Donker en warrig haar, een koffie, een sigaret, een glimlach op
het gezicht … tegenover me zit Tom Pintens, een gelukkig man.
Waarom gelukkig? Waarom zou hij niet? Hij is gitarist bij Zita
Swoon, hij producet platen voor andere artiesten en heeft daarnaast
ook altijd wel één of ander soloproject lopen. Waarom dus niet
gelukkig zijn? Vooral als je eerste Nederlandstalige album net in
de winkels ligt. Een album zonder titel. Een eponiem album dus,
Mijnheer Pintens? “Ja, misschien had ik het wel zo moeten noemen:
Eponiem album!”
enola: Tom, ik las dat je al erg lang met de gedachte
speelde om een Nederlandstalig album op te nemen. Verwonderlijk
voor iemand die tot hiertoe uitsluitend in het Engels heeft
gezongen.
Tom Pintens: Tot hiertoe was alles wat ik zong inderdaad
in het Engels. Je kan daar nu eenmaal internationaal veel verder
mee geraken. Het idee om ook in het Nederlands te zingen is
doorheen de jaren in verschillende stadia bij me gegroeid. Ik
herinner me bijvoorbeeld hoe ik vroeger vol verwondering naar Tien
om te Zien keek. Ik zal niet beweren dat ik die muziek goed vond,
maar het was wel het enige programma waar je Vlaamse artiesten aan
het werk kon zien. Enkele jaren geleden is er ‘Kaatje is
verdronken’ geweest, een stuk dat door Tom Van Dyck werd
geregisseerd. Samen met Luc De Vos schreef ik de muziek voor dit
stuk. De opnames deden we in mijn studio. Dat was voor mij een
enorm vreemde gewaarwording, zo voor het eerst in mijn eigen studio
in het Nederlands zingen. Later heb ik ook enkele maanden les
gegeven op de Studio Herman Teirlinck. En ook daar kwam ik in
contact met Nederlandstalige muziek. Zo kwam het Nederlands steeds
een beetje dichterbij…met vandaag als resultaat mijn eerste
Nederlandstalige album.
“Ellen vond dat ik niet meer te harden was.”
enola: Je vriendin, Ellen Schoenaerts, heeft zowat alle teksten
voor dit album geschreven. Was in het Nederlands schrijven dan zo
moeilijk?
Ik vond het alleszins niet eenvoudig. Voor twee songs, ‘Al die
tijd’ en ‘Wijzer’, schreef ik de teksten zelf. Aan de andere was ik
wel begonnen, maar het wilde niet vlotten. Ondertussen moest ik
bovendien ook nog eens met mijn groep repeteren. Ik was volledig
gestresseerd. Meer zelfs, ik was niet meer te harden! Ellen
besliste dat het genoeg was geweest en stelde me voor om voor mij
de teksten te schrijven.
enola:
De perfecte oplossing dus, zowel voor jou als voor haar! En hoe
werkte dat dan? Jij schreef een melodie, en achteraf zij de
tekst?
Ja, zo simpel was het.
enola: Heb je haar hierin totaal vrij gelaten? Of heb je haar
bepaalde thema’s aangereikt?
Vooraf hebben we geen thema’s besproken. Maar telkens ze voor een
nummer een paar zinnen had, kwam ze wel naar beneden om te vragen
of ik het goed vond. Een paar keer slechts kwam ze op de proppen
met iets waarin ik me niet meteen terugvond. In die gevallen heeft
ze gewoon iets anders bedacht. Uiteindelijk heeft ze dus wel zelf
alle thema’s bepaald.
enola: En jij had wel nog de eindbeslissing. Dat maakt het al een
stuk eenvoudiger om iemand anders teksten te zingen. Of heb je daar
geen moeite mee?
De lyrics van een ander zingen vind ik niet moeilijk. In het
verleden deed ik dat ook al voor ‘Kaatje is verdronken’. Aan de
tekst heb ik toen slechts kleine aanpassingen gemaakt. Het stuk was
geschreven door een Nederlands filmregisseur, Alex van Warmerdam,
en moest een beetje vervlaamst worden. Ook aan de teksten
van Ellen heb ik hier en daar gesleuteld: een formulering verandert
of een naam…maar dat waren enkel details.
enola: ‘Stanley’is mijn lievelingssong op de plaat. Wat is de
jouwe?
