Elke scheet die Sufjan Stevens produceert, verandert in goud. Mocht
hij ze in flessen verkopen hij zou een relatief rijk man zijn, maar
hij verpakt ze in de vorm van prachtige plaatjes en dat levert in
het huidige klimaat net iets minder op.
Zijn aandeel in het eerste full album van The Welcome Wagon is niet
geheel duidelijk: heeft hij meer dan een producersvingers in de pap
te brokken of niet? Er hangt een zweem van mysterie rond pastoor
Vito Aiuto en zijn vrouw Monique, het koppel dat in getekende stijl
op de hoes van het album ‘Welcome to the Welcome Wagon’ afgebeeld
staat. Hebben Asthamatic Kitty en Sufjan dit duo verzonnen ter
camouflage van een nieuwe Stevens of bestaan ze echt? Is het een
door een marketingmachine bij elkaar gebracht koppel of werden ze
slechts speciaal voor de fotoshoot opgedirkt als waren ze recht uit
een huis op ’t Antwerpse Zuid weggelopen?
Hoe het ook zij, de onduidelijkheden worden aan de kant geschoven
wanneer de lader dit album gretig opslokt. De cover van het album
(en ook de rest van het artwork) is gedrenkt in een religieuze
kitsch waar je niet op uitgekeken raakt, een bijbeltje met “to
comfort you” en “Pastor and wife join voices in sacred folk songs
for All Ages”. Je voelt toch even aan je neus om te zeker te zijn
dat je er niet bij genomen wordt. Maar het geeft je alvast een
serieuze kijk op hoe dit album zal klinken: gospel en soul voor
iedereen, overgoten met een sausje van religie.
Door de kamer klinkt een zacht pianoriedeltje dat je naar de
verbazend heldere doch frêle stem van Monique leidt. “Up on a
mountain our Lord is alone” klinkt het en meteen is de
godsdienstige toon gezet. Er valt dan ook moeilijk van een
pastoorskoppel te verwachten dat de lyrics veel seks, drugs en
rock-‘n-roll bevatten, hoewel ze met de heerlijke covers van Velvet
Undergrounds ‘Jesus’ en The Smiths’ ‘Half a Person’ toch ook een
vette knipoog richting het rocksterrendom geven. Het is maar een
kwestie van alle vooroordelen over heilige boontjes van tafel te
vegen.
Sufjan Stevens drukte een zware stempel op deze plaat door de
arrangementen te schrijven. Aiuto krijgt dan wel de credits voor
het componeren van de nummers, ze ruiken toch zeer zwaar naar
Stevens’ werk. Hij kan het niet laten om er volledige gospelkoren
bij te sleuren en de breekbare liedjes van het Aiuto-koppel te
drenken in bombast. Hij kan het als geen ander natuurlijk,
arrangementen schrijven met kamervullende orkestraties en het
nodige geplingplong. Maar daar waar hij het simpel heeft gehouden,
klinken de ware pareltjes pas door. Zoals ‘You Made My Day’ dat met
het zingende zaagje op de achtergrond je moeiteloos door de straten
van Parijs kan laten struinen op een zomerse dag. ‘American Legion’
heeft dan weer geen baat bij de rinkelende belletjes en het
aanhoudende ge-ahah van het koortje. Het maakt de song enkel
bijzonder enerverend.
Toch staan enkele pareltjes op deze plaat, ondanks of dankzij
Stevens. ‘But For You Who Fear My Name’ laat je gezellig meeklappen
en brengt je even binnen in de kamersfeer waarin deze plaat
opgenomen is. De opener ‘Up On a Mountain’ snijdt af en toe als
een pasgeslepen mes, ondanks die frêle, onschuldige toon van
Monique. “Deep Were His Wounds, And Red” is dan weer groots in al
zijn eenvoud en vraagt erom zich telkens weer in je oren te
nestelen. Het feit dat Monique de song eindigt met “I screwed
up twice” maakt deze song alleen maar sympathieker.
‘Welcome To The Welcome Wagon’ druipt af en toe van de heilige
kitsch, maar is al bij al een zalige zondagse plaat, die u best
naast de andere aardigheden van Sufjan Stevens in de kast mag
zetten.
