Met Hicksville veroverde hij wereldwijd de harten van pers en publiek. Nu verschijnt eindelijk een nieuwe graphic novel van Dylan Horrocks. Dit keer ontleedt hij nauwgezet hoe creativiteit werkt bij het vertellen van verhalen.
In Hicksville (1998) ontwikkelde de Nieuw-Zeelander Dylan Horrocks een heel eigen variant van metafictie binnen de marges van het stripverhaal. Horrocks speelde via kaderverhalen op een speelse manier met hoe een strip en de stripindustrie werkt. Zo creëerde hij in Hicksville de plek waar alle bestaande maar niet verschenen stripverhalen bewaard werden, als een soort walhalla voor de stripliefhebber. Nu richt hij zijn aandacht op de auteur van strips en hoe diens creativiteit werkt. Wie Horrocks de afgelopen jaren volgde, ziet in Sam Zabel meteen verschillende links naar ’s mans eigen writer’s block die hem verschillende jaren blokkeerde. Na Hicksville werkte hij een tijd voor DC Comics, waarvoor hij enkele comics schreef. Deze opdracht putte hem zodanig uit dat hij elk zelfvertrouwen in de eigen creativiteit kwijtspeelde. Hij raakt compleet gedesillusioneerd door het beeldverhaal en maakte slechts af en toe nieuwe verhalen, vooral voor online publicatie via zijn eigen website.
Ook Sam Zabel is zijn begeestering voor het maken van strips kwijt. Wanneer hij deelneemt aan een congres rond literatuur voor de 21ste eeuw, komt hij in contact met Alice. Zij leert hem het werk van de ongekende Nieuw-Zeelandse auteur Evan Rice. Zijn oude verhalen spreken hem erg aan. Wanneer hij die verhalen leest, bevindt Sam zich plots in de wereld van die verhalen. Hij tracht het contact met de echte wereld te behouden, maar vindt in de verhalen van Rice tegelijk de begeestering en het enthousiasme van vroeger terug. Het werk van Rice leidt Sam bovendien naar het vermeende bestaan van een magische pen, die ervoor zou zorgen dat de lezers van die verhalen zich kunnen verplaatsen in de wereld van het verhaal zelf.
Wie indertijd Hicksville apprecieerde, zal zeker ook een boon hebben voor Sam Zabel. Opnieuw kiest Horrocks voor een atypische werkwijze waarin verschillende verhalen zich door elkaar afspelen. Tegelijk verwerkt hij heel wat persoonlijke thema’s in het boek. Wie zijn reeks Atlas (drie nummers verschenen tussen 2001 en 2006) volgde en ook de bundel korte verhalen Incomplete Works (2014) las, herkent ook elementen uit Horrocks’ vermeende erotische graphic novel Venus, die tot nu toe niet verscheen. Verschillende andere verhalen begon hij ooit op zijn website, maar werden niet afgerond en dan (deels) geïntegreerd in dit nieuwe boek. Het toont maar aan hoe streng Dylan Horrocks voor zichzelf is. De eeuwige twijfelaar die zich bij elke nieuwe stap afvraagt of hij die stap niet anders of beter had kunnen zetten.
Die ingesteldheid maakt Sam Zabel and the Magic Pen ook wel tot een lastig boek. Het lijkt alsof de auteur er gewoon te veel heeft willen insteken. Hierdoor stokt het leesritme toch hier en daar. Het is zeker niet overdreven te stellen dat deze strip voldoende materiaal bevat voor drie volwaardige graphic novels. Toch blijft het één van de beste strips die in 2014 verschenen is en is het een intrigerend boek om erg verschillende redenen. Al wie zich interesseert voor verhaaltheorie of de psychologie van de auteur, heeft aan deze striproman een vette kluif. Door de belezenheid en de pure intelligentie van Dylan Horrocks valt hij nergens door de mand. Sam Zabel and the Magic Pen is zonder twijfel een topper van een graphic novel, maar met net dat tikkeltje minder zelfkritiek was het boek een absolute klassieker geworden.
