Miley Cyrus heeft een nieuwe plaat uit en die heeft ze zonder er verder veel woorden aan vuil te maken online gegooid. “So what” denkt de niet door terminale ironie geplaagde non-hipster. Cyrus is immers het zoveelste bubblegumpopprinsesje wiens ondraaglijke lichtheid enkel geëvenaard wordt door uitgekiende marketingstrategieën die haar ten allen tijde in de kijker dienen te zetten. Maar Miley Cyrus is zoveel meer…
Of zoals notoir Enola-popliefhebber (tdm) het treffend samenvat: “Twee jaar geleden choqueerde Miley Cyrus zich op de Video Music Awards de volwassenheid in door op het podium met een schuimvinger tussen de benen tegen non-entiteit Robin Thicke aan te twerken, een geforceerde gooi naar memorabiliteit die uren in de wind stonk naar shock over substance was toen ons verdict. Ondertussen moeten we al even nadenken over wie die Thicke nu eigenlijk weer was, en is Cyrus uitgegroeid tot een prettig gestoorde postmoderne hippie die zich liever door een uit de kluiten gewassen huisvarken dan door Nicki Minaj laat omringen. Ze heeft er een nieuwbakken geloofwaardigheid aan overgehouden en — wonder boven wonder — een plaat die haar één nacht na haar nudistische modeshow op de jongste editie van MTV’s mediafestijn tot de interessantste der jonge popdeernes katapulteerde.”
Na de eerste weinigzeggende reviews kort na de release volgden dan ook steeds meer “ernstige” recensies en werd het pas echt interessant, want per slot van rekening had Cyrus niemand minder dan de al enige tijd tot vriend des huizes verworden The Flaming Lips-frontman Wayne Coyne en zijn kompanen opgetrommeld om haar te helpen met de opnames. De mix van Lipsgekte en Cyrus’ popgevoeligheid of omgekeerd, per slot van rekening zijn de Lips nooit vies geweest van enige pop en oogt Cyrus bijwijlen wel heel surreëel, roept bij velen gemengde gevoelens op, niet in het minst omdat de ruim negentig minuten durende conceptplaat die alle richtingen op stuitert en duchtig grasduint in het werk en verleden van beide artiesten. “Een zet met ballen”, aldus ook (tdm) die vervolgt met “maar daarbovenop ook nog eens een intrigerende samenwerking die de signatuur van twee uiteenlopende artiesten draagt zonder dat één ervan zijn ziel verkocht en de andere zich schuldig maakte aan een onnatuurlijke poging tot alternativiteit.”
In een poging het album te doorgronden doken (tdm) en (jbo) samen in het collectieve onderbewustzijn van Cyrus versus The Flaming Lips, alwaar de conclusie van (jbo) alvast was dat dit vooralsnog een Cyrus-plaat is waarbij The Lips voornamelijk in de bevallige oorschelp van het popprinsjes gefluisterd hebben. (tdm) is eenzelfde idee toegedaan: “Niet mis te verstaan is dit album — vooral in de tweede helft, die best als Bangerz op LSD beschreven kan worden — het geesteskind van Miley, maar dankzij Coyne haar reïncarnatie voor de Pitchfork-adept. Samen met Mike Will Made It herinterpreteert ze alleen al op “1 Sun” haar hele voorafgaande plaat binnen haar huidige hippiefilosofie. Het elektronisch esoterische refrein bundelt haar mission statement tot een regenboogkleurige oorwurm. Tegenover een nakende milieu-apocalyps roept ze op tot genieten van de pracht die deze aardkluit nog te bieden heeft.”
Lyrisch wordt (jbo) bij de opener “Dooo it!”waarbij het puberaal-rebellerend geschreeuwde “I smoke pot” met de mantel der liefde bedekt wordt omdat de song zelf muzikaal een heerlijk dystopische invulling krijgt die duidelijk hint naar The Flaming Lips’ The Terror. Een volgende hoogtepunt dient zich aan in het zachte “The Floyd Song (Sunrise)” dat volgens (jbo) het soort popmuziek is dat eenieder zonder oogkleppen niet achteloos voorbij zou laten gaan. (tdm) merkt meteen op dat op de plaat ook een gezonde dosis hedonisme hoort, zoals het hitsige lesbodiscofestijn “Bang Me Box” — Peaches op rolschaatsen — etaleert. “Om wat vuilbekkerij zit Cyrus niet verlegen, maar ze durft zich ook kwetsbaar opstellen. Met de gitaarballade “I Get So Scared” zingt ze haar relationele onzekerheden van zich af op een verfrissend naïeve manier en met een grain die lijkt te beloven dat haar voorkeur voor het betere herbale rookwerk niet alleen haar artistieke visie, maar ook haar stem ten goede komt.” aldus (tdm)
Miley Cyrus & Her Dead Petz is, daar zijn (jbo) en (tdm) het over eens, in de eerste plaats een popplaat. Tussen de songs die pop naar een nieuw niveau tillen en Cyrus ergens tussen Michaël Jackson en Madonna plaats qua hitgevoeligheid (“Bang me Box”, “Cyrus Skies”) staan ook weinigzeggende of baanbrekende nummers als “Fweaky” en “Pablow The Blowfish” (een wel heel flauwe parodie op de obligate ballad) die het album als overbodige ballast meesleept. De gekte wordt netjes binnen de perken gehouden, al mag een nummer als “Tangerine” wel even buiten de lijntjes kleuren en vormen tussenworpen als “Fucking Fucked Up” en “Miley Tibetan Bowlz” charmante intermezzo’s die evenwel weinig substantieel bijdragen aan de plaat. Op dat vlak weet “Milky Milky Milk” veel beter beide werelden te verzoenen door gezonde gekte over te laten vloeien in een klaterende song.
Miley Cyrus & Her Dead Petz heeft voldoende in huis om eenieder met enige zin voor popgevoeligheid een album lang te entertainen. Voor (tdm) is het album zonder meer een zet “die kwalitatief het label “gewaagd” met mijlen overstijgt.” (jbo) kan alleen maar onderschrijven dat de drieëntwintig nummers samen een coherent geheel vormen met meer dan een handvol interessante songs of om (tdm) nogmaals aan te halen: “Cyrus leek gedoemd om als hersenloze redneck als voetnoot de annalen in te gaan, maar geeft lik op stuk met een indiemanifest voor de emoji-generatie. Dat ze dit alles met een vette knipoog en afgeplakte tepels doet, maakt het er alleen maar extra charmant op.”
Omdat negentig minuten te veel van het goede is, vooral voor een plaat waar grilligheid hoog in het vaandel gevoerd wordt, hebben (tdm) en (jbo) maar hun eigen mix van de plaat gemaakt, eentje die moeiteloos een 8 zou verdienen:
(tdm): 1/ Fuckin Fucked Up 2/ Dooo It! 3/ Bang Me Box 4/ Slab of Butter 5/ Milky Milky Milk 6/ The Floyd Song (Sunrise) 7/ Something About Space Dude 8/ Tangerine 9/ Space Boots 10/ Lighter 11/ Karen Don’t Be Sad 12/ I Get So Scared 13/ Miley Tibetan Bowlz 14/ 1 Sun
(jbo): 1/Doo It! 2/Evil is but a Shadow 3/Cyrus Skies 4/Space Boots 5/The Floyd Song (Sunrise) 6/Bang Me Box 7/I’m so Drunk 8/Something About Space 9/Milky Milky Milk 10/Tiger Dreams 11/ Tangerine 12/1 Sun 13/ Karen Don’t Be Sad
