Hoewel Mission Of Burma sinds zijn reünie van een decennium geleden meer muziek uitbracht dan in zijn korte, maar invloedrijke eerste bestaan (1979-1983), blijft de band vereenzelvigd worden met zijn oudere releases. Na dit concert begrijpen we alweer waarom, al was de legendarische gedrevenheid van het trio nog behoorlijk intact.
In tegenstelling tot een resem andere tijdsgenoten, waarvan er ook heel wat aan bod kwamen in Michael Azerrads klassieke boek over de Amerikaanse gitaarunderground Our Band Could Be Your Life, vonden Roger Miller, Clint Conley, Peter Prescott en Martin Swope meteen hun draai en kan je de ep Signals, Cals & Marches (1981) en debuutalbum Vs. (1982) gerust beschouwen als definitieve statements, waarmee de band, net als The Dream Syndicate en The Wipers, een voorloper was voor de gitaarexplosie van de jaren tachtig. Het einde van de band leek door Millers gehoorbeschadiging definitief, maar een kleine twintig jaar later werd plots uitgepakt met Onoffon (2004), waarvoor de band Bob Weston (Shellac, Volcano Suns) aan boord hees om Swope te vervangen.
Sinds de comebackplaat volgden er intussen nog drie, die allemaal konden rekenen op behoorlijk goede respons. Ook live staat de band er nog steeds. Miller wordt door enkele plexiglas wanden gespaard van Prescotts energieke gehamer en neemt plaats naast of achter zijn versterker, in plaats van ervoor. Misschien maar goed ook, want zoals verwacht werd uitgepakt met een soms oorverdovend volume dat door Weston, die postgevat had achter het mengpaneel met zijn tape- en loopapparatuur, genadeloos het rood in geduwd werd. Opnieuw viel ook op dat de band live toch een ander beestje is.
Hoewel Mission Of Burma zeker een potige sound heeft op zijn albums, valt soms ook op hoe relatief licht de songs zijn, hoe nauw ze regelmatig aansluiten bij de precieze postpunk van Britse bands als Wire en Gang of Four, veel meer dan de feedbackfestijnen van heel wat Amerikaanse collega’s uit die periode. Live gaat het er echter allemaal wat rauwer aan toe, wat nog in de hand gewerkt wordt door de soms bombastische tapebehandeling van Weston, die het geluid van de band onder handen nam en terugkaatste, met soms versmachtend luid of zelfs hilarisch effect (“1,2,3, Partyy!”).
In een set van een klein uurtje raasde de band aanvankelijk vooral door recenter werk. “Good Cheer” uit The Sound The Speed The Light en “2wice” uit Obliterati vormden de ideale aftrap, waarna de band hier en daar aardig op het publiek inbeukte, ook al had Conleys zang het eigenlijk al begeven in het eerste nummer. Gelukkig werden de zang verdeeld over de drie en konden ze het vaak houden bij gespuwde slogans. Vooral “This Is Hi-Fi”, met z’n gefluisterde opbouw, en “ADD In Unison” knalden er aardig op los. Nochtans klonk het eerste half uur soms wat eenvormig en was de scharnierbeweging toen het oudere materiaal ging domineren overduidelijk.
“Red”, “This Is Not A Photograph” en “That’s How I Escaped My Certain Fate” leken het hele zaaltje wel drie decennia terug in de tijd te kegelen, met een adrenalineniveau dat een serieuze sprong kende. Vooral dat laatste nummer, driftig om zich heen stampende punk die de vloer aanveegt met het gros van de jeugdige punk of gitaarrock van vandaag, was een voltreffer. Met “Max Ernst” en all-time classic “Academy Fight Song” werd nog maar eens teruggekeerd naar de eerste ep.
Er volgden nog twee bisrondes, waarvan de eerste met recenter materiaal en de tweede verrassend met een cover van “Youth Of America” (Wipers) die moeiteloos overtuigde. Een klassieker van dat kaliber heeft Mission of Burma nooit gemaakt (of het zou “That’s When I Reach For My Revolver” moeten zijn), maar de band bewees dat zijn stijl en sound, die van belang was voor bands als Hüsker Dü, Shellac, Nirvana en vele andere die in de jaren tachtig een gitaar oppikten, nog steeds trots overeind kan staan. Wat begon als een wat wisselvallig concert kreeg zo alsnog een overtuigende wending. En daar was dat ene hitje niet eens voor nodig. Voor wie nog overtuigd moet worden: er verscheen zopas een dubbele verzamelaar (Learn How: The Essential Mission of Burma) die het allemaal nog eens op een rijtje zet. Kopen!
