittering was al aardig toegenomen door remixen van
zielsgenoot Nathan Fake, maar ook van Britney en Madonna. Holden
bewerkte de originele tracks met hamer, beitel en drilboor, wat
resulteerde in postmoderne pareltjes waarin de oorspronkelijke ziel
van de nummers nog vervat zit. Op zijn debuut past Holden een
gelijkaardige techniek toe. Klanken worden verknipt, gescheurd en
als een spons uitgewrongen, het sop wordt aan de kook gebracht en
als een progressieve priester spat Holden de vervormde geluidssoep
in je gezicht. Brandwonden zijn niet uitgesloten.
Opener ‘Lump’ laat de weerbarstige laptops en behekste synths
onmiddellijk een canvas uittekenen waarop Holden als de Jackson
Pollock van de elektronica zijn wonderlijke scheppingen zwiert. Net
als bij de oppergod van de action painting lijkt de
techniek van Holden soms op arbitrariteit gestoeld, maar in feite
zijn zijn soundscapes erg doordacht en is er heel veel schaafwerk
aan te pas gekomen. In ‘Lump’ resulteert zijn werkwijze in een
psychedelische ontmoeting tussen Vitalic en Ansatz der Maschine.
Een kort intermezzo leidt ons naar het volgende hoogtepunt,
namelijk ‘10101’. Een gemoedelijke synth houdt als een steward een
wirwar van bleeps en glitches in de gaten, maar kan niet
verhinderen dat er vechtpartijen uitbreken. Op ‘Idiot’ demonstreert
Holden hoe je van platte gabber naar de bedwelmende, donkere
elektronica van The Knife overschakelt. Een zware, hersenloze beat
fungeert als fundament en dan begint het. Als een geluidsarchitect
voegt Holden loops, breakbeats, synthriedeltjes en
klankmanipulaties toe die een gebouw met een doolhof aan gangen
vormen.
Jammer genoeg kan Holden het momentum niet constant vasthouden. De
John Cage-imitatie met de twee minuten stilte in ‘Intentionally
Left Blank’ is slechts leuk voor een keertje en tracks als
‘Lumpette’ en ‘Quiet Drumming’ drijven voorbij als cumuluswolken.
Gelukkig zijn de knallers van deze plaat zo goed dat we de mindere
momenten met de mantel der liefde bedekken, een beetje zoals bij
een match met veel sublieme goals maar niet gespeend van saai
middenveldspel.
Met deze plaat voert Holden een haarscherpe counter uit op de
toenemende idiotie van de dance. ‘The Idiots Are Winning’ is geen
halfslachtig Ardennen-offensief, maar een weloverwogen en krachtig
statement tegen de windstilte binnen de trance en voor een eigen
smoel en muzikale persoonlijkheid. Deze plaat is nog niet het
meesterwerk dat Holden in zich heeft, maar de jonge Brit strijdt nu
al mee op het niveau van ervaren rotten als Dntel, The Knife en
Ricardo Villalobos.
