Met de komst van hun tweede langspeler ‘Höldum í átt að óreiðu’
is het IJslandse For a
Minor Reflection helemaal klaargestoomd om Europa te veroveren.
De naam van deze postrockband mag u dan niet bekend in de oren
klinken, het zou me niets verbazen mocht u hen reeds aan het werk
gezien hebben indien u fan bent van die andere IJslandse
wereldband, Sigur Rós. In 2008 viel For a Minor Reflection de eer
te beurt om in het voorprogramma van Jónsi, Alex en co. te spelen,
wat de bal volledig aan het rollen bracht. Sedertdien is de groep
aan een steile opmars bezig. Bij melodieuze postrock als deze is de
vergelijking met Godspeed You! Black Emperor nooit veraf, al
beweren hun vrienden van Sigur Rós zelf eerder de gelijkenis met
Mogwai te zien. Maar eigenlijk heeft deze band er geen nood aan of
nut bij in een vergelijkend hokje gestopt te worden, de groeispurt
van deze (amper eenentwintigjarige!) muzikanten uit Reykjavik
bewijst dat hun muziek de volwassenheid bereikt heeft en er klaar
voor is om zonder een “wij klinken als Godspeed”-stigma de wereld
aan hun voeten te krijgen.
Met hun hartverwarmende, haast symfonische tracklist veroverden ze
alvast de Brusselse Botanique. Verbaasd als zij waren over het
aantal fans dat er was komen opdagen, werd dit publiek volledig van
zijn sokken geblazen, en dat in zo’n hevigheid dat men na het
concert nog lang in een hypnotiserende roes leek te verkeren. De
klungelige, ietwat verlegen maar uiterst charmante en spontane
bindteksten van Captain (Kjartan Holm, gitaar) en Goofy (Guðfinnur
Sveinsson, gitaar en piano) konden op veel bijval van het publiek
rekenen, in de zin van handengeklap en lachstuipen. Ook Andrew
(Andri Freyr Þorgeirsson, drum) en Elvis (Elvar Jón Guðmundsson,
basgitaar) toonden zich in een lang gesprek na het optreden de
vriendelijkheid zelve. Dat ze zelf durfden toe te geven bang te
zijn van grote Belgische spinnenkobben, lachten wij maar weg. Het
mogen dan watjes zijn, deze watjes kunnen muziek brengen die met
geen ander woord gepaard gaat dan absolute magie.
Het optreden bestond uit een geslaagde mix van oude tracks,
afkomstig van het nog eigenhandig geproduceerde ‘Reistu þig við,
sólin er komin á loft…’, met nieuwe nummers. De epiek van
ellenlange postrockgeluiden reeg zich lied na lied aan elkaar.
Desalniettemin was er ook even plaats voor een popnummer. Goofy en
Captain verschansten zich achter de piano voor een vrolijk ‘Dansi
dans’, de nieuwste single van For a Minor Reflection die echter
enorm afsteekt ten opzichte van overige nummers die zij reeds
uitgebracht hebben. Net zoals hun IJslandse broeders Retron (die
met hun keyboardspelletjes zich ware pinball wizards
wanen) dient elke groep zich wel van één opvallend contrasterend
doch ontspannend nummer te bedienen zeker? Vandaar wellicht dat
Sigur Rós het ooit probeerde te stelen. Al zou deze contradictie
evenwel meer kunnen betekenen dan louter het amusante pianogetokkel
van twee jeugdvrienden ter vermaak van onze dansbenen. Dit zou wel
eens het begin kunnen zijn van een nieuwe route van onbewandelde
paden voor de IJslandse jongens. Na het optreden vertelden ze
honderduit over cello’s en vocale plannen – want naar het schijnt
kunnen Captain en Goofy, met hun koorverleden, beiden zingen in de
IJslandse taal als nachtegalen. Maar voorlopig worden de microfonen
slechts uitgehaald voor de onhandige bindteksten en de vele “thank
you’s” die het Brusselse publiek verdiende. En gelukkig, want naar
mijn nobele mening is er niets meer betoverend dan een optreden dat
puur instrumenteel staande wordt gehouden.
Razensnel voltrok het concert zich, dat de woorden “this is our
last song” plots uit het niets aangekondigd werden. Het publiek
uitte zijn ongenoegen reeds met licht gemor en protest en klapte na
afloop om ter luidst in zijn handen opdat For a Minor Reflection
nogmaals naar het podium terugkeren zou. Toen de laatste noten van
het bisnummer vervaagd waren en de IJslandse jongens na ettelijke
buigingen het podium verlieten, ontstond er een zeldzame
homogeniteit in het publiek. Geen ziel die eraan dacht zijn
applaudisseren te staken, opdat een bisbisnummer zeker aan
de orde was. For a Minor Reflection trakteerde Brussel dan ook op
een lied dat ze in geen zes maanden gerepeteerd hadden. De spanning
onder de muzikanten was te snijden, het resultaat verbluffend
mooi.
De passage door Brussel van For a Minor Reflection was er één van
een onbeschrijflijk prachtig kaliber. De bandleden beloofden zo
snel ze kunnen terug in België te passeren, en met een beetje geluk
is dat reeds volgend jaar. Op deze dinsdagavond zou ik slechts
genoegen nemen met niet minder dan absolute betovering. Mijn wens
werd meer dan ingewilligd door de sympathiek symfonische, volwassen
en uiterst melodieuze klanken die For a Minor Reflection
produceert. Kippenvel van begin tot einde, zonder meer.