Tof dat jij ‘Stanley’ eruit haalt! Qua thema vind ik het zeker ook
een van de aangrijpendste songs op het album. Stanley is een man
van middelbare leeftijd. Hij is hertrouwd en ziet zijn kinderen
maar heel af en toe. Deze situatie doet Stanley steeds vaker aan
zijn eigen vader terugdenken, die door zijn moeder de deur uit werd
gezet omdat hij met een jonger meisje had geflirt. Sinds die dag
heeft Stanley zijn vader nooit meer gehoord of gezien. Ik las
onlangs dat er in ongeveer 3 op de 10 gezinnen zulke dingen
gebeuren. Ik denk niet dat die cijfers kloppen. Ik ben er zelfs van
overtuigd dat het er eerder 6 op 10 zullen zijn. Verhalen zoals dat
van Stanley en zijn vader hoor je ontzettend vaak. Daarom is het
ook voor mij een speciaal nummer. Het is een herkenbaar verhaal met
een zeer menselijke dimensie.
enola: Wat me in het algemeen opvalt aan je plaat is dat er een
zekere eenvoud van uitstraalt. Was dat gewild?
Absoluut! Dat was écht de bedoeling. Het moest eerlijk en
doorzichtig zijn. Het was niet altijd even gemakkelijk trouwens. In
het begin klonk het veel drukker omdat er veel meer gitaren op
stonden. Ik heb het er moeilijk mee gehad, maar heb er uiteindelijk
veel van die gitaren uit gewerkt. Je mag dit best een overwinning
noemen. Een overwinning op mezelf!
enola:
Kill your own darlings, right?!
Zo is dat! Ik hou van veel gitaar op een plaat, maar op deze manier
klinkt het puurder. En dat was de sound die ik van in het begin
voor dit album voor ogen had.
enola: Het resultaat is er alleszins niet minder op. Voor
herhaling vatbaar, zo’n Nederlandstalige plaat?
Zeer zeker. Ik vond dit superleuk om te maken. Ellen heeft me
trouwens al gezegd dat ze deze zomer weer tijd wil maken om te
schrijven.
enola: Aan je album hebben er heel wat ronkende namen meegewerkt.
Vertel eens hoe dat allemaal tot stand is gekomen.
Het was oorspronkelijk mijn bedoeling om alles alleen te doen. Zo
had ik al heel wat percussie en bas zelf opgenomen. Later zijn
Aarich Jespers (Zita Swoon) de drum, en Mirko Banovic (Arno, Laïs,
…) de bas op bepaalde songs komen overdubben. En zo was eigenlijk
de basis van het album klaar.
enola: En de anderen? Wat was hun aandeel?
Ik kan veel instrumenten bespelen, maar drummen kan ik minder goed.
Gelukkig kwam Kobe Proesmans (Obatala, Gabriel Rios, El Tattoo del
Tigre, …) op een dag koffie drinken. Ik had toen net een drum
nodig. Hij is eigenlijk percussionist maar heeft de drumlijn voor
een van de songs toen voor zijn rekening genomen. Verder heeft Rudy
Trouvé voor een tweetal liedjes gitaar opgenomen, die je lichtjes
op de achtergrond hoort. En dan natuurlijk de backing vocals door
Tine Reymer (Billie King), die nooit erg ver weg is, en Ellen, die
gewoonweg een leuke stem heeft.
Rustiger aan is de boodschap
enola: Wanneer ik zo bekijk wat je allemaal doet, stel ik me de
vraag “Zit die mens dan nooit stil?” Repeteer of toer je niet met
Zita Swoon, dan heb je wel, zoals nu, een soloproject lopen of ben
je aan het producen. Wat mogen we buiten je soloalbum nog allemaal
verwachten?
Wel, op 30 maart komt ‘Big City’, het nieuwe album van Zita Swoon
uit en in maart zullen we volop aan het toeren zijn. In april zal
ik met mijn eigen plaat toeren. En tussendoor zal ik ook met Roy
Arnauts (Noppes) nog een plaat maken. Maar verder ga ik het kalm
houden dit jaar. Vorig jaar was ontzettend druk: ik heb Billie King
geproducet, een verzamel-cd voor Laïs, aan mijn eigen plaat gewerkt
en aan die van Zita Swoon. En ondertussen ben ik ook vader geworden
van een zoontje, Oliver. Daar wil ik dit jaar zoveel mogelijk tijd
voor maken.
enola: Rustiger aan is de boodschap! Wat me naadloos bij de
volgende vraag brengt: denk je dat er ooit een moment zal komen
waarop je een keuze zal moeten maken tussen zelf muziek maken en
muziek producen?
Ik wil nooit tussen beide kiezen. Ik heb het allebei nodig. Zelf
muziek maken is geweldig! En optreden en de promotie van een plaat
doen dat zou ik nooit willen en kunnen missen. Producen is dan weer
een heel andere oefening waarbij je afstand kan nemen van je eigen
muziek. Je werkt op een andere manier met anderen samen. Eigenlijk
begeleid je hen, en ook dat is erg boeiend.
enola: Je houdt dus van diversiteit in wat je doet. Betekent dit
dat als je soloproject een enorm succes zou oogsten, je toch niet
geneigd zou zijn om je daar volledig op te storten en Zita Swoon te
verlaten.
