In het vet aangekruist op de vrijdag van Boomtown: drie acts die een heerlijk eigenzinnig geluid hebben én allemaal dit jaar een straffe plaat uitbrachten. En waarin een vrouwelijke artieste een van de spillen is. Ook live toonden Inwolves, Echo Beatty en Anna Meredith met verve een eigen identiteit. Resultaat: drie fascinerende optredens.
Gelukkig wordt Inwolves geestig aangekondigd door vaste presentator Luc Dufourmont, want bij dit trio gaat het er bloedserieus aan toe. Samen met Jürgen De Blonde (de portables) en Ward Dupan (Low Vertical) vormt de Meetjeslandse wonderdrumster Karen Willems ook live een ijzersterk samenwerkingsverband. Van bij het begin dreunen de spacy synths en repetitieve drums door de Handelsbeurs. Het klinkt allemaal een beetje angstaanjagend, maar ook bezwerend én coherent.
Het tweede nummer wordt eveneens voortgestuwd door een kloppende beat, maar Inwolves is veel meer dan moeilijkdoenerij: opnieuw horen we een aanstekelijke groove. “Strange Waltz” mondt vervolgens uit in een stortvloed van noise- en metalgitaren. Een nummer om schrik van te krijgen, maar ook een van de hoogtepunten van een zinderende set. De volgende etappes: een demonisch schreeuwspel, dikke lagen kerkorgelgeluiden en een zoveelste niet te volgen drumpatroon. Hoe beter we luisteren, hoe meer we denken dat Inwolves de perfecte combinatie is van een horrorsoundtrack en een muzikale trip. Bizar en uitermate boeiend? Ja, het kan!
Tiens, is dat Beth Gibbons die we horen bij het volgende optreden in de club? Neen, het is Annelies Van Dinter van Echo Beatty. Zij vormt samen met Jochem Baelus dit meeslepende pop noir-duo. En met drummer Louis Evrard erbij worden ze live van het nodige muzikale buskruit voorzien. Van bij het eerste nummer sleurt Echo Beatty de luisteraar mee naar een melancholische wereld. Het geheime recept? Niet alleen Van Dinter — quelle présence — maar ook de immer sfeervolle gitaren en prikkelende synths, die als een warm dekentje aanvoelen. En het is nochtans al warm genoeg in de Handelsbeurs.
Maar nu en dan komt Echo Beatty ook stouter uit de hoek, bijvoorbeeld met heerlijk rauwe blues in “Guests”, te vinden op de schitterende debuutplaat Tidal Motions. Daarna is het tijd voor de climax: een aanstekelijk en eveneens bluesy “Hunger Hunger”, waarin Van Dinters volle stem volledig tot zijn recht komt. Om die reden moeten we ook denken aan PJ Harvey. Nog zo’n wereldnummer is “Soldier On Furlough”. Hoedje af voor zo’n groots optreden. Echo Beatty staat op 20 augustus (meer dan terecht) op Pukkelpop. Ga ze zien en laat je verdwalen.
Volgens Pitchfork heeft Anna Meredith met Varmints een van de platen van het jaar gemaakt. Niet dat je Pitchfork blindelings moet geloven, maar nu heeft de veel te hippe website misschien wel overschot van gelijk: de combinatie van hedendaags en klassiek bij deze sympathieke Schotse is wonderbaarlijk en fascinerend. Kan het nog pompeuzer dan de fantastische opener “Nautilius”? Alsof een traditionele fanfare en pompende electro in een blender gedraaid worden. In werkelijkheid zorgen 8-bitgeluiden, tuba, cello en een gitaar voor dat opmerkelijke geluid.
Daarna gaat het echter een beetje bergaf. En dat ligt niet aan de frontvrouw, die tussen de nummers door tijd neemt voor een babbel met het publiek. Of misschien toch een beetje. In “Something Helpful” klinken haar hoge stemmen live iets te geforceerd. Maar het is vooral jammer hoe in een schitterend nummer als “Taken” de mooie harmonieën overstemd worden door een ietwat houterige drummer, die het niveau van de rest van de band niet lijkt te halen.
Uitgezonderd die kleine ergernis is het best wel een genietbaar optreden, zeker als je kan wegdromen bij de tekenfilmachtige visuals. Een andere greep uit Merediths fantasiewereld: haar twee EP’s Black Prince Fury en Jet Black Raider zijn genoemd naar de imaginaire paarden uit de kindertijd van haar moeder. Bij een nummer als “R-Type” moeten we dan weer aan de Battles anno Mirrored denken. Spielerei? Ja, maar wel goede dus. Bevreemdend en fascinerend, the sequel: ook dit was een speciaal geval.
