“Misschien gaat verlies niet enkel over iets kwijtspelen, maar ook over iets ervoor in de plaats vinden.” Dat vertelde de Canadese Jennifer Castle over haar nieuwe album. Daarop staat ze stil bij de eindigheid van het leven, maar dan zonder in zwartgalligheid te vervallen.
Oorspronkelijk opereerde de uit Toronto afkomstige folkmuzikante Jennifer Castle onder de artiestennaam Castlemusic. Pas vanaf haar derde album, het uit 2011 daterende Castlemusic, bracht ze haar werk uit onder haar echte naam. Haar vorige album Pink City was haar doorbraakalbum en werd in haar thuisland Canada genomineerd voor de shortlist van de prestigieuze Polaris Price. Daarnaast werkte ze ook aan muziek voor documentaires en samen met een dansgezelschap uit Toronto aan een voorstelling. Voor de opnames van Angles Of Death, haar vijfde album, trok Castle met haar band naar een negentiende-eeuwse kerk vlakbij de oevers van Lake Eerie in Ontario. Grofweg de helft van de songs werden daar opgenomen, voor de andere nummers gingen ze naar een studio in Toronto.
Met een titel als Angles Of Death hoeft het geen verbazing te wekken dat het album tekstueel vooral over de dood gaat, over afscheid nemen en herinneringen aan vroeger ophalen. Al wil dat niet zeggen dat het een loodzwaar, donker album is geworden. Het overheersende gevoel is er eerder één van een melancholisch terugblikken, van stilstaan bij de eindigheid, maar ook van vooruit kijken. “It’s not that I’m afraid at night / to meet the one who holds the scythe / who makes me kneel before the pew / him the bearer of bad news” klinkt het in het toepasselijk getitelde “Grim Reaper”.
Muzikaal sluit het album naadloos aan bij de huisstijl van haar nieuwe label Paradise Of Bachelors. Het is rustige, bijna pastorale folk die onschuldig contrasteert met de soms wat sombere teksten. Op “Tomorrow Mourning” zorgt de delicate piano voor een rustiek, bijna breekbaar gevoel. Iets statiger is “Crying Shame”, het soort nummer dat in minder capabele handen zou kunnen uitgroeien tot een overgeproduceerde sleper. Maar het toont het vakmanschap van Castle dat zij wel weet hoe aan de goeie kant te blijven.
Het hoogtepunt van Angles Of Death is echter het autobiografische “Texas”, waarin Castle terugkeert naar Texas voor de begrafenis van haar grootmoeder en al mijmerend herinneringen ophaalt aan haar overleden vader en haar hond. Het nummer voelt ook wat steviger aan, minder pastoraal, en het achtergrondkoortje zorgt voor een vrolijk contrast. Bijna even goed is het uptempo titelnummer, waarin Castle een gedicht van de Canadese dichter Al Purdy verwerkte.
“We Always Change” – een nummer dat reeds eerder verscheen op You Can’t Take Anyone — wordt hier tweemaal hernomen, eenmaal aan het einde van elke plaathelft. Klinkt het de eerste keer cinematografisch en sfeervol, dan is het de tweede maal bijna een miniatuurhymne. Op “Rose Waterfalls” ruilt Castle de folk in voor een meer naar country neigend geluid. Het al eerder genoemde “Grim Reaper” is dan weer mysterieus en etherisch. Een spel tussen het breekbare begin en een breed uitwaaiend eindstuk typeert “Stars Of Milk”, folk die beelden oproept van mistige weilanden, van een onschuldig landelijk tafereel. Een soortgelijke sfeer hangt er in “Tonight The Evening” dat met zijn meer dan zeven minuten het verreweg langste nummer van het album is.
Met Angles Of Death bevestigt Jennifer Castle al het goede van haar vorige plaat. Liefhebbers van folkartiesten als Judee Sill, The Weather Station of Nick Drake zetten maar beter ook deze Canadese op de radar, voor zover ze er nog niet op stond. Angles Of Death is een album geworden waarop Castle de grote thema’s niet schuwt en dat resulteert in haar beste album tot op heden.
