Na het succesvolle House of Cards en de stille sisser Marco Polo komt Netflix met een nieuwe serie van eigen makelij: Bloodline. Deze blend van familiedrama en misdaadthriller biedt een intrigerend verhaal dat gedragen wordt door een indrukwekkende cast. De vraag is alleen of de serie ‘smoel’ genoeg heeft om zich in de eindeloze Netflix-catalogus te onderscheiden.
Robert (Sam Shepard) en Sally Rayburn (Sissy Spacek) hebben het prima voor elkaar. Het oude koppel baat een hotel uit op de Florida Keys. U kent het type wel: palmbomen, wit zand, uit je hotelkamer meteen in de helder blauwe zee stappen. Een paradijs, quoi. Hun gezinsleven lijkt al even ideaal; ze hebben drie prachtige kinderen die elk op hun eigen manier een schijnbaar perfect leven uitgebouwd hebben. John (Kyle Chandler) is een succesvol rechercheur bij de lokale politie, Meg (Linda Cardellini) heeft een goed draaiend advocatenkantoor en Kevin (Broadwayster Norbert Leo Butz) is baas van zijn eigen botenverhuurbedrijf. Alleen het vierde en oudste kind, Danny (Ben Mendelsohn), laat nog wat te wensen over. Hij zwerft van de ene kant van het land naar de andere en verdwijnt regelmatig van de radar. Wanneer de hele familie bij elkaar komt voor de 45e verjaardag van papa en mama’s hotel, kondigt Danny aan dat hij terugkeert naar het familiebedrijf. Een teken dat hij zijn leven eindelijk op het rechte pad wil brengen, of een zoveelste poging om nog wat geld af te luizen van de familie? Behalve moeder Rayburn is zo ongeveer iedereen overtuigd van het tweede. Aan Danny om zijn goede bedoelingen te bewijzen.
De premisse van Bloodline is eenvoudig. Pa, ma en de drie Rayburn-kids hebben hun levens mooi op een rijtje, tot zwart schaap Danny opduikt en alles naar de knoppen helpt. Niet het origineelste vertrekpunt voor een familiedrama, maar het werkt wel. De verhouding tussen Danny en zijn familieleden wordt goed uitgewerkt, met de typische strubbelingen en kleine irritaties die zo vaak voorkomen binnen families. Gaandeweg wordt echter duidelijk dat er onder het schijnbare geluk van de Rayburns een tragedie schuilgaat die net iets ernstiger is dan de doordeweekse familieruzie en die grote vraagtekens zet bij het perfecte plaatje dat de familie van zichzelf ophangt.
Bloodline wil een doorwrocht familiedrama mengen met thrillerelementen. Het mysterieuze verleden van Danny blijft lang een open vraag, maar ook het politiewerk van zoon John werkt zich binnen in het verhaal. De makers hanteren een structuur van flashbacks en flashforwards die een slechte afloop van het verhaal voorspellen. Je krijgt zo in de eerste paar afleveringen al meteen mee dat er de Rayburns, en dan vooral Danny, een nieuw drama te wachten staat. Dat is een kunstgreep die je je alleen kan veroorloven als de rest van je plot goed genoeg is om de spanning er in te houden, en helaas is dat bij Bloodline niet helemaal het geval. De serie kent te weinig twists en turns om je bij de pinken te houden. Drama krijgt de voorkeur op spanning en dat maakt dat de serie bij momenten vreselijk traag vordert. De makers focussen vooral op de personages en hun onderlinge verhoudingen, maar weten die, ondanks sterke prestaties van de cast, nooit echt boven het stereotype uit te tillen. Daardoor zit je voor het grootste deel van het seizoen naar een vrij klassiek (en soms ronduit saai) melodrama te kijken. In de laatste paar afleveringen wordt het tempo behoorlijk opgevoerd, maar dan is het wellicht al te laat – veel kans dat de doorsnee Netflix’er tegen dan al overgeschakeld is naar een flitsender serie.
Niet dat er niets is om je aandacht vast te houden. De personages mogen dan wel wat banaal zijn, ze worden heel overtuigend neergezet door de sterke cast. Kyle Chandler is de belichaming van de ‘rustige standvastigheid’ die de familie bij elkaar houdt, Norbert Leo Butz weet de behoorlijk onsympathieke Kevin toch wat aaibaarheid mee te geven en Sissy Spacek verdwijnt helemaal in haar rol als ietwat verloren moederkloek. Zelfs de kleine bijrollen (zoals Chloë Sevigny als marginale love interest en hulpsheriff Enrique Murciano) zijn heel sterk. Het is echter Ben Mendelsohn die met de meeste pluimen gaat lopen. Hij legt een fantastische ambiguïteit in de rol van Danny, zodat je tot de laatste scènes niet zeker weet wat hij eigenlijk in de zin heeft.
Mendelsohn zet, ondanks Danny’s gebreken, ook het meest genietbare personage neer. De andere karakters blijven altijd een beetje te afgeborsteld, te perfect. Ze ademen dat typische Amerikaanse ‘fatsoen’ uit van de brave, plichtbewuste huisvaders en –moeders die de ‘great American values’ boven alles zetten. Bloodline heeft daar als geheel ook last van. De serie is interessant, maar ze weet nooit buiten de lijntjes te kleuren. Het is zo’n beetje het burgerlijke broertje van True Detective. Een intrigerend verhaal, maar geen edge. De plot is eenzijdig, laat niets aan de verbeelding over. Op het einde van het seizoen wordt de reeks zelfs extreem uitleggerig. In de laatste aflevering wordt de kijker bij het handje genomen en worden alle staties van de plot nog eens, met de nodige flashbacks erbij, op een rijtje gezet. Jammer, want wat meer mysterie had wel gemogen. En het had ons wellicht ook wat warmer gemaakt voor het nadrukkelijk aangekondigde tweede seizoen. Onderhoudend, maar meer ook niet.
