Làng heeft ie geduurd, en bij momenten was ie zelfs heet, die festivalzomer van 2013. Nu het stof is gaan liggen, de tenten zijn opgeborgen (ja, wij ruimen die dingen elke keer weer op, ja, wij wel) en het donker van de concertzalen opnieuw wenkt, is het tijd om de balans op te maken. Wat herinneren wij ons nog van die ruim drie maand durende roes waarin overal te lande en daarbuiten goeie muziek weerklonk, en het bier rijkelijk stroomde? Dit dus.
Primavera: The Postal Service :: “Such Great Heights”
De zomer begon in een ongewoon koud Barcelona, waar enola de wederopstanding van The Postal Service meemaakte. Tien jaar na datum bracht het elektronicaproject van Ben Gibbard en Jimmy Tamborello zijn debuut opnieuw tot leven, en die plaat bleek in de tussenliggende jaren niet vergeten. Elk nummer werd onthaald als een hit, en tijdens de echte klassieker “Such Great Heights” werd het zelfs even madness: het gitaarriffje tijdens de break werd luidkeels meegebruld, en tranen van vreugde waren rondom ons nauwelijks van de lucht. Dit optreden spelde maar één ding: N.O.G.
Best Kept Secret: Arctic Monkeys :: “Do I Wanna Know”
Joost mag weten waarom, maar Arctic Monkeys deden ons live niks. Hoe goed de platen steevast ook waren, op het podium gaven ze altijd de indruk een stelletje saaie zoutzakken te zijn die geen moer gaven om het neerzetten van een opwindend concert. Welgeteld één noot tijdens Best Kept Secret volstond om dat beeld aan diggelen te slaan en te doen beseffen dat dit viertal fucking indrukwekkend uit de hoek kan komen op het podium. Die noot was de eerste van het op dat ogenblik nagelnieuwe “Do I Wanna Know”, de openingstrack van een concert dat zich laat samenvatten als een zinderende brok muzikale geilheid in de Beekse Bergen.
Werchter: Blur :: “Country House”
Blur was fan-tas-tisch op Rock Werchter. Niet het grote event dat hun reünieconcert in Hyde Park was, maar nu de band helemaal niets meer te bewijzen heeft en gewoon concerten speelt die ze willen, kunnen ze ongegeneerd loos gaan. Zo dus ook op Werchter waar we weer zeventien waren en Damon Albarn wilden zijn. Waar we ons tieneridool binnen handbereik een uitzinnige versie van het ooit zo verguisde “Country House” zagen zingen alsof zijn leven ervan afhing. Een concert waar de tegendraadse punk, noise afgewisseld met hemelsbrede poprefreinen niets ontziend over de weide rolden, maar de gospel van “Tender” en de zangstondes “This Is A Low” en “The Universal” ook zalfden. Een concert met een publiek dat de band nog enkele trapjes boven zichzelf deed uitstijgen tot euforische hoogten. Een concerten waar we ons enkel een roes en superlatieven van herinneren. Een concert dat gelukzalige traantjes doet opwellen als we er fragmenten van terugzien of -horen. Het concert dat we samen met wie erbij was koesteren als de herinnering aan die eerste zoen.
TW Classic: Bruce Springsteen :: “Jailhouse Rock”
Bordjes met verzoeknummers: doorgaans worden ze door artiesten genegeerd en ontnemen ze andere toeschouwers in het publiek een flink deel van hun zicht. Dat er dagbladen zijn die zulke ondingen als promo-objecten uitdelen op festivals, tart de waanzin. Gelukkig is er Bruce Springsteen. De laatste jaren heeft de man er een gewoonte van gemaakt enkele van dergelijke bordjes eigenhandig uit het publiek te gaan plukken. Alsof dat op zich al niet geweldig is, spéélt de man die nummers vervolgens ook. “It’s in E” brulde Springsteen na een rondje door de frontstage de E-street Band toe om vervolgens, voor het eerst in jaren, “Jailhouse Rock” te spelen, in een versie die pogingen van andere artiesten deed verbleken. Het concert op Werchter was amper begonnen, maar die knaller bleek het startschot van een feest dat van hoogtepunt naar hoogtepunt zweefde.
