Als Lamb de twintigste verjaardag van zijn debuutalbum komt vieren, schuiven wij graag mee aan de feestdis. In de AB schotelden Andy Barlow en Lou Rhodes ons hun eerste plaat integraal voor, gevolgd door een handvol meer recente nummers als toemaatje. Aan tafel!
“Ik was pas ontslagen als producer in een muziekstudio, omdat wat ik maakte niet cheesy genoeg klonk, toen Lou mij opbelde om samen wat te gaan drinken”, zo licht Andy Barlow te midden van het optreden toe hoe Lamb zich meer dan twintig jaar geleden vormde. Lou Rhodes was wél gewonnen voor het afwijkende geluid van Barlow, die een hekel had aan de voorspelbare, monotone en weinig spannende vierkwartsmaat van de elektronische (techno)muziek die toen furore maakte. Het tweede album van Lamb kreeg niet voor niks de titel Fear Of Fours mee, verwijzend naar die 4/4-beat. Barlow week liever van het pad af en experimenteerde met drum ‘n’ bass en jazz, net zoals Amon Tobin en Squarepusher, die toen ook hun neus aan het venster staken. Lamb onderscheidde zich door de herkenbare, broze zang van Lou Rhodes. Samen vormen de extraverte, hyperkinetische Barlow en de ingetogen Rhodes een van de meest opvallende duo’s uit de popgeschiedenis.
Ten tijde van zijn debuut gedroeg Lamb zich als een wolf in schapenvacht. De muziek was bijzonder levendig, vol grofkorrelige beats die op exploderen stonden. Ook vanavond is “Trans Fatty Acid” zo een bommetje, waarbij Barlow de lome beat voortdurend opjaagt en er de zang van Rhodes mee uitdaagt. Glansrollen zijn ook weggelegd voor de drummer, violiste Quinta en contrabassist Jon Thorne. Het wondermooie “Gorecki”, met sample van de gelijknamige Poolse componist, krijgt een prachtuitvoering mee en voor het instrumentale “Merge” vervoegt trompetspeler Kevin Davy de band. Er is duidelijk goed gerepeteerd, de nummers klinken veel rijker dan op plaat.
In die prachtige aankleding van de songs – en van Rhodes zelf, die gehuld gaat in een betoverend mooie witte jurk met hoed waar ons Mathilde jaloers zou op zijn – wringt het schoentje tegelijk wat. Barlow en Rhodes waren achttien toen ze deze plaat schreven, in een donker keldergat in het afgelegen Leeds. In wezen zijn het erg expressieve, snijdende en vinnige nummers vol Teenage Angst, die nooit de intentie hadden om gespeeld te worden in een groots decor, versterkt door topmuzikanten, in een zaal vol keurige dertigers en veertigers. Dit geeft Rhodes ook zelf aan, voor ze het diep persoonlijke “Zero” (“I would give everything to give you life”) inzet. Ze vertelt over de moeilijke omstandigheden waarin het nummer geschreven werd, en dat het nu helemaal anders is. Geschiedvervalsing? Eerder een letterlijk luxeprobleem, want dat het zowel visueel als auditief om door een ringetje te halen is, zullen wij niet ontkennen.
Na het lieftallige, instrumentale “Angelica” keert de zangeres terug met een nog indrukwekkendere hoed op, om het tweede deel van de set in te zetten, met jonger werk. Dit gaat minder in strijd met zijn authenticiteit, gezien Lamb toen zelf volwassener werd, en ook op plaat aan grandeur won. “What Sound” bezweert, en zowel “We Fall In Love” als “Backspace Unwind” uit hun laatste, verguisde album, vormen onverwachte hoogtepunten. Beiden klinken live steviger dan hun studioversies en trekken richting massieve, duistere dubtechno – finaal toch de vierkwartsmaat omarmd, Andy? – die aan Moderat doet denken. Nu die groep ermee gestopt is, liggen daar misschien wel toekomstmogelijkheden voor Lamb.
Want dat is de vraag die we ons stellen, wanneer Lamb na het voorspelbare maar uitmuntende orgelpunt “Gabriel” het podium verlaat: und jetzt, wat nu? Want dit is een band die live zijn tweede adem heeft gevonden, en de facto te goed is om vooral op het verleden te teren. Langs de andere kant is de magie in de studio al jaren uitgewerkt, wat een aantal hele slappe platen opleverde. In 2019 zal Fear Of Fours, hun echte meesterwerk, twintig kaarsjes uitblazen. Benieuwd of Barlow en Rhodes tegen dan een antwoord klaar zullen hebben.
