Nadat hij jarenlang toeristen en zakenmensen vervoerde in zijn taxi in Washington D.C., krijgt de Ethiopische toetsenist/accordeonspeler Hailu Mergia na een aantal reissues nu de kans om nieuw werk uit te brengen.
De jaren zestig en zeventig waren een gouden periode voor de Ethiopische muziek. Onder impuls van Mulatu Astatke — die muziek studeerde in Europa en de VS — ontstond de Ethio-jazz, een mix van traditionele Ethiopische muziek, jazz en funk. In de hoofdstad Addis Abeba was er een boeiende en levendige muziekscene. Een van de bands die daar toen furore maakte was de Walias Band van toetsenist Hailu Mergia. Dankzij hun veelvuldige optredens in het plaatselijke Hilton Hotel was de band al snel gekend bij Ethiopische connaisseurs en de expatgemeenschap. Na de staatsgreep door het communistische Derg-regime trad er langzaamaan verval in. Addis Abeba zou nog een paar jaar blijven swingen, maar begin jaren tachtig verstikte het totalitaire regime er finaal de plaatselijke muziekscene.
Jaren later kwamen meerdere Ethiopische muzikanten van toen terug op de voorgrond. Verschillende factoren speelden daarin een rol. Zo was er de door de Fransman Francis Falceto gecureerde Ethiopiques-reeks die in (voorlopig) dertig delen een boeiend beeld schetst van de Ethiopische muziek uit de jaren zestig en zeventig. De soundtrack van Jim Jarmush’ film
Na een toer met de Walias Band doorheen de Verenigde Staten in het begin van de jaren tachtig, keerde Mergia samen met een aantal andere bandleden niet terug naar zijn vaderland. Gedurende die tijd was Mergia om den brode actief als taxichauffeur in Washington D.C., de Amerikaanse stad met de grootste Ethiopische gemeenschap. Hij bleef echter muziek schrijven, vaak tussen de taxiritten in, waardoor hij steeds een keyboard in zijn taxi had liggen. Pas toen de afgelopen jaren zijn eerdere albums opnieuw uitgebracht werden, ging hij sporadisch opnieuw optreden. Uiteindelijk resulteert dit nu in Lala Belu, zijn eerste album met nieuw werk in twee decennia.
Op het album doet Mergia een beroep op een ritmesectie bestaande uit drummer Tony Buck (The Necks) en bassist Mike Majkowski, twee muzikanten met wie hij de voorbije jaren ook al regelmatig optrad. Naast drie eigen nummers, staan er ook drie covers van traditionele Ethiopische nummers op Lala Belu. Een van die traditionals is openingsnummer “Tizita” — de titel is een verwijzing naar een typisch Ethiopische toonladder — dat met een gezapig ritme begint om ongeveer halverwege plots op te veren, waarbij het nummer plots een speels, funky ritme krijgt. Op “Addis Nat” speelt de accordeon van Mergia een hoofdrol, door een groovy melodie te weven tussen het strakke spel van de ritmesectie.
“Gum Gum” is dan weer wat opgewekter van toon, terwijl het hypnotische, jazzy “Anchihoye Lene” met zijn gejaagd ritme duidelijk beïnvloed is door de muziek van artiesten als Lonnie Liston Smith. De twee meest opvallende nummers zijn echter de laatste twee van het album. Het opzwepende titelnummer is het enige waarop Mergia ook zingt, en klinkt als een Ethiopische variant op gospel, als een Afrikaanse kerkhymne. Op “Yefikir Engurguro” doet hij het helemaal zonder zijn bandleden en is er enkel Mergia met zijn keyboard te horen. Het is een prachtig nummer waar de weemoed van af druipt en het staat in schril contrast met de sfeer op de rest van het album.
Op Lala Belu brengt Hailu Mergia muziek die in het verlengde ligt van zijn eerder werk, maar die tegelijk toch ook hedendaags klinkt. Dat Mergia al die jaren muzikaal actief is gebleven, zij het meestal in de beslotenheid van zijn huis en taxi, blijkt hier duidelijk. We kunnen een label als Awesome Tapes From Africa alleen maar dankbaar zijn dat ze zo’n muzikant de kans gegeven hebben om alsnog een hoofdstuk aan zijn oeuvre toe te voegen.
Op 30 mei speelt Hailu Mergia in de Vooruit.
