Een jaar onderweg, zo beleeft Leon Bridges 2015. Bij het begin van de zomer verscheen het fraaie debuut Coming Home en zondag (6/9) staat de jongeman met de gouden stem voor de tweede maal dit jaar in ons land.
“De eerste keer, op Rock Werchter, was geweldig”, vertelt Bridges. “Het was fijn om mensen te zien meezingen en dansen, zeker zo vroeg in de ochtend en in veel grotere getallen dan ik had durven dromen.”
Dat mag inderdaad bijna een mirakel heten: de plaat kwam uit tijdens het festival en voor maart had niemand ooit van Bridges gehoord.
“Mijn band en ik komen dan ook van een andere planeet, namelijk Fort Worth, Texas.” Daar ontdekte Bridges zijn liefde voor muziek, zij het dat zijn muzikale ontwikkeling niet met soul van start ging.
“Sinds mijn kindertijd zing ik, ik heb het altijd graag gedaan, al heb ik nooit in een kerk gezongen, zoals vele anderen wel deden. In mijn beginperiode als zanger werd ik heel erg beïnvloed door hiphop en R&B, maar uiteindelijk kwam ik op het punt dat ik niet meer tevreden was met de muziek die ik schreef, ik had het gevoel dat ik tegen een muur liep. Tot ik soul ontdekte en er een deur open ging. Dát was dé muziek voor mij, het voelde als thuiskomen.”
Een eerste trigger was het nummer “Lisa Sawyer” dat Bridges schreef over zijn moeder.
“Ik schreef het een jaar of twee geleden, nog voor ik klassieke soulmuziek ontdekte. Toen een vriend het hoorde, zei hij me dat het naar Sam Cooke neigde en dat is het kantelpunt geweest. Ik begon naar Cooke en andere soulmuziek te luisteren en het klonk helemaal als hetgeen ik nodig had.”
De vergelijking met Cook is dan ook nu nog snel gemaakt bij het horen van Bridges’ muziek, iets wat voor die laatste net zo goed een vloek als een zegen is.
“Het is flatterend als het gebeurt, maar het legt druk op je en zorgt er eveneens voor dat je soms haatreacties krijgt. Ik ben geen Sam Cooke. Ik ben Leon Bridges. Ik probeer mijn eigen weg te vinden. We hebben immers allemaal onze eigen smaak. Daarom maak ik ook andere muziek dan Alabama Shakes, St. Paul of Sharon Jones. Ik probeer iets te brengen dat subtiel en smooth is, maar waar een krachtige motor achter zit.”
“Ik sta nog nergens”, benadrukt Bridges. “Ik hou van mijn muziek en ik word er gelukkig van om hem te maken, maar ik denk dat ik nog veel moet groeien als artiest.”
Nochtans kan Bridges nu al bogen op een mooie collectie songs, waarin hij enkele fraaie beelden oproept. “Dat is de bedoeling. Neem de Mississippi, die vernoemd wordt. Eigenlijk gaat het in dat nummer over de Trinity River in Fort Worth, maar dat houdt geen steek in een nummer. Mijn familie heeft haar roots aan de Mississippi, in New Orleans, dat is boeiender om te brengen in een nummer. ‘Twistin’ & Groovin’ gaat over mijn grootouders. Ik hou er van om songs met een betekenis te brengen, liever dat dan flashy stuff. Soms is het een beeld dat ik probeer op te bouwen, soms gaat het over gebeurtenissen. ‘Brown Skin Girl’ gaat bijvoorbeeld over mijn ex.”
Hoewel Coming Home pas enkele maanden geleden verscheen, is Bridges volop aan het nadenken over de opvolger van dat album. “Ik schrijf veel. Recent heb ik enkele countrynummers geschreven, de Texaanse invloed, weetjewel. Eigenlijk ben ik klaar om een volgende plaat te maken, maar dat zal pas ten vroegste over enkele maanden kunnen, wanneer we tijd hebben. We touren immers heel de herfst. Dan spelen we opnieuw indoor, na een zomer op festivals. Ik hou van beiden: het is fijn om buiten te spelen en mensen in het publiek te hebben die je nog niet kennen, maar het is natuurlijk ook geweldig om zelf headlining shows te spelen in club. En daarna zien we wel. Wat de toekomst brengt? I have no clue. Toen ik hier mee begon, had ik niet gedacht dat ik hier zou belanden. Ik ben heel blij met wat ik al bereikt heb en ben benieuwd naar wat nog gaat gebeuren.”
Leon Bridges staat zondag 6 september in de AB Box.
