Vooruit, Gent, 5 december 2008
Met dag drie zitten we over de helft van dit Gents-Canadese
festival en dag drie kunnen we de dag zonder headliner noemen.
Wellicht was dat de reden waarom deze vrijdag niet de drukst
bezochte dag werd maar afwezigen hadden – u hoort hem al aankomen –
weer eens ongelijk want vooral de Concertzaal bracht ons heel wat
moois.
Torngat bijvoorbeeld. Wat voor een naam is dat
weer? Wel, het is de naam van een instrumentaal trio dat met drums,
een English horn en een leger aan synths en andere elektronica een
verdomd aardig geluid creëert. Het geheel klinkt af en toe jazzy,
voornamelijk door de hoorn, maar doet ook vaak denken aan een light
versie van Battles. Thema’s worden minutenlang herhaald en licht
aangepast, waarna Torngat met een plotse kwinkslag ons een heel
andere richting instuurt. Als we dit postrock kunnen noemen, lijkt
het ons alleszins een bijzonder aanvaardbare variant. ‘La Petite
Nicole’ komt in maart uit. Wees erbij!
Het leek wel het moment van de bands die een rooskleurige toekomst
voor zich hebben, want Clues heeft verdraaid hard
zijn best gedaan ons te laten watertanden naar de releasedatum van
hun debuut. Tussen de opnames door besloot deze nagelnieuwe band
met Alden Penner (The Unicorns) als frontman, hun materiaal eens op
Gent te testen. Wat we zagen: een band met een doordeweeks
rockgeluid die er toch in slaagt niet als het afkooksel van andere
te klinken; een set vol goede tot sterke songs die niet snel
onderling inwisselbaar zijn; een arrogante frontman die met zijn
70s look de uitstraling heeft om dit nieuwe Constellation-project
te dragen; een grillige sound vol bokkensprongen met een lichte
Animal Collective-uitbundigheid. Het lijkt hier wel of we een van
dé namen van 2009 aan het voorstellen zijn. Dat lijkt het,
inderdaad.
De ontnuchtering dan. Dat is misschien iets dat Elizabeth
Anka Vajagic wel kon gebruiken want deze singer-songwriter
met lage, doorrookte stem had wellicht iets te diep in het glas
gekeken. Wat nog aardig begon, zagen we snel bergaf gaan in een
zootje waar Elizabeth en haar twee begeleiders (waaronder Sam
Shalabi op gitaar) bijna nooit meer uit geraakten. Het eerste
probleem was Vajagic zelf die zo aan het overacten was, dat ze haar
op zich melancholische (en geslaagde) songs bijzonder gevoelloos
bracht. Dan waren er nog de twee begeleiders die vaak dachten
belangrijker te zijn dan hun zangeres en met hun ellenlange
semi-geïmproviseerde bijdragen ons de indruk wensten te geven dat
we echt wel ergens anders wilden zijn. Neen, dit was een misser van
formaat.
Gelukkig kwam er nog een redder uit ons eigen vaderland, al was
Ignatz er vooral om Harris Newman
bij te staan. Newman en Ignatz (Bram Devens) hadden enkele dagen de
tijd gehad om een aanvaardbaar gemeenschappelijk geluid te zoeken
en warempel, dat kwam er zeker. Dat is ook niet zo verwonderlijk
want beide heren hebben hun talent in het dronegenre al ruimschoots
bewezen. Het werd dan ook één lange, bedwelmende trip waarin de
gitaren van Ignatz (elektrisch) en Newman (akoestisch en pedal
steel) elkaar omarmden. Regelmatig voegde Devens er lichte
elektronica aan toe en bracht hij de songs met zijn slepende vocals
naar een hoger niveau. Soms leek ons de lijn tussen experiment en
quatsch niet erg breed maar het is niet minder dan knap wat de
twee, gezien hun korte tijd, bij elkaar schreven. Gepaster hadden
wij een winteravond niet kunnen afsluiten.
