Wat zou er nog van Anja Plaschg, de vrouw achter Soap&Skin, geworden zijn? Het is een vraag die ongetwijfeld menigeen door het hoofd is gegaan de voorbije jaren. Na haar tweede langspeler, het beklijvende Narrow, werd het wel erg stil rond deze Dame. Maar kijk, net op het moment dat je de hoop op nieuw werk begint op te geven staat ze daar plots met deze derde. De winter staat voor de deur, het ideale moment dus voor een streepje gitzwarte muzikale pracht, denkt de enthousiaste fanaat de handen al in elkaar wrijvend.
Of toch niet? Voor het eerst is het niet Plaschg’s gezicht dat de hoes siert, en ook de titel klinkt verdacht vredelievend. “I wanted to create a place where I feel safe”, zegt Plaschg zelf over deze plaat. Excuseer, “safe”? En dat van de vrouw achter hartverscheurende, emotionele mokerhamers als “Vater” en “Fall Foliage”? Wel, mevrouw is ondertussen ook mama geworden, en dat heeft duidelijk een invloed op haar muziek. Op enkele uitzonderingen na klinkt het album namelijk als een lange lullaby. Kalm, berustend en beheerst. Vooral dat laatste is nu niet meteen een woord dat vaak in de mond genomen wordt om Plaschg’s oeuvre – laat staan live persona – te omschrijven. Een nummer als “Heal” zouden we zelfs – slik – optimistisch durven noemen.
Niet dat Plaschg plots een hapklare brok serveert, maar de drempel ligt wel beduidend lager dan bij haar vorig werk. Het gevoel dat eerdere langspelers konden geven is weg: het gevoel verloren te lopen in een doolhof die is opgetrokken door een psychotische geest, is er niet meer. De agressiviteit is weg, de nummers ontpoppen zich niet meer tot een ware maalstroom. Ja, de scherpe randjes zijn eraf. Sterker nog, “Italy” is zowaar zelfs een beetje… saai? De accordeon klinkt zeurderig en dat voortdurende geforceerde gerijm wil maar niet pakken.
Doch, geen paniek. Dat deze Dame nog steeds beklijvende muziek kan maken, wordt meteen duidelijk bij het horen van het ijzingwekkend mooi vocale “(This is) Water”, dat niet zou misstaan bij ECM Records. Om Plaschg nog eens die machtige kwijk van haar te horen opentrekken, is het dan weer wachten tot nummer vijf, “Surrounded”. Pizzicato contrabas wordt in een prachtig arrangement al snel bijgestaan door bijkomende lagen strijker- en ander geweld, om uiteindelijk te culmineren in het langverwachte weerzien van Plaschg’s huig. Ironisch: dit nummer is twaalf jaar geleden ontstaan, wat mogelijks meteen ook het hevigere vuur verklaart. Ook het instrumentale “Falling” is op diezelfde vurige leest geschoeid. Wat een krachtig nummer!
Wat die arrangementen betreft, de uitgekiendheid hiervan vormt ongetwijfeld dé grote sterkte van dit album. Het compositorische talent van Plaschg, alsook haar gevoel voor klank, staan volledig buiten kijf. Alle nummers steken voortreffelijk in elkaar, maar toch weet de plaat niet dezelfde snaar te raken als zijn voorgangers. De puzzels die ze serveert (Plaschg sampled alle opnames om ze nadien tot een nummer te kneden) zijn verfijnder dan ooit, maar ze lijken soms ook afstandelijker. Een nummer als “Palindrome” klinkt zelfs meer als een oefening in de kunst, eerder dan een nummer an sich. Ja, die kunnen ook mooi en interessant zijn, maar of we daar dan zes jaar op moeten wachten?
Als afsluiter wordt een cover van Louis Armstrong’s “What a Wonderful World” geserveerd. Ook hier weer een opmerkelijk optimistische keuze. Misschien gaat het gewoon goed met mevrouw Plaschg. Dat dit voor iets minder heftige muziek zorgt, is de prijs die we graag betalen. Het blijft in ieder geval muziek die tijd en aandacht eist om te doorgronden en Plaschg bevestigt ontegensprekelijk nogmaals dat ze een unieke, eigenzinnige artieste is die haar succes meer dan verdient.
