Net als BLØF was Ilse DeLange hier geruime tijd relatief onbekend en dus ook onbemind. Evenzeer volslagen onterecht. Voor BLØF veranderde dat met de monsterhit “Zoutelande”, voor DeLange enigszins met haar tweede plaats op het Eurovisiesongfestival 2014 met The Common Linnets en vooral met haar deelname aan Liefde Voor Muziek eerder dit jaar. Met haar fantastische laatste plaat Gravel And Dust onder de arm maakte ze in een uitverkochte Arenberschouwburg indruk met een uitstékend concert waar de ontwapenende klasse van afdroop.
DeLange begon haar carrière als grote countrybelofte in Nashville met als stevig visitekaartje debuut World Of Hurt uit 1998, dat ze opnam samen met Barry Beckett (Dylan, Hank Williams, Etta James). Ze bracht nadien een coveralbum van John Hiatt uit en doorspekte haar country steeds meer met popinvloeden. Dat ze haar sterkste album tot Gravel And Dust, The Great Escape uit 2006, opnam met Patrick Leonard is dan ook geen toeval: de man schreef mee aan de gouden jaren van Madonna in de jaren tachtig én haar Ray Of Light, aan Leonard Cohens Old Ideas (“Show Me The Place”) en werkte met Fleetwood Mac en Roger Waters. Zo’n elegante spreidstand is ook DeLange ten voeten uit.
Op Gravel And Dust bereikt ze dus een nieuw carrièrehoogtepunt: het is een onvervalste rootsplaat, opgenomen met haar grote held en rootslegende T Bone Burnett, waarin DeLange haar eigen roots en hart koppelt aan de sterke melodieën die een rode draad zijn doorheen al haar platen. De sound is opvallend donkerder, sober en uitgezuiverd van extra franjes. De toon is er een van mijmerende weemoed. Dat wordt door haar geweldige liveband secuur vertaald in een zinderende set. Het eerste deel van de avond brengt DeLange haar nieuwe plaat integraal. Niet evident voor een eerste optreden sinds lange tijd in België. Uitgaan van haar eigen sterkte en terechte trots op een wereldplaat primeren op crowdpleasen. Geen Milow of andere Liefde Voor Muziek-vrienden, geen geforceerde best of-set of covers. Nee, dan liever openen met het ontzettend breekbare “The Only Thing I Ever Got Right”. Met een van de mooiste stemmen in onze contreien drukt ze het publiek zo meteen met de rug tegen hun stoel.
En zo neem je het publiek ook serieus. De Arenberg eet bijgevolg uit haar hand. Dat is ook te danken aan de enorm ontwapenende verschijning die DeLange is. Een avond lang tatert ze honderduit over de dankbaarheid dat ze met een legende als Burnett kon werken, relativeert ze zichzelf oeverloos (al was het maar om haar banjokunsten) en praat ze in een ontzettend aangrijpende aankondiging van “Love Goes On” over het verlies van haar vader, ondertussen acht jaar geleden.
Tijdens de tweede helft van de set, een doorsnede van haar hele oeuvre, plaatst ze twee topmuzikanten uit haar band voor het voetlicht: gitaristen Martijn Van Agt en de meer dan beloftevolle Yori Swart. Zij heeft al een drietal platen uit (check zeker Spotify), maar de grote doorbraak blijft vooralsnog uit. Door met DeLange te touren kan daar zomaar even verandering in komen: Swart valt een avond lang mee op door veelzijdig en uiterst klassevol gitaarspel en bewijst met “Millions”, een pleidooi voor muzikale authenticiteit, een uitstékende song te kunnen schrijven die ietwat meer alternatieve country uithuwelijkt aan een sterke popmelodie, dansbaarheid aan weemoed. Hier horen we nog van. Het is tekenend voor DeLange, die tijdens die nummers in de schaduw van het podium plaatsneemt als backing vocaliste. Het was ook zij die Duncan Lawrence naar voren schoof en begeleidde en zo Nederland het Eurosongfestival deed winnen.
Veelzijdigheid dus, ja. Ook in haar eigen werk. Meer dan een uur lang in die tweede helft denderen DeLange en band door een waaier aan warme songs, die een neus voor rake zanglijnen en melodieën verraden. Of die net raken waar het pijn doet, zoals “Love Goes On” en vooral het verstillend mooie “The Great Escape” dat ook hier beneden de Moerdijk al lang een classic had moeten zijn. Afwisseling troef, maar gebald samengehouden door diezelfde uitstekende band en de veelzijdige zangstem van DeLange, die tot de sterkste van de Lage Landen gerekend mag, nee: moet, worden. Dat bewijst ze ongedwongen in de cover “I Still Cry”, dat een neerdwarrelend stofje hoorbaar maakt in een muisstille Arenberg.
Volgend jaar staat er weer een plaat met The Common Linnets op stapel. De perfecte gelegenheid om weer een zaal in België aan te doen, de Antwerpse Roma moet haalbaar zijn voor een artieste die ook liefhebbers van pakweg First Aid Kit moet kunnen aantrekken. Moge Ilse DeLange weer bekender en bijgevolg beminder worden hier, want weinig artiesten in deze contreien koppelen zo’n internationaal appeal aan oprechtheid en muzikale veelzijdigheid als zij.
