Heeft er iemand ooit van wakker gelegen hoe de warme sound van The Black Keys in combinatie met psychedelische rock à la Jimi Hendrix zou klinken? Wij in ieder geval niet, maar met Radio Moscow krijgen we vandaag toch ongevraagd het antwoord op ons bord. Het resultaat klinkt niet eens zo slecht, en smaakt verrassend genoeg naar meer.
Dat Radio Moscows Brain Cycles een warm geluid ademt, is geen toeval. De productie van hun tweede plaat is namelijk van de hand van Dan Auerbach van The Black Keys, bezieler van zwarte muziek door blanken en tegenwoordig een beetje de huisproducer van Alive Natural Sound Records. Radio Moscow onderscheidt zich echter van andere huisbands als Left Lane Cruiser, Trainwreck Riders en Brimstone Howl, omdat er niet zoveel kosten meer zijn aan dit combo. Ze streven naar een perfecte harmonie tussen een warm geluid en psychedelische solo’s, en dat lijkt met het tweede album helemaal bezegeld. Radio Moscow is met zijn psychedelica bovendien veeleer een explosief duo, waar combo’s als Left Lane Cruiser en TrainWreck Riders meer met implosieve rock-’n-roll dwepen.
Het vrijpostige, onstuimige "I Just Don’t Know" helt meteen over naar psychedelica en is hierdoor misschien niet het ideale nummer om de plaat mee af te trappen. Maar wie even kan doorbijten, leert zo toch al een deel van Radio Moscows identiteit kennen. Zanger/gitarist/drummer Parker Griggs heeft namelijk een heel warme stem, en de ongedwongen manier waarop hij dat natuurlijke stemgeluid op zijn gitaarsolo’s laat uitwaaien, is van bij het begin verslavend.
Met "Broke Down" bereikt Radio Moscow een beter evenwicht tussen beide uitersten en kan de plaat pas echt tot ontploffing komen. De manier waarop Griggs zijn klinkers in stukken tekst als "You put me dooooown!!!" extreem lang aanhoudt, ligt namelijk helemaal in het verlengde van wat The Black Keys nu al vijf platen lang zo verslavend maakt. Dat Auerbach er nooit toe gekomen is om met The Black Keys psychedelische platen te maken, maar er met zijn experimentelere soloplaat toch een enkele keer op zinspeelde, is een reden te meer om Radio Moscows muziek naar waarde te schatten.
Dat niet alle nummers van Brain Cycles datzelfde perfecte evenwicht belichamen, is enkel een probleem als u het album van track tot track bekijkt. Zo put Radio Moscow met het rustige "250 Miles" weliswaar net iets te veel kracht uit rustige soul à la Two Gallants en The Black Keys, maar voor wie Brain Cycles als een volledige plaat beluistert, is het liedje net een welgekomen stilte, vlak voor een hevige storm.
Dat Radio Moscows positie tussen namen als The Black Keys en Jimi Hendrix geen reden mag zijn om de band als een tussenmaatje te beschouwen, kan niet genoeg worden benadrukt, maar spreekt eigenlijk al genoeg uit de nummers. Zo klinkt het combo in het finale nummer "No Jane" bij momenten even buitenaards als Jimi Hendrix, terwijl Griggs’ warme, fijne stem niet voor die van Auerbach hoeft onder te doen. Het muzikale universum van Radio Moscow kan met andere woorden wel tussen dat van zijn voorbeelden worden geplaatst, maar net zo goed scheert de groep regelmatig even hoge toppen.
Het behoeft bijgevolg geen verdere uitleg dat Radio Moscow een heel welgekomen gast is in het land van de garage. Dat er om het hoekje meer lonkt, is echter even waarschijnlijk. Met The Black Keys, dat na vijf — toch maar in kleine details van elkaar verschillende — platen nog altijd even fel begeerd wordt, is het immers slechts een kwestie van tijd voordat een groter label Radio Moscow oppikt en u bij een volgende Pukkelpop op hun muziek luchtgitaar staat te spelen.
