Denkt u bij Final
Fantasy enkel aan uw bestofte Playstation en virtuele werelden
vol vileine wezens? Welaan dan, nog een bewijs dat Owen Pallett er
goed aan gedaan heeft om eindelijk die nom de plume te
laten vallen en onder z’n eigen naam te musiceren. En of de
Canadees er de goede plaat voor gekozen heeft! Alles aan
‘Heartland’ verraadt dat de speeltijd voorbij is. De
navelstaarderige experimenten en spielereien uit het verleden
worden uit het zadel gelicht en Pallett speelt zich glorieus in de
kijker. Als de liefdesbaby van Joanna Newsom en Sufjan Stevens
schept hij met twaalf even bevreemdende als bloedmooie songs een
universum dat volledig het zijne is. Neem het van ons aan, beste
liefhebbers van eigenzinnige dramatiek en majestueuze
arrangementen: ‘Heartland’ is the place to be!
Op zoek naar de missing link tussen Arcade Fire, Beirut, Grizzly Bear,
Do Make Say
Think en The
Last Shadow Puppets? Owen Pallet is de man. Als arrangeur is de
30-jarige Canadees al jaren één van de stuwende krachten in het
indiewereldje. De platen van bovengenoemde bands werden allemaal
opgesmukt met ’s mans afwisselend zwierige en ingehouden strijkers
en blazers. Fraaie adelbrieven dus, maar met ‘Heartland’ treedt
Pallett nu eindelijk zelf op het voorplan.Wie dacht dat de man na
obscure platen als ‘Has A Good Home’ en ‘He Poos Clouds’ zou
wegkwijnen in de nevelen van de indiescène, mag dus nog eens raden.
Met z’n schaamteloos grootse sound lonkt ‘Heartland’ voorzichtig
naar een groter publiek, maar zonder ook één keer aan
eigenzinnigheid in te boeten.
Maar is Owen Pallett naast een fabuleus arrangeur ook een
begenadigd songschrijver, vraagt u zich af? Wel, ‘Heartland’ is een
repliek die kan tellen. Hoor hoe Pallett de spanning meesterlijk
opdrijft in het hypnotiserende ‘Keep The Dog Quiet’, hoe z’n
melodieuze vocalen armworstelen met grillige elektronica in ‘The
Great Elsewhere’ en hoe hij in pure Anthony And The Johnsons-stijl
een bevreemdende vertelling omzwachtelt met gracieuze kamermuziek
in ‘Oh Heartland, Up Yours!’.
Pallett grossiert in meeslepende grandeur, ambitieus zonder
potsierlijk te worden. Het treffendste voorbeeld van dit subtiele
evenwicht is ‘Lewis Takes Off His Shirt’, het absolute hoogtepunt
van de plaat. Alsof Four Tet, Sergei Prokofiev en Sufjan Stevens in
een think tank werden geworpen. Magistraal!
Bovendien worden de songs opgesmukt met ’s mans meest gevarieerde
arrangementen ooit. Zoals verwacht meet hij de composities
verschillende orkestrale jasjes aan (van barokke gewaden in het
gebalde ‘Mount Alpentine’ tot een strak maatpak in’Red Sun No. 5′),
maar daar blijft het niet bij. ‘Heartland’ klopt namelijk op het
ritme van een hitsig hart. Speelse percussie van Jeremy Gara
(Arcade Fire) stuwt ‘Midnight Detectives’ voort en spiralen van
elektronica doen ‘The Great Elsewhere’ kolken van de
intensiteit.
Die rijke doch subtiele arrangementen vormen dé compagnon de
route bij uitstek voor de teksten van ‘Heartland’. Want rond
z’n ingenieuze composities weeft Pallett ook nog eens een geflipt
verhaal over de misnoegde en wrokkige boer Lewis. Niet dat de
levensloop van die gewelddadige landbouwer dé troef van de plaat
is, maar het verschaft Pallett wel een excuus om heerlijk lyrische
teksten te bedenken. ‘The night is split by the whistle of my
amber whip‘, iemand?
Als er nog gerechtigheid is, wordt 2010 een waar boerenjaar voor
Owen Pallett. De koorknaap is volwassen geworden en levert z’n
meest consistente en meeslepende plaat tot op heden af. Op
‘Heartland’ kanaliseert de Canadees z’n rusteloze geest in een
bizar, maar bloedmooi universum dat zonder meer uniek genoemd mag
worden. Owen Pallet, onthou die naam!
