Matthew Barns eindigde zijn Europese tournee met een knaller van een auditief én visueel spektakel. Hij kreeg de Vooruit daarmee eindelijk geboeid na een hobbelig opbouwend avondprogramma.
In Gent hadden ze rond het bezoek van Forest Swords — het sinds Compassion en een smakelijke Pukkelpop-passage terecht meer en meer gehypte alter ego van Matthew Barns — een avond alternatieve elektronica opgebouwd. Die startte met de première van het Dervish-project van Lumisokea, een Brussels-Italiaans project dat zich voor deze gelegendheid met een imposante percussiebezetting tot een kwartet uitbouwde. Toch wist dit materiaal live weinig te imponeren: een teveel aan dode momenten leek eindeloos spanning op te bouwen zonder ooit een climax te bereiken. In hun nieuwe bezetting leek het duo aanvankelijk de elektronica tweede viool te laten spelen, maar pas wanneer deze markanter op de voorgrond trad, viel het materiaal in zijn plooi. Aan het einde van de set bracht dit de compositie eindelijk in de apotheose die je al een half uur verwachtte en die ook tussentijds broodnodig was geweest om de toehoorder bij het nekvel te kunnen grijpen.
Het Zwiterse soloproject IOKOI stak van wal als Holly Herndon (berekend digitaal geluid, live gemixt en voorzien van oubollige grafische visuals) met een scheut Jenny Hval (de gesamplede parlando), maar belandde aan het commerciëlere eind van dit spectrum, wat uiteraard geen vuil woord hoeft te zijn. Ze evolueerde tot een dansbare set met live gemixte en bewerkte vocals, die steeds meer door de mangel gedraaid werden. In de popgevoelige sequenties van haar stroom hield ze het midden tussen Shura en Arca, om iets later terug de kelders van de club scene in te duiken. Hoewel de live-meerwaarde van deze set in twijfel te trekken viel, was het alleszins een aangename kennismaking met een artieste die op een intrigerende manier commerce en underground weet te kruisen. Helaas leek de Vooruit slechts weinig geboeid door deze dame en transformeerde de zaal meer en meer in een cafésfeer.
De puzzelstukken die bij de voorprogramma’s niet altijd juist pasten, vielen meteen in een harmonieus patroon bij Forest Swords. “Congregate” begon puur digitaal, maar kreeg middenin support van live snaren. De mystiek van de song werd kracht bijgezet met van het podium wegschijnende spots die de bevreemdende visuals met extra mist overtrokken. Deze visuals breidden het in de clips al zorgvuldig gecreëerde universum verder uit en zouden de hele set lang mede dankzij de effectieve belichting de sfeer perfect complementeren — een in rood-groen licht badend gefragmenteerd beeld gaf op een bepaald moment zelfs een psychedelisch kantje aan de set. Dankzij de hardere mix kreeg de opener meteen ook een heel andere live-gevoel, een toon die “Ljoss” voortzette met een stevig elektronische uitvoering waarin de beats harder in het rond botsten.
Barns liet zijn set op het juiste moment overtrekken en openbarsten, creërde een letterlijk en sonoor spanningsveld tussen licht en donker, en bracht een dikke meerwaarde aan de concertbelevenis door de nummers harder blijven te mixen maar met genoeg live-elementen te onderstutten. Door elektrische gitaar doorheen sommige songs te laten scheuren, kregen ze een agressievere toets; met saxofoon bij momenten een markante funk. Die laatste werd niet overdreven ingezet, maar droeg mee tot een mooie symbiose tussen warm en koud, analoog en digitaal.
Hier en daar werden de nummers opvallend dansbaar opgevoerd, met als hoogtepunt een resoluut op de ledematen gerichte versie van “Panic” die desalniettmin zijn mystiek niet opofferde en daardoor niet in het arenaterritorium van Caribou en Moderat belandde. Barns maakte ook de wijze keuze om zijn set niet te laten eindigen met een floorfiller, maar met het intrigerende “The Weight Of Gold”, dat zijn artistieke signatuur onder deze victorieslag zette.
