In het kader van zijn 30-jarig bestaan nodigde de Diksmuidse muziekclub 4AD vier eigenzinnige bands uit voor een concertavond die “4AD verduystert” gedoopt werd. Die kon jammer genoeg niet op een grote opkomst rekenen. De muzikale fijnproevers die er wel bij waren, gingen met een voldaan gevoel naar huis.
Het eerste optreden van de dag moeten we wegens andere verplichtingen missen. Maar gelukkig zagen we The Black Heart Rebellion vorig jaar al met zijn eigen, zinderende soundtrack van de Iraanse vampierenfilm A Girl Walks Home Alone At Night live schitteren. Heb je dit unieke filmconcert nog niet meegemaakt? Dan raden we je aan op 9 mei naar De Studio in Antwerpen af te zakken.
Bij het binnenkomen van de intieme, gezellige 4AD is de Limburgse topper Statue net van jetje aan het geven. Het zestal dat dit jaar het uitstekende Kasper uitbracht, sleurt ons na een paar minuten volledig mee in zijn kolkende mix van kraut, postrock en noise rock. Dit is klasse, pure klasse. Drummer Antoni Foscez speelt aan de lopende band met ritmes, de vier gitaristen wisselen vrolijke melodietjes, vervormde riffjes en uitbarstingen duchtig af. De bas is dan weer de straf groovende basis. Wat een knallende muzikale trip is “A”. In “S” horen we zowel Television als Battles, maar Statue is eigenwijs genoeg waardoor je hen niet als copycats kan beschouwen. Eindigen doet de band met de speelse mokerslag “R”, die in complete chaos eindigt. De laatste minuten zijn zowat het enige minder toegankelijke deel van de show. Statue maakt de hoge verwachtingen die het creëerde met zijn derde plaat helemaal waar. Een overvolle festivalzomer zou helemaal verdiend zijn.
In 2015 ontdekten we Peter Kernel op het ondertussen ter ziele gegane Glimps. Toen had de band rond de Canadese Barbara Lehnhoff en Zwitser Aris Bassetti, als we ons niet vergissen, net Thrills Addict uitgebracht. Waar ze toen nog als de bastaard van Sonic Youth en Blonde Redhead klonken, gaan ze anno 2018 (nog) meer de experimentele toer op. Melancholische, sfeervolle passages krijgen ook nog iets meer de bovenhand, zoals in het geslaagde “The Shape Of Your Face In Space” dat te vinden is op het net verschenen The Size Of The Night. De eerste nummers van de set spetteren en verrassen. Gedurende de hele show maken Lehnhoff en Bassetti tijd voor een grapje, bijvoorbeeld over hun Mexicaanse drummer. Heel sympathiek allemaal, maar halverwege, na een verschroeiend, lang uitgesponnen nummer (waarbij het publiek haast verblind wordt door flitsende stroboscopen) zakt het tempo wat in elkaar. We horen ook iets te veel middelmatig artistiek geneuzel, te weinig échte songs. Op het einde van de set gaat het drietal weer voluit voor de noise-meets-popformule. En zo hebben we Peter Kernel nog altijd het liefst, ondanks enkele geslaagde nieuwe songs die een iets ander geluid laten horen.
Melancholisch, filmisch en meeslepend: dat zijn de drie adjectieven waarmee je History Of The Future, de tweede plaat van het Amerikaanse Watter, het best zou kunnen omschrijven. Op plaat vermengt deze bijzondere band rond Zak Riles (Grails) en multi-instrumentalist Tyler Trotter met sprekend gemak krautgrooves, psychedelische prog, bombastische elektronica en breed uitwaaierende postrockgitaren. De band slaagt er ook in dit gevarieerde, complexe geheel live over te brengen. Met dank aan Dominic Cipolla, die live Britt Walford (Slint) vervangt maar vooral de boel vakkundig aan elkaar slaat.
Hoogtepunten van de zinderende set zijn het meeslepende “Depth Charge” en het oosters getinte “Seawater”, afkomstig van debuut This World, dat ook wat aan de geestesgenoten van OM denken. Watter is live een retespannende band, die je kan wakker schudden én doen wegzweven. Enig minpuntje: we hebben soms het gevoel dat er visuals ontbreken. Ze zouden het soundtrackpotentieel nog meer in de verf kunnen zetten. Niettemin is Watter een uitstekend slot van een muzikale topavond, die ongetwijfeld meer publiek verdiende.
