Niet veel strips slagen erin zo weinig te veranderen en toch te evolueren. Pieter De Poortere doet het met zijn Boerke al enkele jaren. Dat bewijst zijn nieuwe verzameling gags.
Het is nummer zeven in de reeks, niet echt overdreven veel voor een figuur die al dertien jaar meegaat. Maar stilzitten staat toch niet in het woordenboek van De Poortere. Hij maakt illustraties, stelde enkele kinderreeksen samen, geeft les, brak dankzij idool Lewis Trondheim door in Frankrijk–Boerke heet daar Dickie– en heeft in Parijs zijn eigen (zelf ontworpen) stripmuur. Er zijn er niet veel die het hem nadoen.
Begonnen bij uitgeverij Bries en even uitgeweken naar Nederland voor Oog en Blik, is het nu Blloan die Boerke in de familie heeft opgenomen. En ze maken er werk van. De eerste vijf Boerkes worden in het najaar integraal uitgegeven, er komt een 3D-animatiereeks en er is een expo in het Brusselse stripmuseum gepland. In Frankrijk zit hij trouwens onder de vleugels van Glénat. Sindsdien zijn de albums ook meer thematisch opgevat.
Maar nu over Boerke zelf…
Het is niet omdat de strip er simpel uitziet, dat hij ook simpel is. In de eerste plaats moet elk plaatje kloppen. Zeker in een paginastrip zonder tekst. Bovendien moet ook de grap geslaagd zijn. Daarvoor wordt er ten hoofde De Poortere flink wat werk geleverd. Denk maar terug aan de eerste Boerke, waar het hoofdpersonage tientallen keer het loodje legt. Niemand die er wakker van ligt. En hoewel er heel wat herhaling is, blijf je lachen. Het lijkt een beetje het principe van Little Britain. Daarnaast is een gestileerde lijnvoering zeer gevoelig aan perfectionisme. Elk foutje is immers zichtbaar. Als je ooit enkele schetsen zou kunnen bekijken, zie je dat het vooral een kwestie van schrappen en schaven is om het helemaal juist te krijgen.
De Poortere ziet het net als de vorige drie keer thematisch. Deze keer zijn het alle bekende sprookjes die er aan moeten geloven. Aangezien er ook heel wat vrouwenfiguren in meespelen, kan hij ook Hoerke geregeld van stal halen. Die mag opdraven als prinses, Sneeuwwitje, Rapunzel en nog enkele deernes. En het moet gezegd, hij zorgt voor afwisseling in sfeer. De ene keer wreed, dan weer ranzig of eerder poëtisch… Je krijgt het allemaal voorgeschoteld in rood en blauw. Een Disneykloon moet je allerminst verwachten.
Het verhaal van Boerke is nog lang niet uit. En De Poortere zal zijn goudhaantje zeker nog niet gauw lossen. Een full album met Hoerke staat ook nog op zijn verlanglijstje, eventueel in samenwerking met een vrouwelijke co-scenariste, kwestie van zich in te dekken waarschijnlijk. Laat maar komen, want wij zijn hen nog lang niet beu gelezen.
