Een MIA heeft ze niet gewonnen, en dat zal Charlotte Adigéry aan haar reet roesten. Met haar vijf nummers korte EP doet ze meer stof opwaaien dan een welbepaalde Dertiger met zijn complete discografie.
Of dat zou toch moeten, want Zandoli is een buitelende rondedans van een plaat, eerst stampend en snel, dan lijzig en hypnotisch. Na een rit ben je compleet dolgedraaid, en daarna wil je er meteen opnieuw in.
Voor wie het nog niet wist: doorgaans demonstreert Charlotte Adigéry, een Gentse van Caribische oorsprong, haar middelpuntvliedende krachten bij WWWater. Binnen die groep verricht ze samen met Bolis Pupul (Hong Kong Dong en The Germans) en Soulwax-veteraan Steve Slingeneyer werkzaamheden op het braakliggende terrein tussen techno, r&b en punk.
Op Zandoli pakt ze de dingen anders aan. Om te beginnen slankte ze af tot een duo: enkel Pupul, die Adigéry ooit naar rechts swipete op Tinder en met wie ze nu beste vrienden is, staat mee vooraan op de liner notes. De broersDewaele staan daar een eindje onder, bij het kopje ‘Coproductie’.
En verder doet Adigéry hier wat ze al een hele tijd had willen doen: haar muzikale paspoort aan een nader onderzoek onderwerpen. Dat brengt haar naar Martinique en Guadeloupe, eilanden nabij de Dominicaanse Republiek waar haar moeder en vader vandaan komen. Vooral via haar moeder en enkele latere reizen naar Martinique deed ze kennis op van obscure creoolse dansmuziek uit de jaren 80 en ontwikkelde ze een voorliefde voor vitale geluiden – klanken die op de benen mikken.
Die invloed dooradert Zandoli, waarop creools en Engels elkaar afwisselen en Caribische ritmes zich vermengen met het soort elektronica dat je op het DEEWEE-label van Soulwax verwacht. Case in point: opener “Paténipat”, waar een moddervette afrobeat het aanlegt met een drummachine die op zijn beurt met Marty McFly uit de funky eighties is meegelift. Een onvermoed fijn samenspel tussen hiphop, techno en funk, dat je ook aantreft bij vernieuwers als Mykki Blanco of Yves Tumor.
Na een minuut of wat stiefelt Adigéry het nummer binnen en dreunt ze in stijgend tempo een creools ezelsbruggetje af. ‘Zandoli pa té ni pat‘, wat zoiets betekent als: de gekko had geen poten. De woorden die daarop volgen zeggen zoveel als: als je je duizelig voelt, moet je verder doen in je blootje. Très dada.
Dat gaat evengoed op voor “High Lights”, een even dwars als gepolijst nummer over de transformatieve kracht van kleuringen, extensions en pruiken. ‘Zwarte vrouwen spelen al eeuwen met hun haar, het is een kunstvorm geworden. Wij zien het als een viering van onszelf’, zei Adigéry daarover op deze website. Met de song licht ze het ritueel uit de guilty pleasure-sfeer en erkent ze de waarde die het voor vele vrouwen heeft. Al doet ze dat wel op z’n Adigéry’s. ’t Is te zeggen, met de tongue diep in de cheek. ‘Now I could teach a drag or two / I woke up like this / Cuz all you need is glue‘: miljoenen vrouwen een handje toesteken bij een moeizame emancipatie en tegelijk lol trappen, ga er maar aanstaan.
“B B C”, dat zich laat begeleiden door een giftig synthgeluidje, tackelt dan weer sekstoerisme in Gambia. Oudere vrouwen hengelen er naar ‘purchasable joy‘, in een narratief dat je niet bepaald vaak op de radio hoort en waarin je ook niet meteen verandering ziet komen. Zeker niet als je Adigéry hoort zingen dat ‘It’s not wrong if it’s consensual‘ en ‘If you’re good, I’ll take you home‘. Heel even denk je dat het schaamrood je op de wangen komt te staan, tot je doorhebt dat je eigenlijk de lachband moet starten. Om maar te zeggen: luisteren naar Adigéry betekent op je qui-vive zijn. Wie dat niet doet, wordt een beentje gelicht.
Op Zandoli doorkruisen verhalen, stijlen, toonaarden en tempo’s elkaar op meerdere punten. Dat was Adigéry’s bedoeling: een caleidoscoop creëren, iets waarin de details duidelijker zijn dan het geheel. Het verrassende is dat ze erin is geslaagd om ook van dat geheel iets te maken. De gekko mag dan geen poten hebben, een kop en staart heeft hij wel.