Dour: Amenra :: “Razoreater”
We zagen Amenra vorige zomer ook op Boomtown en Pukkelpop, maar de passage van het Belgische sludgemonster in Dour was de meest indrukwekkende – begrijp ons niet verkeerd: ze waren allemaal indrukwekkend. Geen Joke Schauvliege in Wallonië, dus geen ergerlijke geluidsnormen. En dat komt een verwoestende live band alleen maar ten goede. Een optreden van Amenra moet je eigenlijk als een geheel zien – elk nummer op zich is een explosief hoogtepunt. Toch stak “Boden – Spijt”, het beste van Mass V, er samen met “Razoreater”, een van de sterkhouders van de band, bovenuit. Nadat gitarist Mathieu Vandekerkchove het nummer met een splijtende riff inzet en zanger Colin H. Van Eeckhout zich met zijn vol getatoeëerde rug bij wijze van uitzondering naar het publiek draait en een oerschreeuw slaakt, zijn we getuige van een meedogenloze uitbarsting van gitaren, drums en vocalen. Ondanks de epileptische lichteffecten blijft het duister in de Cannibal Stage, die gevuld is met een goeie duizend man. De meeste aanwezigen zijn nog zodanig onder de indruk van de destructieve kracht van de band, dat het stil blijft tijdens het ingetogen, rustige deel van het nummer, op een paar extatische reacties uit de voorste regionen na. Er is geen andere band op deze aardkloot die negatieve gevoelens zo intens kan omzetten naar zware metalen. Het zal u dan ook niet wellicht niet verbazen dat zelfs het zoveelste concert van Amenra blijft nazinderen tot na afloop van het festival.
Blues Peer: Mike Zito :: “All Last Night”
Zondag, kort na de middag. Na twee dagen feestvieren hingen de meeste festivalgangers uitgeteld in hun stoeltje. Het was meer dan dertig graden, de geconsumeerde pinten waren een welkome verfrissing. Rasartiesten kunnen ook dan in hun eentje een festivaltent stil krijgen, en zo ook Mike Zito. Na bijna een uur van topmomenten kwam dit; bisnummer “All Last Night”. “Can you hear me?”, en hup, Zito slingert wat hij te zeggen heeft zonder microfoon de tent in. Kippenvelmoment? Jazeker. De tent was wakker. De stoeltjes leeg. Gedaan met luieren, hier was iemand die de pijn van de blues begrijpt. Zito soleerde dat het een lieve lust was. We keken ademloos toe, iedereen juichte en joelde op de gepaste momenten. Middenin een solo begaf één snaar het. Tijd om de andere een gepaste begrafenis te geven dacht Zito, en hij rukte ze op het einde met één haal van zijn gitaar. Eén gebald, passioneel gebaar, dat ons nog heel lang zal bijblijven.
Pukkelpop: The xx :: “Angel”
De mooiste headliner van dit festivalseizoen. Intimistischer dan dit wordt het niet op een hoofdpodium, waarop Romy Madley Croft en Oliver Sim een sensueel spel van afstoten en aantrekken spelen. Croft en Sim zijn hun nummers, en Jamie Smith voorziet als een nauw verwante voyeur elke song van de juiste hartslag. Hartritmestoornissen kunnen rust brengen. Van achter een podiumbrede geluidstoog schuift hij de juiste beat of (elektronische) percussie onder de nummers, die zo één lange verzengende suite vormen, een zwoel en onderkoeld spel van intieme afstandelijkheid. Er wordt gedanst op de weide, maar met de ogen dicht of het hoofd naar beneden. De band staat er schuchter bij, worstelt met z’n grotere status wanneer het de ontlading tussen de nummers door in ontvangst neemt. Onderhuids soest de euforie, die culmineert in het meest beklijvende, ontklede bisnummer van het weekend: “Angels”. De meest hoopvolle headliner die Pukkelpop de afgelopen jaren heeft gehad.
End Of The Road: The Barr Brothers :: “Like A Rolling Stone”
Het was ergens rond half één ’s nachts, End Of The Road was officieel gedaan, maar in de Tipi Tent spelen nog wat bands onaangekondigd korte concerten, en op dit moment is dat The Barr Brothers, die vanmiddag vroeg op The Garden Stage speelden. Het is een aangenaam optreden; fijne countryfolk zonder veel meer, tot die eerste akkoorden van “Like A Rolling Stone” inslaan. Een volle tent wordt wakker, en brult uit volle borst mee: “How does it feeeel?”. We kunnen ons niet voorstellen dat we het op Werchter of Pukkelpop snel zouden meemaken; niet in dit Vlaanderen waar zelfs mee neuzelen je op meewarige blikken komt te staan. Heerlijk.
