- James Blake :: James Blake Al voor het jaar begon, werd James Blake uitgeroepen tot de artiest van 2011, en daar blijkt een jaar later niets van overdreven. Een trip die vraagt om nauwlettend te beluisteren, maar je wordt beloond met een bezwerende stem, huiveringwekkende bassen en bloedmooie stiltes.
- PS I Love You :: Meet Me At The Muster Station Slechts 29 minuten lang, maar de echo van dat half uurtje garagerock duurt minstens even lang. Sterke riffs met een stem die je de stuipen op het lijf jaagt, en dan heb je de kolossale verschijning van zanger Paul Saulnier nog niet gezien.
- Jonathan Jeremiah :: A Solitary Man Tom Jones en Bill Withers in één persoon, en dan nog een hippe Londense jezus-lookalike. Met zijn perfect afgelijnde symfonische soulplaat bewees Jonathan Jeremiah dat “Happiness” — de hit die als een fris beekje door onze zomer kabbelde — allerminst een toevalstreffer was.
- The Vaccines :: What Did You Expect From The Vaccines? De snelheid waarmee The Vaccines een gigantische hype werden nog voor er van een album sprake was, ligt volledig in de lijn van de rotvaart waarmee deze deur-in-huis-indierock je bij de strot grijpt. Bijna een jaar later klinkt What Did You Expect From The Vaccines? nog steeds even heerlijk nostalgisch en verdomd onweerstaanbaar.
- Bon Iver :: Bon Iver Geen spoor meer van de breekbare berghutfolk uit Bon Ivers debuut, maar wel rijk georkestreerde, volgepakte songs die je met synths en elektronische effectjes meenemen naar schaamteloze eightiespop, maar die wonderwel stuk voor stuk een pracht van een ballad in zich hebben.
- Ryan Adams :: Ashes & Fire Met Ashes & Fire is Ryan Adams eindelijk volwassen geworden en heeft hij zich kunnen bevrijden van zijn beruchte nonchalance en slordigheid. Met een even risico- als foutloos album, levert hij haast perfecte ingetogen americana af, die het talent van een van de meest talentvolle singer-songwriters van zijn generatie aan een breed publiek laat horen.
- The Black Keys :: El Camino De single “Lonely Boy” schopte het op het nippertje nog tot de meest catchy rocker van het jaar — met dank aan die geweldige video –, maar de rest van El Camino heeft evenveel recht om luid toegejuicht te worden. Elf songs die je geen moment pauze gunnen, maar daar vraag je ook niet om. Voor dit soort platen is men ooit radio’s in auto’s gaan installeren.
- Fleet Foxes :: Helplessness Blues De impact van hun debuut evenaren was een onmogelijke opdracht, je kunt immers niet elke paar jaar een bijna vergeten muziekgenre de volgende eeuw in loodsen met een stoet aan volgelingen in je schaduw. De sound is wat aangedikt en de schoonheid geeft zich iets minder snel prijs, maar op Helplessness Blues zit Fleet Foxes nog steeds op hetzelfde hoge niveau.
- Feist :: Metals Geen vrolijke plaat vol hitpotentieel, maar een gevoelige en kwetsbare blend van gospel, jazz en blues waarbij Leslie Feist nog steeds haar eigen stem als belangrijkste instrument naar voren schuift. Aan één luisterbeurt heeft dit album niet genoeg om zijn schoonheid helemaal prijs te geven, maar na de tweede, derde en vierde klinkt Metals steeds dieper, melancholischer en hartverscheurender.
- School Is Cool :: Entropology Hét Belgische debuut van het jaar. School is Cool pakt meteen uit met muzikale euforie van de bovenste plank, alsof het al jaren niets anders doet dan perfecte popsongs schrijven. Een groep met zoveel groeimarge dat zijn debuut binnen de kortste keren overstegen zal zijn.