Het was een onverwachte reünie. Eentje waarover iedereen enthousiast was, maar zich net zo goed stiekem afvroeg of het wel zo’n goed idee was. Hoe dan ook: de Pixies waren terug samen, en dat op grote schaal. Nu al anderhalf jaar toeren ze de grotere podia af, een bijhorende dvd stelt het wat ironisch: Pixies Sell Out. Het is dan nog geen Filthy Lucre, er zit misschien toch wel iéts van ernst in.
Immers: wat is het punt in een reünie van een groep die vooral van belang was voor een generatie groepen die ondertussen zelf bijna het golden oldies-circuit in kunnen? Staat er dan nog meer op het spel dan de nostalgie van een nieuwe generatie bijna-veertigers die de midlifecrisis voelt naderen, en vindt dat er vandaag toch niets meer wordt gemaakt dat kan tippen aan zijn jeugd? Net als hun ouders dat vonden over hun Beatles. Natuurlijk dus dat zij dwalen, maar laten wij niet verder afdwalen.
Wat het punt was? Misschien dat er in die dertien jaar nadat Pixies er een punt achter zetten, een heel nieuwe generatie de muziek van de groep ook heeft ontdekt én omarmd. En dat ook zij graag nog eens die legendarische groep in levende lijve zouden zien. Helaas begint de schoen daar toch ietwat te knellen.
Immers: net zoals Kurt Cobain op zijn vijfenveertigste nooit nog geloofwaardig zijn angstrock had kunnen brengen, zo voelde ook deze reünie op Rock Werchter 2004 en Pukkelpop 2005 een beetje geforceerd aan. Natuurlijk was het fijn om deze songs eens luid over een weide te horen schallen, tegelijk hing er een verschrikkelijke afstand tussen geluid en beeld.
Wat je hoorde waren zeer aanvaardbare versies van de gekende songs. Wat je zag waren vier gezette veertigers die zichzelf op overtuigende wijze leken te coveren: perfect uitgevoerd, maar het was zonder bezieling. Wat we bedoelen: als een van je handelsmerken dat abrupt overgaan tot manisch schreeuwen is, dan moet die waanzin ook nog altijd wel een beetje voelbaar zijn, en niet gewoon een al te zichtbaar rationeel beheerst trucje.
Hebben we daarmee meteen ook de dvd van de reünietour besproken? Ja. Het optreden dat de groep in juli 2004 gaf op Les Eurockéennes in Belfort vertoont dezelfde mankementen als we hierboven aanhaalden, hier kunt u dat ook nog eens in close-up bekijken. Maar ook valt op dat er toch één iemand was die ronduit plezier beleefde aan deze reünie: de charmante onbevangen glimlach van Kim Deal staat in zwaar contrast met de koele afstandelijkheid van Frank Black (of zeggen we nu ook terug Black Francis?) en de werkmanspose van drummer David Lovering en gitarist Joey Santiago.
Naast het integrale Les Eurockéennesconcert biedt Pixies Sell Out nog een grote greep liveversies die elders op tournee werden opgenomen. Je kunt ze al of niet telkens laten voorafgaan door niet al te veelzeggende interviews met Tour en andere Production Managers. Een laatste optie is de mogelijkheid om een versie van "Monkey Gone To Heaven" uit alle mogelijke hoeken te bekijken.
Dit is geen legendarische performance, maar daarom ook geen onplezierige zit. Net als op Pukkelpop afgelopen augustus, overvalt je af en toe onverhoeds de kracht van een van die nummers of krijg je kippenvel van het publiek dat op het Move-festival "Here Comes Your Man" extatisch woord voor woord meezingt. En toch. Net zoals Pixies met haar reünie terug is afgedaald tot het niveau van een goeie rockgroep (het is moeilijk nog een legende te zien in vier gezette veertigers), zo is dit ook maar gewoon "een concertregistratie". Niets meer, niets minder. Rick De Leeuw zei het al: "je stopt altijd te vroeg, voor het te laat is." Dat slaat net zo goed op reünies. Voor de glans van de geschiedenis was Pixies beter niet terug samengekomen.
