Never Said Goodbye, maar dat is nu net wat Cerys Matthews deed. Na een decennium hield ze het bij Catatonia voor bekeken: de druk werd te groot en een rehab center was op dat moment een betere omgeving dan de chaotische muziekscene. Met dit tweede soloalbum lijkt het toch alsof de deur altijd op een kier is blijven staan.
Mevrouw Matthews ging in 2001 op zoek naar een nieuw leven met meer houvast en regelmaat. Dat vond ze in Nashville, waar de Welshe trouwde en twee keer moeder werd. Vanuit die geborgenheid begon al snel het artiestenbloed weer op te borrelen. In 2003 was haar eerste soloalbum, Cockahoop, een feit. Ze liet zich daarvoor ongegeneerd inspireren door de klank van de streek. De plaat was met andere woorden nogal folk- en country-minded, iets wat ze naar eigen zeggen nodig had om “af te rekenen” met haar bandverleden.
Op deze nieuwe soloplaat schippert Cerys Matthews tussen de stijl van de voorganger en het toegankelijke, popachtige van Catatonia. Het lijkt alsof ze voor het eerst ongedwongen haar ding kan doen, als een kok die geen recepten maar haar buikgevoel volgt. Het eerste nummer, “Streets Of New York”, illustreert dat: een catchy drumpatroon, orgelklanken en Cerys die de melodie met haar stem draagt. Van die stem zullen er nog altijd voor- en tegenstanders zijn, maar het valt op dat ze met de jaren wat aan helium verloren heeft.
Qua ten hemel stijgende melodieën kan ook “Oxygen” tellen. De toegevoegde koperblazers en het do-do-do-achtergrondkoortje garanderen dat dit nummer waarschijnlijk het snelst tussen de oren blijft hangen. “Open Roads” is de single die deze plaat moet lanceren en verwijst ook naar de naam ervan: “I took a ride on your fingertips / Heaven high, with the thrill of it / And in your eyes, for a moment / It’s like we never said goodbye”. Een charmant poprocknummertje dat de radio geen pijn zal doen, maar ook niet meer dan dat.
Geef ons dan maar het subtiele arrangement van “This Endless Rain” of het zich vredig voortslepende folkliedje “Elen”, in het Welsh gezongen en met gastvocalen van Gruff Rhys (Super Furry Animals). Het zijn nummers als deze die ons doen beseffen dat er op de rest van de plaat helaas af en toe met de grens van de middelmaat geflirt wordt. “Morning Sunshine” legt te veel dramatiek aan de dag en het tweede deel van dit album heeft simpelweg te weinig te bieden om de hele sessie geconcentreerd uit te zitten.
Na enkele intensieve luistersessies hebben we het nog altijd moeilijk om deze plaat van een verhelderend oordeel te voorzien. Het is niet wereldverbeterend, maar het stoort ook bijlange niet. De songs groeien wel, maar het is niet dat ze intrinsiek beter worden door er meer naar te luisteren. Never Said Goodbye is misschien nog het best te vergelijken met een minnares: boeiend genoeg om er af en toe eens naar te verlangen, maar niet constant.
