De Kreun doet de laatste maanden zijn naam alle eer aan. Vorige maand daverde Kortrijk nog op zijn grondvesten door toedoen van Swans, deze maand worden de broeltorens helemaal met de grond gelijk gemaakt door de pletwalsen van Goatsnake en High On Fire. Of die laatste nog iets zullen aantreffen, is nog maar de vraag, want Goatsnake denderde als een trein door De Kreun.
Het was eerst de bedoeling dat het Belgische stonermetalcombo King Hiss de festiviteiten zou openen, maar door omstandigheden moesten ze afhaken. In zeven haasten werden de sympathieke Limburgers van SardoniS opgetrommeld, die maar wat graag het gat opvulden. Gewapend met enkel gitaar en drums trotseerde SardoniS de gezapig vollopende zaal van de Kreun. Maar uit ervaring weten we dat Roel Paulussen en Jelle Stevens niet meer nodig hebben om een sonische orkaan te doen opsteken. SardoniS sloeg het publiek om de oren met vette lappen stonermetal zoals “The Torch And The Bearer” vanop het machtige II, maar ook nieuwer werk, waarvan het lange nummer dat de set afsloot het meest in het oog sprong: lange, rustige aanloop, woest, ziedend middenstuk, langzaam uitdovende outro. Dat belooft. Laat die nieuwe plaat maar snel komen.
De jonge Denen van Halshug (Deens voor onthoofden, jammie) classificeren zichzelf onder ‘rauwe hardcore’, en daar is geen woord van gelogen. Hun debuutplaat Blodets Bånd (Deens voor… fuck, weet ik veel) werd meteen uitgebracht op Southern Lord, en mocht in die hoedanigheid openen voor de band van hun labelbaas Greg Anderson. Ze kregen een half uur, maar hadden nauwelijks een twintigtal minuten nodig om het ene na het andere woeste crustspervuur de zaal in te knallen. Gevaarlijk agressieve riffs, brullende bassen en een clusterbombardement aan drumsalvo’s razen vanop het podium het publiek in. Dat dat niet iedereen zijn meug is, is te zien aan het cordon diehard stonerfans dat zich spoorslags naar de bar rept. Wij konden het alleszins wel pruimen, behalve dan misschien de ingeving van de lichtman om alle ruglicht op het podium constant op knippermodus te zetten. We kregen er ei zo na een epilepsieaanval van. Het paste wel perfect bij de muziek.
”Wij hebben in de States een traditie van football op maandagavond. Dat is altijd een groot feest. Hebben jullie zin een avondje als maandagavondfootball?!” De openingszin van Pete Stahl van Goatsnake weekte jammer genoeg weinig animo los. “We have soccer!”, klonk het enigszins eenzaam uit het publiek. Stahl fronste zijn wenkbrauwen en liet de muziek dan maar voor zich spreken. En gelukkig werkte dat wél. Met openingsnummer “Slippin’ The Stealth” (het allereerste Goatsnake-nummer dat ooit op de wereld werd losgelaten, alweer van 1999 geleden) schoot de vlam direct in de pan. Hoe kan het ook anders: pompende drums, beukend riffwerk en Stahls gloedvolle zang zijn hét handelsmerk van Goatsnake, en die komen in dit nummer met verver eruit. “Give in to your needs”, zingt de frontman uit volle borst, en na jaren relatieve stilte rond de groep was die nood behoorlijk groot geworden.
Want begin jaren 2000 was de band rond Stahl (ex-Scream), Greg Anderson (SunnO))) ), en de ritmesectie van The Obsessed letterlijk en figuurlijk het zwaartepunt geworden van de stonermetal. Het primitieve, loodzware oergeluid van Goatsnake, aangevuld met de rijke vocale capaciteiten van Stahl, bleef nagenoeg onveranderd doorheen de jaren, maar was — vooral door Andersons moddervette riffwerk — steeds van hoge kwaliteit. De inactiviteit van de laatste tien jaar werd dan ook als een groot gemis ervaren en won doorheen de jaren meer en meer zieltjes. Groot was dan ook de vreugde met het nieuws dat er weer getoerd ging worden, en dat er bovendien een nieuwe plaat op de planken lag. En nog groter was de euforie als bleek dat er in al die jaren aan het geluid van Goatsnake geen jota veranderd was.
Het hele optreden was dan ook één grote, denderende ervaring, met ouder werk als een begeesterd “Flower of Disease” dat moeiteloos afgewisseld werd met nieuw materiaal als “Black Age Blues”, “House Of The Moon”, “The Killing Blues” en een fantastisch “Elevated Man”, dat met een geweldige Anderson-riff en ingenieus ritmewerk als een waar hoogtepunt in de set werd gedropt. Maar om klokslag 11 uur was het gedaan met de pret. Geen toegift, hoewel het publiek er om schrééuwde. Licht aan, Sunn-amps uit, schluss damit. Curfew, burenlawaai, allemaal goed en wel, maar dat was toch wel erg jammer. Maar hey, we hadden toch maar een dik uur ten volle kunnen genieten van de pletwals die Goatsnake was. Geen klachten daarover, integendeel!
