Het in Hamburg gevestigde dancelabel Dial Records bestaat net iets meer dan tien jaar en heeft deze sad, sad planet al meermaals met uitmuntende releases verblijd. Het nagelnieuwe album Chicago van de Duitse beatbakker Efdemin moge ook tot aanbeveling strekken.
Phillip Sollmann, opererend onder de naam Efdemin, is allerminst een sufferd: hij studeerde af aan het Weense Instituut voor Computermuziek en is actief in de haute culture sector: de nijvere man werkte aan een moderne opera, schreef muziek voor theater en vervaardigt multimedia-installaties. Vestimentair heeft hij een elegante smaak — zelden gaat hij de deur uit zonder hemd en das — en samen met zijn labelmaatjes en Kumpels Pantha du Prince, Carsten Jost en Lawrence is Efdemin een innovatieve kracht binnen de Duitse elektronische muziek. Sollmann verlegde zijn domicilie naar het inspirerende Berlijn en sleutelde enkele maanden gedisciplineerd aan Chicago, de opvolger van zijn in techno- en housekringen bewierookte titelloze debuut.
De titel van de schijf mag dan wel verwijzen naar de Amerikaanse grootstad aan het Michiganmeer, de muziek is in wezen geen Chicago house of retrohouse. De aimabele Duitser haalt — hoewel hij nog nooit een poot in de Windy City heeft gezet — weliswaar ten dele zijn inspiratie bij de techno- en housescene van Chicago, maar hij delft nog meer muzikale roots op. De bio maakt gewag van invloeden zoals de bijna transcendentale muziek van de controversiële jazzcomponist Sun Ra, de free jazz van Don Cherry, de filmscores van de vader van de ambient Basil Kirchin en het grillige instrumentarium van loner Harry Partch. Een uurtje youtuben maakt duidelijk dat dit zeker niet bezijden de waarheid is.
Opener "Cowbell" komt nog eerder schuchter en berekend uit de lommerte maar maakt de luisteraar al meteen duidelijk dat de schoonheid en de virtuositeit van het album hem in de details en een schat aan verborgen en onverhoopte klanken en spaarzame vocale samples zullen zitten. En er is voor elk wat wils: Efdemin doet "Round Here" klinken als pruttelende lava die onverstoorbaar voortraast en de rollende, bromvliegachtige bassen in "There Will Be Singing" of de bevreemdende, bijwijlen spookachtige geluidjes in "Wonderland (The Race For Space)" beklijven.
Het weelderige "Shoeshine" voelt aan als het knerpende geluid van stappen in maagdelijke sneeuw en kiest ten volle voor een verrukkelijke drive met hi-hats die comme il faut invallen. De als paaseieren verstopte instrumenten gaan van cello, citer, cymbalen en harp tot een orgel ("Oh My God"): een verfijnd nummer als "Nothing Is Everything" krijgt een laidback oriëntaals tintje mee door gebruik van een verder onbekend oosters snaarinstrument. Deephouse song "Night Train" dendert en zwiert zich — daar kan de NMBS nog een puntje aan zuigen — statig door een nachtelijk landschap, "Le Grand Voyage" daarentegen dartelt kwiek door een groene wei en blaast speels paardenbloempluisjes weg. De boog is niet altijd gespannen en enkele uptempo songs kennen verkwikkende, meditatieve rustpuntjes. De geraffineerde, naadloze overgangen tussen de songs en weergaloze deuntjes verhogen verder alleen maar het luisterplezier.
Chicago is een fraaie en sfeervolle plaat verstoken van grootse melodieën en potentiële hitsingles, maar het pingpongspel tussen een vaak sobere en bedaarde dan weer weidse maar bij momenten ook jazzy en minimalistische sound maakt de schijf ideaal om onder de koptelefoon op te smikkelen. De plaat geeft met mondjesmaat en op subtiele wijze haar geheimen prijs en weet sluipend te magnetiseren. In Casa Cossement is het album Chicago een blijvertje.
