Krisiun :: The Great Execution

Century Media, 2011

Bovenstaande genrebenaming heb ik gepikt van een metalblogger,
wiens tweewekelijkse stukjes ik graag mag lezen. Hij fileert er de
metalactualiteit en strooit kwistig met complimentjes en venijn
naar wie het verdient. In zijn laatste worp kregen alle bands die
regular ass death metal” spelen een pluim. Zo werd onder
andere Krisiun met naam genoemd. Hoewel ik me kan scharen achter
zowel de pluim als het zoveelste epitheton ornans voor
deze extreme muziek, toch kan ik dit album niet kritiekloos
aanprijzen.

Ten eerste, waarom zou iets doodnormaal toch de moeite waard
kunnen zijn? Omdat we in deathmetalland de laatste twee jaar nogal
overstelpt zijn geweest door bands die ofwel hun ziel verkochten
voor ultra strakke, plat geproducete bruutheid, ofwel (als
tegenreactie) allemaal als oude Nihilist-demo’s wilden klinken. Tot
slot waren er ook nog de youngsters die een styliste onder
de arm namen, autotune installeerden en “deathcore” gingen
spelen.

Krisiun staat daar gelukkig boven en doet ook anno 2011 in grote
mate nog wat ze al twee decennia doen: snel, strak, bruut en
trendloos spelen. De drie broers die de band vormen zijn
ondertussen zodanig op elkaar ingespeeld dat hun muziek soms
Braziliaanse Voodootoverkracht lijkt te bezitten, die je weerstand
breekt en je meesleurt in hun microkosmos.

Ten tweede, waarom is dit specifieke album zeker de moeite,
zonder een topper te zijn? Op het vorige album, ‘Southern Storm‘, begon
Krisiun al te zoeken naar andere klanken en invloeden die ze kunnen
mengen in hun eigen geluid. Op ‘The Great Execution’ experimenteren
ze daarmee verder, en op mijn bedaarde instemming kunnen ze wel
rekenen.

Op het vorige album werden die nieuwe invloeden nog niet erg
vloeiend aan elkaar geklonken, maar dat is nu fel verbeterd. In die
mate zelfs dat de naden stilletjes aan vervagen en Krisiun er bijna
in slaagt om hier een unieke legering te smeden van brute
deathmetal en prog, heavy metal, southern rock, flamenco, hardcore
en funk. “Werkelijk, zoveel invloeden, dat kan toch niet goed
gaan?” hoor ik de verwarde lezer nu al denken. Tja, het gáát ook
niet helemaal foutloos, hè, want dan had hier waarschijnlijk wel
een quasi-maximumscore boven gestaan.

Behalve een paar vormelijke tekortkomingen (vooral met
betrekking tot de totale speelduur en die van een aantal nummers)
overheerst bij mij vooral het knagende gevoel dat het de band een
beetje aan ambitie ontbreekt. Volgens mij had hier meer in gezeten
als ze zich – tenminste in een paar nummers – niet hadden
ingehouden en alle eclectische registers hadden opengetrokken.

Als ik producer was geweest dan had ik hen zelfs een van de pot
gerukt concept als een “dubbel-e.p.” aangeraden. Eentje met twintig
minuten van de vileinste deathmetal die ze in zich hebben, en
eentje met de gekst mogelijke mix van stijlen die ze zelf nog
comfortabel vinden. Nu ja, dat is slechts journopretentie
of wilde fandromerij. Laten we eens een aantal concrete zaken
aanstippen.

Het album begint nogal klassiek met ‘The Will to Potency’ en
‘Blood of Lions’, dat wel op een meer rockende dan beukende noot
eindigt. Het is trouwens typisch voor dit album, dat de nummers
vaak op meerdere gedachten hinken. Het zit wel goed in elkaar, maar
het probleem is dat ofwel de brute metal ofwel “de externe invloed”
de andere overstemt. Dat is niet het geval in ‘Descending
Abomination’, dat gewoon een superstrak Krisiun deathmetalnummer
is. In ‘Violentia Gladiatore’ hoor ik een spannende balans tussen
hun typische geluid en een bijzondere groove.

‘Rise & Confront’ blijft ook hangen, mede door de geslaagde,
melodieuze solo op het einde. Het lange nummer ‘The Sword Of Orion’
eindigt met akoestische gitaarriedels na een behoorlijk epische
metalrit, een weg die ze gerust verder mogen wandelen. Al deze
nummers zitten trouwens in de tweede helft van de cd, die daardoor
merkelijk spannender is dan de eerste. Een track die er uitspringt
is het ziedende grindcorenummer ‘Extinção em Massa’, dat in het
Portugees wordt gezongen (samen met de zanger van Ratos de Porão).
Dat kon je verwachten als je Braziliës deathmetal- en
hardcoretrotsen combineert.

Ik zou dit album een aanrader voor deze of gene niche kunnen
noemen, maar feit is dat ik maar moeilijk kan bevroeden dat er veel
mensen zullen zijn die ‘The Great Execution’ als een muzikaal
hoogtepunt zien. Ik hoop stiekem dat de band kiest om ofwel terug
ongebreidelde donkere bruutheid over ons uit te gieten, ofwel de
strakke deathmetalteugels volledig los te laten. Krisiun opgeven
doen we zeker nog niet, daarvoor is er ook op dit album nog te veel
kwaliteit te horen.

http://www.myspace.com/krisiun666

http://www.krisiun.com.br/

7
Release:
2011
Century Media

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in