PUKKELPOP 2007 :: Smashing Pumpkins :: 17 augustus 2007, Main Stage

Hoe hard kun je je eigen comeback de nek omwringen? Heel hard, zeker als je ego na een klein half uur de overhand neemt, zo bewees Billy Corgan op Pukkelpop. En wij maar denken dat masturberen in het openbaar verboden was.

Nochtans hebben we ons best geamuseerd met de eerste helft van Zeitgeist, het eerste album van Smashing Pumpkins in zeven jaar. Een beetje eenzijdig van kleur met vooral beukende rocknummers, maar af en toe goed voor een prettige twintig minuten headbangen. “Mix dat met een royale graai uit de rijke geschiedenis van de groep, en we krijgen een killer-festivalset”, droomden wij al luidop. “Hà!”, moet Billy Corgan hebben gedacht toen hij ons zo toevallig bezig hoorde: niet met hém, neen. Al lijkt het bij aanvang wel nog goed te komen. Die solo in de eindeloos gerekte opener “United States” past er nog altijd niet helemaal in, maar goed, van de Pumpkins weet je dat je dit soort dingen kunt verwachten.

Maar ze moeten nu ook weer niet overdrijven. “Bleeding The Orchid” is meteen daarna weer zo’n oeverloos nummer en les 1 uit het grote handboek “Hoe haal ik meteen de vaart uit mijn optreden”. En dan is er die openingsroffel van “Cherub Rock” samen met die monsterlijke riff. Corgan kan het nog altijd, dit blaast alles en iedereen naar huis, en vier minuten lang denken we zelfs: “fuck Editors”. Vier minuten, want op dat moment ongeveer neemt Corgans Ego de leiding over en wordt Pukkelpop even Billys Grote Wankfest.

Hitjes als “Zero” en “Hummer” worden afgehaspeld, want Corgan diept met “Starla” (uit Pisces Iscariot) liever iets obscuurs op om het dan eindeloos uit te melken. B-kantje “Death From Above” lijkt ook geen einde te kennen, met een eindeloos solerende Corgan en drummer Jimmy Chamberlin in de hoofdrollen. De violen uit doosjes van “Tonight Tonight” worden vanavond lelijke metalige bombast die nergens de bloedmooie schoonheid van op plaat ook maar benadert. Waarna Corgan nog maar eens eindeloos solerend, het resterende publiek (er waren een aantal mensen nog niet weggejaagd) met nog maar eens een obscuur nummer de nacht instuurt.

“Can you fake it for just one more show”, krijst Corgan in een afgehaspeld “Bullet With Butterfly Wings”. Blijkbaar wel: Smashing Pumpkins zijn op Pukkelpop er in geslaagd een show af te leveren die nóg hermetischer, nog navelstaarderiger was dan die in de AB. Het wordt tijd dat Corgan eens met zijn kop uit zijn kont komt voor het nog pijnlijker wordt. Dit was een zielige vertoning.

http://www.smashingpumpkins.com
http://www.smashingpumpkins.com
Martha's Music

aanraders

verwant

Smashing Pumpkins

10 juni 2019Lotto Arena, Antwerpen

William Patrick Corgan :: Ogilala

Wat Mark Kozelek (Sun Kil Moon) op zijn 47ste...

Despite all my rage :: Smashing Pumpkins’ ‘Mellon Collie’ en het conflict als motor

Wie vooruit wil, heeft wrijving nodig. En dus zaaide...

The Smashing Pumpkins :: Monuments To An Elegy

Dat Billy Corgan nooit meer hetzelfde soort potten zal...

The Smashing Pumpkins :: Oceania

“Proberen is zo veel mooier dan slagen”, klinkt het....

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in