Zita Swoon al dan niet verlaten, zou ik nooit laten afhangen van
het succes van mijn soloproject. Ik speel al erg lang bij Zita
Swoon, eigenlijk al een derde van mijn leven, en ik doe het graag.
Misschien gaat de band ooit uit elkaar. Dat weet ik niet. Maar Zita
Swoon verlaten is op dit moment helemaal niet aan de orde voor mij.
Ik geniet er gewoon van om naast Zita Swoon ook met andere mensen
te spelen en te werken. Op dat vlak ben ik trouwens erg blij met
mijn band (Aarich Jespers, Mirko Banovic) voor dit album. De
afspraak luidt immers dat ik, de data waarop zij niet beschikbaar
zijn, andere muzikanten mag uitnodigen om mee op te treden. Dankzij
de eenvoud die in de liedjes werd gelegd, zal ik hierdoor op het
podium met verschillende instrumenten kunnen experimenteren.
enola: “Zondag is mijn hobby.”
enola: 
Muziek
en diversiteit zijn levensbelangrijk voor je, zoveel is duidelijk.
Wil dit ook zeggen dat je thuis een enorme cd-collectie hebt
liggen?
Eigenlijk koop ik erg weinig cd’s. Wanneer ik thuis ben, heb ik
vooral klassieke muziek opstaan. Vinylplaten die niets kosten en
die echte pareltjes zijn. De Nocturnes van Chopin bijvoorbeeld vind
ik prachtig.
enola: Je klassieke muziekopleiding is dus toch een beetje blijven
hangen. Heb je spijt dat je daar niet verder in bent
gegaan?
Het is nogal abrupt gestopt toen ik in het derde jaar zat. Ik ben
er dat jaar nog voor de examens mee gestopt om met Moondog Jr. te
toeren. Ik heb er nooit spijt van gehad. Klassieke muziek is
vandaag voor mij meer een hobby: iets dat ik thuis kan doen, iets
van mezelf. Toen ik klein was, wilde ik dirigent worden. En die
droom heb ik toch een klein beetje waargemaakt. Dirigeren en
producen hebben immers veel van elkaar weg: mensen begeleiden en
alles in goede banen leiden om zo tot een resultaat te komen
waarmee we allemaal tevreden zijn.
enola: En popmuziek? Je zal toch iets in je kast hebben
staan!
Voor mij is popmuziek eerder iets dat ik op festivals meepik. Als
ik het daar goed vind, dan zal ik soms de cd wel kopen.
enola:
Wat is zo je laatste aanwinst geweest?
Mijn laatste aanwinst was de cd van die laatste groep van Damon
Albarn. Hoe heet die ook alweer? Iets met Queen…
enola: The Good, The Bad and the Queen!
Juist ja, maar die heb ik niet op een festival gezien. Eerlijk
gezegd moet ik de cd zelfs nog beluisteren. Albarn vind ik wel
altijd goed. Met Blur heb ik hem meermaals aan het werk gezien en
daar heb ik telkens enorm van genoten. En Gorillaz is echt een
leuke band, een leuk concept en een toffe mix van muziek.
enola: En wat van de Belgische artiesten?
Er zijn veel goede groepen. Ik was laatst erg onder de indruk van
een optreden van Admiral Freebee. Het was echt een verrassing voor
me. Ik had in het verleden al een paar van zijn optredens
meegepikt, maar dit was een rustigere toer. Indrukwekkend! Verder
kijk ik ook uit naar de cd van Violent Husbands en vond ik My
Heroics van Absynthe Minded een erg goed nummer.
enola: Geen Nederlandstalige muziek?
Eigenlijk niet. Ik luister er niet naar. Aarich kocht wel onlangs
een driedubbele cd van de allergrootste Vlaamse hits en daar staan
zo’n mooie nummers op. (lacht en zingt) “Zo mooi, zo blond
en zo alleen…”
enola: Heb je nog tijd voor andere hobby’ buiten de
muziek?
(Denkt na) Ik heb geen andere hobby’s. Tenzij misschien…
zondag! Zondag is een hobby voor mij! Vroeger had ik een bloedhekel
aan die dag en nu vind ik het heerlijk. Het is een dag om naar uit
te kijken en om zalig tot rust te komen.
Het album van Tom Pintens is uit bij V2 Benelux.
Op 2 april treedt hij op in de ABClub.
