Ze waren de eerste danceband die de Rock Rally won, maar Compact Disk Dummies namen vervolgens wel hun tijd. Pas vier jaar later komen de broers Lennert en Janus Coorevits eindelijk met hun debuut “Silver Souls”. Daarop blijken de rusteloze pubers van weleer een pak gegroeid.
enola: Hebben jullie die lange aanloop nodig gehad om te groeien?
Lennert: “Zo hebben we dat nooit bekeken, eigenlijk, maar in de praktijk zie ik wel dat we steevast pas een stap zetten als we voelden dat we daar klaar voor waren. Twee jaar geleden wisten we heel goed dat we nog niet klaar waren voor een album; we hadden het materiaal niet. Dus werd het maar een ep (Mess With Us, mvs). We hebben dus gewoon ons eigen tempo gevolgd.”
“Nu, we hebben ondertussen niet stilgezeten. We hebben veel getourd, ook in het buitenland, dus wij hadden niet door dat de tijd zo aan het verstrijken was. Uiteindelijk was het onze manager die vroeg hoe het nu zat met de plannen voor een plaat. Toen hebben we beslist: volgend jaar moet die er zijn en zijn we alles beginnen uit te stippelen. Het zag er goed uit, maar eenmaal we er effectief aan begonnen, werd het toch krap en moesten we werken tegen een deadline.”
enola: Kun je ondertussen nog naar Mess With Us luisteren of hoor je er vooral de jeugdzonde in?
Lennert (lacht) “Dat valt gelukkig goed mee, en ik denk dat we daarvoor Nid & Sancy, die de productie deden, mogen bedanken. Zij hebben onze ideeën toen heel goed gekanaliseerd, waardoor de ep nog altijd fris klinkt. Nu hebben we zelf veel meer de productie in handen genomen, maar als we dat toen hadden gedaan, zouden we daar nu niet meer tevreden over zijn.”
Janus: “Het grote verschil is dat die ep veel digitaler klinkt. Meer afgewerkt en afgelijnder: alles is strak getrokken. Nu zit er meer leven in en iets meer dynamiek. En wat ook is: Silver Souls is een afgewerkt geheel van tien nummers die samen horen, geen ep van vijf nummers die elk een andere richting uit schieten. Dit klopt meer als geheel.”
enola: Ik keek er van op hoe traag “Holy Love” was. Was er een reden dat dat de eerste single van Silver Souls moest worden?
Lennert: “Het was het nummer dat het hardste bleef hangen. Zelfs al is het trager, het ligt voor ons toch in het verlengde van een “The Reeling”, van op Mess With Us. Het was een logische volgende stap. ’t Is niet alsof we ermee bezig zijn om ons minder als een danceact te profileren. We willen de mensen nog altijd laten dansen en ik merk dat het ook met “Holy Love” lukt. Dat is het belangrijkste.”
enola: Niettemin valt Silver Souls duidelijk uiteen in een stevige eerste helft en een rustigere tweede.
Lennert: “Vind je dat? Ik weet niet of die tweede helft echt zachter is. Donkerder misschien wel. Onderhuidser. Dansbaarder op een andere manier; meer clubgevoel dan beuken. Daar zit voor ons het grootste verschil. Verder hebben we vooral gezorgd dat er van begin tot einde een rode draad in zat. Het moest als geheel kloppen, ik moest het van begin tot einde kunnen uitzitten, zonder dat er een rare schok in zat. Sommige nummers kun je niet van plaats veranderen zonder een rare volgorde te krijgen. Het is een verhaal met een begin en een einde, dus het is niet onlogisch dat het evolueert in geluid.”
enola: Jullie podiumact is altijd heel energiek geweest. Houden jullie daar bij het schrijven rekening mee, dat je het live moet kunnen recreëren?
