Muziekjaar 2007 is ten einde. Tijd dus om de balans op te maken. Een aantal wereldacts kwamen met nieuwe albums die veelal konden bekoren, daarnaast heel veel leuke, ontroerende, degelijke en beklijvende en een paar ijzersterke albums. Ook een aantal optredens behoorde tot de buitencategorie. Hierbij een overzicht met een klein Nederlands tintje.
- Editors :: An End Has A Start En hoe een band op het punt staat om tot de absolute wereldtop te gaan behoren. Of hoe een band de vergelijking met Joy Division overboord gooit en grootser, meeslepender en beter klinkt dan wie dan ook.
- Patrick Watson :: Close To Paradise Misschien wel de verrassing van 2007. Jeff Buckley en Thom Yorke die het op een akkoordje gooien met Bach. In essentie singer/songwriter liedjes die vaak tot grootse en bijna klassieke hoogten stijgen.
- Bruce Springsteen :: Magic Een ode aan zijn hele oeuvre. Bij vlagen klinkt hij als op Born To Run, hier en daar nog een vleugje The Rising, maar altijd die enorme bevlogenheid. The boss toont aan dat er nog altijd maar één de baas kan zijn.
- Radiohead :: In Rainbows Hoge verwachtingen, een uitgekiende marketingactie en dan ook nog één van de beste albums van het jaar maken. Het meest coherente en beste sinds OK Computer.
- Lucky Fonz III :: Life Is Short Nederlandse trots in bange muziekdagen. Dylan, Oldham en Oberst in één. Minimale begeleiding, kenmerkende stem en échte liedjes.
- Grinderman :: Grinderman Achteraf bezien kregen we live vorig jaar al een voorproefje op wat later Grinderman zou blijken te zijn. Vuig, jankend en scheurend alsof The Birthday Party herrezen is.
- Bonnie ‘Prince’ Billy :: Ask Forgiveness Will Oldham gaat verder op de weg die hij met zijn bejubelde The Letting Go insloeg, iets ingetogener en de liedjes zijn nog kleiner, maar wel weer de engelenstem van Meg Baird en weer die melancholische cello.
- Two Gallants :: Two Gallants Omdat zelfs het minste album van deze twee heren nog altijd beter is dan het beste album van menig artiest of band. Staan weer een aantal prachtige songs op, die qua tekst en muziek tot het uiterste gaan.
- The White Stripes :: Icky Tumb Uiterst afwisselend en ijzersterk album van dit duo. De aftandse synthesizer op de titelsong of het Mexicaanse trompetgeschal op “Conquest”. Jack en Meg doen precies waar ze zin in hebben en dat is maar goed ook.
- Arctic Monkeys :: Favourite Worst Nightmare Geeft met dit tweede album de britpopconcurrentie in de vorm van Kaiser Chiefs en consorten heel ver het nakijken. Weten het live helaas nog niet altijd even goed waar te maken.
En dan blijkt een top 10 nog een heel karwei, want we hebben Robert Plant and Alison Krauss :: Raising Sand, Mark Olson :: Salvation Blues, Arcade Fire :: Neon Bible (toch ook wel heel goed, ondanks dat deze niet kon tippen aan Funeral), Joe Henry :: Civilians en ook Willy Mason :: If The Ocean Gets Rough en Thomas Dybdahl :: Science moeten passeren.
Live sprak met name (daar zijn ze weer) Editors tot de verbeelding. Zowel op Pukkelpop als in de Tilburgse 013 een show van ongekende kwaliteit. Op hetzelfde Pukkelpop pakte Jack Peñate de Chateau in, maar liep de Marquee leeg bij een bedroevend optreden van Devendra Banhart en wisten de Kaiser Chiefs de naam van ultieme volksmenners helemaal waar te maken, zonder ook maar een beetje origineel te zijn. The Pogues in Lokeren waren opvallend goed en Two Gallants wist zowel in Nijmegen (Valkhofaffaire) als ook in de Botanique van de eerste tot de laatste minuut te boeien. En dan was er nog de overweldigende show van Muse, het Balkanfeest van Gogol Bordello en de wat magere show van Arctic Monkeys, allen op Pinkpop. De show op livegebied werd dit jaar echter gestolen door iemand die alles behalve een showman is. Antiheld Wil Oldham, ofwel Bonnie ‘Prince’ Billy, stond in zijn eentje met een gitaar op het immense podium van de Vredenburg in Utrecht. Ontwapenend, innemend en verschrikkelijk mooi, zo kreeg hij de uitverkochte Vredenburg aan zijn voeten. Mijn livehoogtepunt van 2007!
