Drie jaar geleden besloten de mannen van het Zweedse Gösta Berlings Saga dat het tijd werd om de seventies terug te halen. Voor u gillend wegloopt: neen, we hebben het hier niet over het tijdperk van ABBA of Saturday Night Fever. De Zweden lieten in 2006 een plaat vol instrumentale progrock pur sang op de wereld los en nu brengen ze hun tweede album uit dat — hoe is het mogelijk? — méér van hetzelfde brengt.
De groep breidt met Detta Har Hänt een logisch vervolg aan debuutalbum Tid Är Ljud. Die plaat werd een van de beste Zweedse progalbums van de laatste 10 jaar genoemd. En dus gaat Gösta Berlings Saga gewoon verder met wat ze begonnen zijn: pure en onversneden progressive rock spelen alsof de jaren zeventig nooit weggeweest zijn.
Het opnieuw volledig instrumentale Detta Har Hänt is een tijdmachine die je vanaf de eerste noot naar de bloeiperiode van de progrock terugflitst. Even denken we een plaat van King Crimson opgelegd te hebben, maar na het hoesje nog eens gecheckt te hebben, gaat het hier wel degelijk om een kwartet enthousiaste Zweedse snaken.
Opener "Kontrast" geeft meteen een voorproefje van wat je de hele plaat lang kan verwachten: snerpende gitaren die tegen een jazzy wall of sound lang uitgesponnen solo’s ten beste geven. Ook orgel, minimoog en mellotron mogen regelmatig los gehen. Geen hap-slik-wegmuziek dus, op deze plaat. Zoals het echte progrockers betaamt, trekt Gösta Berlings Saga zich niets aan van de gangbare songstructuren — een refrein, wat is dat ook al weer? — en het lijkt wel alsof de hele plaat in één vloeiende sessie opgenomen is. Natuurlijk is dat niet het geval, maar de basis van Detta Har Hänt werd wel live opgenomen in de studio en dat laat zich toch voelen.
"Sorterargatan 3" trekt zich traag op gang, maar barst halverwege volledig los. Het epische "Bergslagen" en zeker ook slotnummer "Västerbron 05:30" (dat vrolijk eindigt met een Glockenspiel) zijn progrock op zijn best. Twee keer weten de Zweden ons ruim tien minuten lang te boeien met weerbarstige, complexe en veelzijdige melodieën, zonder in repetitief geëmmer te vervallen.
Detta Har Hänt is gemaakt uit liefde voor een muziekgenre dat al een tijdje niet meer hip of populair is, maar waarvan de invloed niet onderschat kan worden. Innovatief is de plaat dus zeker niet, origineel ook al niet echt. En ja, uiteindelijk is dit album niet meer dan schaamteloze genre-recyclage, maar het is met zoveel liefde en vakkundigheid gedaan, dat we dat met plezier over het hoofd zien. Zeker niet nu na een ware ninetiesrevival ook de jaren tachtig weer helemaal bon ton zijn. Waarom zouden de seventies dan niet mogen terugkomen?
