Het in 2017 uitgebrachte Loving Vincent zorgde destijds voor een heuse wereldprimeur: het was de eerste langspeelfilm die volledig bestond uit met de hand vervaardigde olieverfschilderijen die elk voor één frame dienden. Hoewel de animatieprent behoorlijk wat succes oogstte en verschillende internationale prijzen in de wacht sleepte, werd dit baanbrekend concept echter deels tenietgedaan door de weinig geïnspireerde manier waarop de plot werd ingekleurd. Toch liet het regisserende Pools-Britse echtpaar Dorota Kobiela en Hugh Welchman zich allerminst ontmoedigen, want ze bundelden hun krachten opnieuw om dit procedé nog verder uit te werken.
Voor The Peasants, een vrije adaptatie van de gelijknamige vierdelige roman van Nobelprijswinnaar Wladyslaw Reymont, werden meer dan honderd schilders aangeworven om het Polen van de late negentiende eeuw op glorieuze wijze tot leven te wekken. Ook ditmaal zijn de opnames eerst met real life acteurs gemaakt, om nadien alles minutieus met olieverf te bewerken. Deze ongelooflijke krachttoer bouwt in zekere mate voort op de rotoscopietechniek, wel met het verschil dat de beelden niet overtekend maar overschilderd worden. Een dergelijk idee werd al meermaals toegepast door de Amerikaanse independent-regisseur Richard Linklater (in Waking Life en het donker komische A Scanner Darkly), maar in tegenstelling tot Linklater maken Dorota Kobiela en haar man uiteraard geen gebruik van digitale middelen, en daarnaast is hun jongste film ook veel ambitieuzer qua opzet.
The Peasants volgt Jagna (Kamila Urzedowska), een vastberaden jonge vrouw uit een landelijk dorpje waar roddels zich als een lopend vuurtje verspreiden. Ze moet opboksen tegen een verstikkend patriarchaal systeem en het meisje wordt gedwongen zich te plooien naar de ijzeren wil van haar moeder en in het huwelijk te treden met een rijke grootgrondbezitter, omdat daarmee ook haar financiële toekomst wordt veiliggesteld. De man in kwestie, een weduwnaar, is echter oud genoeg om haar vader te kunnen zijn. Jagna’s hart ligt bovendien bij de reeds getrouwde zoon van deze pachter die de man de rug heeft toegekeerd. Wanneer de twee een affaire beginnen, haalt de protagoniste zich de woede van de hele gemeenschap op de hals en wordt de dramatiek hier en daar wel wat breed uitgesmeerd.
Niettegenstaande de productie van The Peasants – waar in totaal vijf jaar is aan gewerkt – zwaar werd gehinderd door covid en de oorlog in Oekraïne (de thuisbasis van een groot deel van de animatoren), is het resultaat van dit arbeidsintensieve proces overdonderend mooi. Toch is dit niet over de gehele lijn een triomf en het al te conventionele verhaal en de voor de hand liggende narratieve structuur zitten daar zeker voor iets tussen. Dat de lijvige roman van Wladyslaw Reymont (die reeds eerder leidde tot een stille film uit 1922 en aan het begin van de jaren ‘70 werd bewerkt tot een mini-serie) binnen een tijdsspanne van ongeveer twee uur samengevat wordt, helpt The Peasants ook niet bepaald vooruit.
Filmrecensent Mark Dujsik durft het zelfs scherper te stellen en schrijft dat het grootste probleem ligt bij de discrepantie tussen de gebruikte techniek en het verhaal zelf: het ongecompliceerde realisme en de gestileerde presentatie ervan botsen volgens hem op een fundamenteel niveau. The Peasants werd geselecteerd als Oscar-inzending voor Polen (in de categorie ‘beste internationale film’), al greep de film uiteindelijk naast een nominatie.