Feist is tegenwoordig overal: in reclamespotjes, op alle radiozenders, voor de lens van de beste fotografen, op de catwalk, in metrostations en supermarkten. Niet verwonderlijk dus dat het Koninklijk Circus zich afgelopen vrijdag moeiteloos vulde met hippe jongens en meisjes en hun laarsjes uit de nieuwste herfstcollectie.
Sinds de release van Leslie Feists eerste internationale soloworp Let It Die (2004) was het wachten op de opvolger. Feist kwam namelijk als een geschenk uit de hemel. Ze bleek over een verslavende, lichthese stem te beschikken en liet singer-songwritermateriaal moeiteloos rijmen met disco. Die opvolger kwam er (eindelijk) in mei. The Reminder neemt wat gas terug, maar is niet volledig vreemd aan het debuut.
Ontvingen we haar ter promotie van Let It Die maar liefst drie keer op Belgische bodem, dan moeten we ons voor The Reminder met één keer tevredenstellen. Voor die unieke passage liet Feist zich omringen door iedereen die ze nodig had om een perfecte reproductie van haar albums te garanderen. Koperblazers, glockenspiel, synths, drum, gitaar en de onmisbare piano van Feists vaste producer Gonzales, die het publiek al op een aangename en grappige manier had opgewarmd.
De pianist met de witte handschoenen won het publiek voor zich door hen op te jutten met kleine verwijzingen naar nummers van de gastvrouw (om uiteindelijk die prachtige pianoversie van "One Evening" uit het remixalbum Open Season te serveren), door zelfspot en een fragment uit de "Marseillaise". "Oh sorry, ik dacht dat dit het Belgisch volkslied was". Een Canadees met een sneer aan het adres van Leterme kan in deze verwarrende politieke tijden op veel sympathie rekenen.
Die publieke overwinning werd later in de show door Feist — minirok, paarse panty’s, pumps, doorschijnend bloesje en paardenstaart — geregeld uitgespeeld. Gonzales werd opgevoerd als de plaatselijke nar. Dat was een verademing bij haar recente, sombere nummers over het einde van een liefdesverhaal.
Het begint gelukkig luchtig. Wie met een vooroordeel kampt wat betreft publieksparticipatie, werd hier al vanaf het tweede nummer de mond gesnoerd. Twee door het publiek gezongen tonen geven de aanzet tot een ontroerend "So Sorry". "When I Was A Young Girl" en "My Moon My Man" maken de boel snel weer vrolijk. Maakte Feist in vorige passages bijna misbruik van haar sampler, dan beperkt ze het gebruik van die machine nu tot het strikte minimum, wat met een vierkoppige backing band als deze niet meer dan logisch is. De instrumentatie benadert de perfectie van de albumversies, maar wordt met voldoende passie en virtuositeit gebracht om geregeld subtiel af te wijken en ons toch dat zo gevraagde livegevoel mee te geven.
Netjes midden in de set krijgt Feist haar solomoment. Twee covers — "Fucked-Up Kid" van Broken Social Scene-collega Kevin Drew en "Open Window" van Sarah Harmer — omsluiten het onuitgebrachte "Anti-Pioneer". "When a boy changes numbers, it’s time to go", fluistert ze in een stille zaal. Ons hart krimpt, maar wordt weer bevrijd door een nieuwe versie van "Gatekeeper" en de trage Apostle Of Hustle-unmix (ook op Open Season) van "Inside And Out".
Het podium verlaten doet ze uitgelaten met huidige single "1 2 3 4". Terugkomen doet ze solo met "Intuition", het meest ontroerende nummer uit haar nieuwe plaat. "And it’s impossible to tell/How important someone was/And what you might have missed out on/And how he might have changed it all/And how you might have changed it all for him". We horen harten breken, gevolgd door een spontaan massaal gezongen "Did I, did I". Publieksparticipatie, maar misschien een van de mooiste dingen die we dit jaar in een concertzaal mochten ervaren. Een zangeres die een zaal als het Koninklijk Circus kan omtoveren tot een intieme huiskamer, die kan slaan en zalven met een stem en een verschijning, en die de nieuwe herfstcollectie in laarsjes kan doen luisteren, verdient een ster of vier.
