In de eerste coronazomer debuteerde gitarist Artan Buleshkaj met een eigen kwartet. Dat werd intussen Anemic Cinema gedoopt en heeft een kloeke debuut-EP klaar. Het resultaat is een mix van jazz en metal die anno 2021 bijna een vanzelfsprekendheid geworden is. Maar iemand moest het doen.
De jonge Belgische jazz tiert welig en valt op door de gretigheid waarmee genremuurtjes gesloopt worden. Dat zorgt automatisch voor adrenaline, het besef dat er iets gebeurt, maar natuurlijk loert daar ook het gevaar dat het boeltje verwatert, een kunstje wordt en dat oppervlakkig geharrewar zich een air van zeggingskracht aanmeet of bestempeld wordt als een instant meesterwerk. Maar: als het goed is mag het gezegd worden en Anemic Cinema voegt weer een nieuwe tint toe aan het veelkleurige muzieklandschap van deze contreien.
Dat centrale spil Buleshkaj een poging doet om jazz, metal en nog wat invloeden (hier en daar een pastorale tint of kamermuziekstatigheid) bij elkaar te brengen hoeft eigenlijk niet te verbazen. HAST, waarin hij een tweespan vormt met Roeland Celis en ook materiaal aandraagt, zit soms ook al te roeren in dat potje, alleen is dit duidelijk het project van een gitarist. Die hanteert hier een grofkorrelige, regelmatig met vuile distortion rotzooiende baritongitaar die inderdaad zelden ‘jazz’ klinkt, én hij laat zich bijstaan door goed volk: Rob Banken (voorman/saxofonist van HAST en onlangs ook in de weer met Grand Picture Palace, John Ghost en Rapidman), drummer Matthias De Waele (ook Grand Picture Palace en Rapidman) en rietblazer Steven Delannoye (o.a. Chasing Penguins, DelVita Group…), die intussen al even een vaste waarde binnen de Belgische jazz is.
Het is alleszins een kwartet waar Buleshkaj veel kanten mee uit kan. Bij de combinatie van jazz en metal wordt snel gedacht aan de jazzterreur van Naked City en co. Zo hysterisch gaat het er niet aan toe, en het is evenmin de wilde woestheid van The End of het proggy fileerwerk van bands à la Shining. Misschien doet de sound nog het meest denken aan Tyft of AlasNoAxis, bands waarin gitarist Hilmar Jensson ook aardig van leer kan trekken. Maar Anemic Cinema is duidelijk jonger, moderner en zelfbewuster. Er is volop vrijheid, maar binnen duidelijk afgebakende zones, terwijl bewaakt wordt dat herrie en kalmte, nervositeit en rust elkaar regelmatig afwisselen. Niet enkel om de monotonie te vermijden, maar ook om die uitersten beter te kunnen versterken.
“Solenoid Creatures” opent straf, met verkrampend samenspel dat gierende, losbandige vrijheid opzoekt en gaandeweg eensgezind op de rails belandt. Troef: het contrast tussen de gedempte, maar grove gitaartoon van Buleshkaj en de fladderende altsax van Banken. Een bas komt er niet aan te pas, maar waarom zou je ook, als je die bijvoorbeeld kan vervangen door een lekker meeronkende basklarinet (Delannoye)? Samengevat: potig, hoekig als een heavy hinkelspel én een klinkende opener. Misschien nog beter: “Poète Maudit”, met twee saxen die vrijen op een tegel en een gitaar die daarna naderend onheil aankondigt. Dan: klets, een turboversnelling, strak gestuiter tussen HAST en wijlen X-Legged Sally, met een driftige Q & A van de saxen (let er ook op hoe de alt- en tenorsax in een paar nummers vaak lijken te versmelten).
Tijd voor rust: “Lattices” lijkt aanvankelijk vooral voor zacht aanzwellende gitaar en cimbaalgetik te kiezen, maar schiet dan toch wakker. Vief en fris, al is het meer cinema dan metal. Ook afsluiter “Shrines And Effigies” kiest voor de beheersing, met klarinet en basklarinet die dromerig omspeeld worden door meerdere gitaarlagen en subtiel kleurende brushes. Ertussen zorgt “Enmity” voor een energiestoot met krappe start/stop-dynamiek, een vrije uitweiding en een wringende spanning die wordt gecreëerd met woelig drumwerk, dreigende gitaar en soms lange saxlijnen. Het doet uitkijken naar een onderhuids dreigende explosie. De beloning: een punkversnelling en goedmoedige aai over de bol.
Dat alles maakt van Anemic Cinema een prima visitekaartje en de band eentje om in het oog te houden. Anemic Cinema kan immers liefhebbers van uiteenlopende genres bij elkaar brengen, en daar kan geen mens iets op tegen hebben. Er wordt dezer dagen al genoeg teruggekropen in de duffe saaiheid van het eigen gelijk.
De EP verscheen op vinyl via el NEGOCITO Records.