Een kwarteeuw na hun laatste elpee KoudvuuR zijn Elvis Peeters, Fred Angst en Lo Meulen definitief terug. Niet om zomaar wat oud materiaal te herkauwen, wél om het publiek proberen diets te maken dat zij met hun kersverse langspeler Samizdat nog steeds in de hoogste regionen van de post-punk meespelen.
Eer het zover was, mocht Stian Westerhus de volgepakte club van zijn kunnen overtuigen. En dat deed hij met veel panache; als een Fennesz in de rol van holbewoner en gewapend met een batterij effectpedalen toverde hij immers een paar stevige, feedbackende gitaardrones uit de vingers. Het resultaat klonk bijwijlen als een mélange van Sunn O)) en Sonic Youth ten tijde van Confusion Is Sex en was niet altijd even makkelijk verteerbaar. Maar het pleit echter voor deze Noorse loner dat hij spugend, stampvoetend en wars van alles en iedereen naar een hoogtepunt toe ploegde, het publiek wat verdwaasd achterlatend.
Reünies zijn het laatste decennium het nieuwe zwart in de muziekwereld en nu gaan dus ook deze punkveteranen hierin mee. Deze uitspraak moet echter genuanceerd worden, want hoewel het CV van de band sinds het einde van de jaren ’80 forse hiaten toont, is het heilige vuur blijven smeulen. Vijfentwintig jaar geleden gaven de drie Mechelaars er na enkele gelauwerde elpees en langspelers de brui aan om al in de jaren ’90 en tot tweemaal toe -en ook begin jaren 2000- opnieuw te toeren en aan nieuwe nummers te werken. Om dan nu dus op de proppen te komen met Samizdat.
Met een broodje en een koffie gehakt achter de kiezen waren we dus klaar om het nieuwe Aroma Di Amore te trotseren. Eerste vaststelling: de band brengt nog steeds een kruising tussen elektronica en rock, gekruid met Peeters maatschappijkritische teksten en verpakt in onconventionele songstructuren. Tweede vaststelling: de nieuwe nummers ontberen de urgentie van weleer. Zo waren de lome laptopbeat en korrelige gitaar van opener “Schoenen” zonder twijfel bedoeld om het nummer sinister en donker te doen klinken, in onze oren klonk het als één van Wires afdankertjes. Helaas bleef het drietal een tijdje op dit elan verdergaan; ook nummer als “Hunker” en “Nu We Allemaal Alleen Zijn” klonken best aardig maar bleven niet aan de ribben kleven.
Peeters liet het echter niet aan zijn hart komen; hij shakete alsof hij een gorilla wou leren samba dansen, hekelde ondertussen onder andere de NAVO en Pol Van Den Driessche en amuseerde zich met de achtergrondzangeresjes Annelies en Eva. Welke meerwaarde dat tweetal aan de nummers gaf blijft ons een raadsel maar leuk om naar te kijken was het zeker wel.
Leuker werd het na een half uur ook muzikaal. Zo werden “Nu We Allemaal Bijeen Zijn”, “Hoor Hoe Weent Mijn Ziel” en “Het Land Is Moe” met heel wat meer vuur in de vingers gespeeld en de Wire-cover “Heartbeat” deed ons hart zelfs een sprongetje maken. Dat een cover kon waar de nieuwe nummers niet in slaagden en we moesten vaststellen dat golden oldie “Voor De Dood” de beste song van de set was, typeerde het concert. De relevantie van Aroma Di Amore anno 2012 laten we dus blauw blauw.
