Wie nu en dan rondhangt op de talloze muziekfora waar melomanen elkaars hoofd op hol brengen met tips, lijstjes en goede bedoelingen, heeft zeker al gehoord van The Pipettes, Engelands verleidelijkste trio van het moment. De feestelijk aangeklede clipjes mogen dan de nadruk leggen op de vette knipogen, er is wel degelijk meer aan de hand.
Drie meisjes in identieke bolletjesjurken, met zorgvuldig georchestreerde pasjes, hoofdknikjes en onschuldig/sexy uitdrukkingen die dan ook nog eens liedjes zingen die updates lijken van wat Phil Spector met z’n meidenbandjes deed in de jaren zestig: knisperende, meezingbare suikercapsules over girl stuff die voorbij zijn voor je tot honderdvijftig kan tellen. Anno 2006 kan je zoiets natuurlijk niet helemaal serieus nemen (al schreven de meisjes de songs zelf met hun backing band The Cassettes), maar het is evengoed verloren moeite om te gaan tobben over integriteit en oprechte bedoelingen. Tùùrlijk is dit een gimmick, een concept dat zo slim is de troeven van het zoetste aller genres nog eens op tafel te smijten. De vraag is in welke mate de meisjes en hun kliekje erin geslaagd zijn hun vehikel aan te kleden met iets dat na het vervagen van de lipstickafdruk nog bijblijft.
Die verwachting zal moeiteloos ingelost worden … tenzij je natuurlijk een hardcore feministe bent die vindt dat kwinkslagen een verraad aan de goede zaak zijn. Stroop smaakte alleszins lang niet meer zo lekker. De veelbesproken wall of sound van Spector en acts als The Ronettes en The Shangri-Las mag dan wel achterwege gelaten zijn, wat ervoor in de plaats komt getuigt eveneens van aardig wat vernuft. Plakkerige strijkers, handclaps en belletjesgetinkel: de ingrediënten zijn er allemaal, maar dat geldt ook voor goedkope Casio’s en prominente drums. Net als de vroege pop is dit het soort gejengel dat op een podium wel eens voor een aardige energiestoot zou kunnen zorgen. Ondanks al die elementen draait het natuurlijk om de stemmen en de kitscharrangementen. Geen van de drie (Rose, Riot Becki en Gwenno) bezit een goddelijke strot, maar het is de combinatie van de stemmen, en de inventieve manier waarop ze op mekaar gestapeld worden, die het boeiend maakt.
Bananarama, The B-52’s, The Spice Girls en de meidenbands worden vanaf de amateuristische sci-fi-intro in de mixer gekwakt: eerste single "Dirty Mind" is al belachelijk catchy én slim in elkaar gestoken en wordt dan nog eens overtroffen door meerstemmige suikerfestijnen als "One Night Stand" (een popsymfonie van 100 seconden, meneer), "Pull Shapes" (wie hier onverschillig voor blijft moet aan een DNA-onderzoek worden onderworpen) en "It Hurts To See You Dance So Well". De drie mogen dan wel geen tieners meer zijn, boy trouble blijft de centrale bekommernis, al is er in het post-riot grrrl-tijdperk wel een omkering van de rolpatronen. Terwijl The Crystals een song als "He Hit Me (And It Felt Like A Kiss)" in 1962 nog met pokerface zongen, laten The Pipettes er geen twijfel over bestaan wie de touwtjes in handen heeft.
Het album is geen triomftocht van begin tot einde, daarvoor zijn er een paar middelmatige pogingen te veel, maar het is straf dat The Pipettes niet enkel de hyperkinetische pop zo verslavend maken, maar ook de rustpunten: "A Winter’s Sky" is een kerstsingle die door Bacharach verzonnen had kunnen zijn, "Tell Me What You Want" krijgt zelfs de oma’s op de dansvloer, en het voorzichtig startende "Sex" kan tijdens de refreinen nog aanslaan bij de discofanaten. Met We Are The Pipettes hebben The Pipettes en hun Cassettes een album gemaakt dat hitpotentieel te over heeft, al kan het feit dat het gaat om meer dan een paar Miekes die in opdracht van een manager tekstjes aframmelen hen ook wel eens de das omdoen. Het publiek kan daardoor beperkt blijven tot indiefans die hen appreciëren in het licht van meer uitdagende voorgangers als The Slits en The Raincoats. Al verandert dat eigenlijk geen bal aan het feit dat We Are The Pipettes een onweerstaanbaar zomerplaatje is. Ook als het regent.
