Vk*
(Brussel), 3 november 2011
Enkele laatste zweetdruppels die op het podium in het rond vliegen,
mensen rondom mij die oordopjes en papieren zakdoekjes uit hun oren
peuteren, de spots die langzaam terug de zaal verlichten… God is
an Astronaut bezocht gisteren Brussel in het kader van een korte
minitournee doorheen Europa. Zojuist kwam een abrupt einde aan
‘Fire Flies and Empty Skies’ na een verbluffend concert van dit
Iers viertal. De band neemt nog uitgebreid afscheid van hun publiek
– de eerste rijen worden getrakteerd op een high five,
drumstokken en enkele plectrums – en laat ons met zere oren maar
een geweldig gevoel achter.
De avond kondigde zich nochtans niet ontzagwekkend aan. Het
voorprogramma, Agents in Panama, klonk behoorlijk
maar de songs waren zeker niet van wereldniveau. Bovendien stond
het geluid slecht afgesteld zodat gitaren en drumpartijen dikwijls
in een geluidsbrij verdwenen. Ook het muzikale hoogtepunt van
God is an Astronaut – postrock (hoewel ze dat zelf
niet graag horen) met een vleugje elektronica – ligt overigens al
een tijdje achter ons. ‘All is Violent, All is Bright’ van 2005, is
een muzikaal orgasme waar je in tien stijlvolle songs doorheen
gezogen wordt. Hun overige albums vertonen ook vlagen van
genialiteit en hebben zeker sterke songs, maar zijn in hun geheel
te wisselvallig om een hele luisterbeurt te blijven boeien.
Met de zachte pianaballad, ‘Remaining Light’, komen de bandleden
een voor een het podium op. Het nummer vloeit heerlijk over in het
relatief rustige maar epische ‘Fragile’. Daarna noteren we een
eerste hoogtepunt met ‘The Age of the Fifth Sun’ van hun
gelijknamige laatste langspeler. De gitaren klinken live een stuk
ruiger dan op plaat en krijsen het hele nummer heerlijk door. De
dubbele drums op het einde van het nummer – een trucje wat ze wel
vaker toepassen maar wat heerlijk efficiënt is – doet je hart in de
keel slaan. Het niet talrijk opgekomen publiek – de zaal was maar
voor de helft gevuld – reageert dolenthousiast.
Na dit nummer blijft het concert zijn intensiteit behouden. De
melodieuze pianoklanken worden afgewisseld met mooie gitaargolven
en efficiënte drums. Opvallend is dat uit zowel ‘All is Violent,
All is Bright’ als uit ‘God is an Astronaut’, hun vierde titelloze
album, ieder vijf nummers worden geput. ‘Far from Refuge’ wordt
zeer vreemd volledig links gelaten. Toch krijgen de concertgangers
het gevoel naar een best of van de groep te luisteren.
Geen enkel moment zakt de show ook maar enigszins in elkaar. Daar
zorgen niet alleen de sterke nummers, maar ook het enthousiasme van
de groepsleden voor. Met een enorme geestdrift werpt ieder bandlid
zich op zijn instrument en bedanken ze het publiek meermaals. Ook
de visuals dragen bij tot de God is an Astronaut-sfeer.
Beelden met grove korrel die zowel natuurelementen, oude
monsterfilms als misdaadtaferelen uitbeelden, passen perfect bij
het geluid van de band.
Op het einde van het concert worden we ook nog eens getrakteerd op
een heerlijk opbouwend ‘Suicide by Star’, een melodieus ‘Forever
Lost’, een catchy ‘Route 666’ en als afsluiter een snoeihard ‘Fire
Flies and Empty Skies’. Met dit concert bewees God is an Astronaut
dat ze wel degelijk nog altijd relevant zijn.
‘The Age of the Fifth Sun’ van God is an Astronaut is uit bij
Revive Records.