Lennert: “Totaal niet en dat is ook de vrijheid die we nodig hadden om te creëren wat we willen. We hebben gewoon beslist dat het ons maar moet en zal lukken om het live ook waar te maken. Daardoor is het nu iets harder werken dan vroeger, maar we komen er wel uit. Een drummer erbij nemen om de livedrums van op plaat te recreëren? Neen. We hebben daar even over getwijfeld, maar uiteindelijk is het concept van ons twee toch sterker: dat is wat Compact Disk Dummies is, en hoe we op ons sterkst zijn. Het zou ook heel moeilijk zijn voor een derde iemand om met ons mee te spelen. Wij hebben als broers zo’n goeie, subtiele communicatie dat het niet te volgen zou zijn.”
enola: Was het altijd de bedoeling dat jullie live een belevenis zouden zijn? Als je je synth op een springveer monteert heb je er minstens een béétje over nagedacht, lijkt me.
Lennert: “Ja. En we blijven daar over nadenken en onze podiumopstelling in vraag stellen. Want een klassiek synthstatief is handig, maar ik wil kunnen bewegen. Dus ga je op zoek naar wat je wil doen en hoe je dat het beste kan tonen. Over de nogal lompe tafel met alle elektronische apparatuur van Janus hebben we ook lang gepiekerd om die meer dynamiek te geven. We onderzoeken voortdurend wat het betekent om op een podium te staan, en daarom veranderen we regelmatig iets. Gewoon omdat we zoeken naar wat ons vrijheid geeft.”
Janus: “Maar om eerlijk te zijn: die springveer met een synth op hebben we eerst gemaakt en pas nadien zijn we gaan beseffen dat dat handig zou zijn op het podium. Nu gaan we echt op zoek naar zo’n elementen.”
Lennert: “Ook licht en geluid is iets waar we veel belang aan hechten. We denken daar nummer per nummer mee over na. Soms moeten we onze zin daar wel wat doordrukken, want onze lichtman is nogal koppig. Het blijft een lopend onderzoek naar nieuwe dingen, naar wat werkt. Werken met visuals is nog zo’n ding. Wie weet doen we dat ooit, maar ik vind het een delicate combinatie, want het risico dat een van de twee de overhand neemt en de aandacht van het andere weghaalt is behoorlijk groot.”
enola: Tekstueel behandelt Silver Souls de lichte thematiek “verslaving, dood, religie, pedofilie.” Weten we meteen waarom het zo lang geduurd heeft?
Lennert: “Maar neen, want toen ik aan die plaat begon was ik eigenlijk zelfs vrij gelukkig. In alle eerlijkheid; het was de bedoeling om meer geestige teksten te schrijven, knap gevonden, grappig dingen. Dat is volledig mislukt, want dit kwam er uit. Het moet zijn dat ik iets kwijt wilde. Ach, dat zit er al sinds het begin in: die cynische, bevragende teksten, in combinatie met wat uiteindelijk feestmuziek is.”
“Een nummer over verslaving ontstaat gewoon door iets te lezen over hoe schadelijk het productie- en verhandelingsproces van een product kan zijn. Dan schrijf ik het vanuit het standpunt van iemand die aan zo’n product verslaafd is, in een poging om dat te begrijpen of om er iets over te zeggen. Ik kies daarbij vaak voor de eerste persoon omdat het grappig is om met de verwarring te spelen die dat voortbrengt. Mensen doen twijfelen of het nu over mezelf gaat of niet: fun. Maar uiteindelijk gaat het me er toch om in de huid van een personage te kruipen, want dat helpt het inzicht. De beste films over pedofilie zijn ook diegene die proberen te begrijpen wat zo iemand bezielt, eerder dan hem meteen weg te zetten als monster.”
enola: Vind je het belangrijk dat dansmuziek ook een zinnige tekst heeft?
Lennert: “Absoluut niet. Er is niets mis met puur dansmuziek, maar het heeft iets moois om mensen te zien dansen op iets dat triestig is.” (lacht)
