We hebben nog een zomer te goed, naar ’t schijnt, en daar hoort natuurlijk een zomerplaat bij. Begin juni diende Whitney, gelijmd uit de scherven van Smith Westerns, met Light Upon The Lake zijn kandidatuur in. En kijk, de zon begint te schijnen: toeval?
Wij hebben ondertussen wel genoeg uitgeregende voorzomerdagen achter de kiezen, tijd voor iets nieuws. Daar hadden Max Kakacek en Julien Ehrlich, respectievelijk gitarist en drummer bij Smith Westerns, ook nood aan na het ontbinden van dat project (zanger-gitarist Cullen Omori kwam eerder al met een solodebuut op de proppen – lees hier onze recensie). Die split leidde tot de oprichting van Whitney, waarin het duo opnieuw zijn muzikale ei in kwijt kan. Het resultaat mag gerust concurreren met het beste van hun oude band, en daarnaast zeker ook met Omori’s eerste solopoging.
Kakacek en Ehrlich besloten om niet hetzelfde straatje in te slaan en zijn dus ook niet van plan te teren op eerdere successen. Met Light Upon The Lake tonen ze samen met nog goed volk uit de periferie van Smith Westerns hun duidelijke groei sinds de breuk. De vlucht vooruit is al merkbaar van zodra opener “No Woman” start: geen jeugdige, springerige pop met dat melodisch hoekje af, maar een afgemeten vintage sixtiessound die zowel herkenbaar als verfrissend is. De opgewekte gitaarpartijen van Kakacek zijn duidelijk herkenbaar en het zachte hoge kopstemmetje van Ehrlich, die nu alle zang voor zijn rekening neemt, complementeert daar voorbeeldig mee.
Whitney maakt ook optimaal gebruik van de talentvolle entourage, die verledens heeft in bands als Touching Voids. Van de opgewekte streepjes keyboard in pakweg “The Falls” tot de alomtegenwoordige, maar zelden overheersende blazers: iedereen is duidelijk in zijn sas met de rol die hij toebedeeld kreeg. Ehrlich mag vocaal even uitrusten op vlotte jazzy instrumental “Red Moon”: daar is de glansrol voor de blazers. “Golden Days” is zoete heimwee mét subtiele weerhaken, en de nanana’s op het eind smeken erom te worden meegezongen op zomerfestivals. Titelsong “Light Upon The Lake” fungeert als perfecte afsluiter voor een rustige zomeravond. “Will life get ahead of me?”, vraagt Ehrlich zich daar af, afwezig turend naar de ondergaande zon. En als hij de luisteraar uitnodigt voor een ritje (“I wanna take you out/I wanna drive around/With you with the windows down”) in het uitermate vrolijke “No Matter Where We Go”, dan willen wij heel graag meerijden.
Goed mogelijk dat Whitney met Light Upon The Lake dé remedie tegen de zomerblues van dit jaar uitgebracht. De instant zonneschijn die overal doorschemert is in staan de meest hardnekkige regenwolken weg te jagen. Hoe heette die vorige band nu ook alweer?