Girls heeft met Album een van de beste platen van dit jaar gemaakt. We vonden dat u dat even mocht weten, want een halflege Witloofbar bevestigt dat nog lang niet iedereen daarvan op de hoogte is.
Op de eerste zes rijen is het nochtans drummen geblazen: wie de band wel kent, wil wonderkind Christopher Owens — voormalig sektelid, straatjochie en lsd-en-god-weet-wat-nog-meer-verslaafde — maar al te graag van dichtbij meemaken. In afwachting daarvan mag het Londense Swanton Bombs tonen wat het waard is. De looks van zanger Dominic McGuinness (broer van de Britse bard Eugene McGuinness) doen ons even het ergste vrezen: visioenen van Jasper Erkens en — godbetert — Freaky Age doemen op, maar van zodra hij zijn klep opentrekt en een stemgeluid voortbrengt dat ergens het midden houdt tussen Julian Casablancas, Carl Barât en elke gemiddelde brulboei, blijkt McGuinness niet veel meer dan zijn krullen met die eerste gemeen te hebben.
McGuinness doet het aanvankelijk solo, aangezien drummer Brendon Heaney nog even op de wc zit. Het zegt veel over het optreden: de jongens willen graag zo luid mogelijk hun kunstjes tonen aan het publiek, maar verder grappen en grollen ze alsof ze nog in het repetitiehok staan. Al te vaak klinken ze ook precies zo: rommelig, ongestructureerd en lawaaierig en bovendien nog volop op zoek naar een eigen geluid. Met hoorbare invloeden van The Doors, Blur en The White Stripes belooft dat evenwel veel goeds voor de toekomst.
Op papier is Girls eveneens een duo (Owens en producer-bassist Chet Jr. White), maar voor deze tour werd de band uitgebreid tot een viertal. Professioneel slaapwandelaar Owens kan die ondersteuning best gebruiken: zijn stem klinkt — zeker na het nuttigen van de nodige slokken Jack Daniels — een stuk minder sterk dan op de plaat, die overweldigende shoegazepartijen koppelt aan Californische sixties-seventiespop. Toch klinkt het geheel een stuk helderder dan op plaat: het sausje van ruis en feedback ontbreekt, evenals de handclaps en andere subtiele details. Ook de nummers lijken geregeld niet meer dan een retro-oefening, met af en toe een ballad in ware spiegeltentenstijl (“I only wanna be with you / all of the time”, klinkt het in “Headache”), waarbij zelfs een occasionele mondharmonicasolo niet geschuwd wordt.
Hoe (schijnbaar) vrolijk poppy nummers als “Laura”, “Lust For Life” en de nogal overbodige fifitiesrocker “Big Bad Mean Motherfucker” ook mogen zijn, Girls is op zijn best in zijn duistere momenten. Het slepende “Hellhole Ratrace” galmt dan wel minder dan op plaat, het epische slotstuk — inclusief met de whiskyfles bespeelde echoënde gitaar — slaagt er toch in de kelders van de Botanique te overspoelen met zijn tussen hoop en tragiek schipperende geluid. Nog donkerder wordt het tijdens “Morning Light”: in pure shoegazestijl zuigt het nummer je naar de diepste krochten van Owens ziel, om je vervolgens middels een jankende gitaarriff weer uit te spuwen.
Nadat iemand de sambaballen van drummer Garett Godard gestolen heeft en Christopher Owens bekend heeft dat hij toch “a little bit drunk” is, is het voor de band wel stilaan goed geweest. Eerst wordt echter nog een Daniel Johnstoncover uit de kast gehaald (“True Love Will Find You In The End”), die misschien niet zo hartverscheurend klinkt als het origineel, maar wel minstens zo mooi is. Het is dan ook jammer dat vanavond de zonnige kant van Girls het meest aan bod kwam: de band is op zijn best in de gruizige, bijna tragische momenten, maar net die elementen werden helaas grotendeels uit het optreden geweerd.
