Sixteen Horsepower is gesplit en wel om "spirituele redenen". Vraag ons vooral niet verbazing te veinzen: dat David Eugene Edwards minstens één slag van de Bijbel had gekregen was duidelijk van dag een, de malaise in het paardenkrachtkamp voelden we al vier jaar aan. Geheel in de lijn van de twee laatste platen is ook de afscheidsdvd een schaamteloze cash-in.
Nochtans begon het verhaal van Sixteen Horsepower ijzersterk: debuut Sackcloth ’n’ Ashes was in 1996 een instant-klassieker, en meteen vond de groep een hondstrouwe aanhang in West-Europa. Dat het hier ging om een Jezus-gekke band, daar werd niet teveel tijd aan besteed: de muziek paste immers naadloos tussen Joy Division en Nick Cave. En laten we vooral niet doen alsof die laatste het nooit over de Great Absent Landlord heeft gehad.
Opvolgers Low Estate (1997) en Secret South (2000) hielden de groep op niveau, maar toen was het plots gedaan. Zowel de coverplaat Folklore uit 2002 als de rariteitenverzamelaar Olden van een jaar later waren beschamende pogingen om rond de groep een zweem van leven te laten hangen. De bijhorende liveshows bewezen dat het vuur er al lang uit was. Als u het ons vraagt (en zo niet: là à t ons nu gewoon even nostalgisch doen): zo intens als de groep in 1998 op het belachelijk genaamde Rock Vlaanderen op een uitgewaaid Sint-Pietersplein in Gent speelde, zagen we ze nooit meer.
De schaamteloosheid waarmee de groep haar goeie naam blijft bezoedelen is ronduit gênant: ook deze dvd — die blijkens het recentste nieuws als afscheid kan gezien worden — is niet meer dan gemakzuchtige geldklopperij. We krijgen wat interviews, videoclips en achter-de-schermengezeur, en dat over twee cd’s verspreid. Wat ontbreekt: de substantieven coherentie en kwaliteit.
Zo is een eerste interview met de groep op CD1 zo goed als onverstaanbaar door de slechte geluidskwaliteit, een tweede met alleen David Eugene Edwards is tenenkrullend slecht. Wat we nog wel onthouden: de maar al te eerlijke uitspraak "I don’t know much about decadence, I guess". Liegen mag hij nu eenmaal niet. Smijt er nog wat achter-de-coulissenmateriaal achteraan en een kort historisch overzicht uit de mond van de bandleden en een eerste dvd is volgepropt. Gelukkig biedt die tweede iets meer van datgene waar we een groep soms fijn voor vinden: muziek.
De vijf videoclips die de groep in haar carrière schoot, om te beginnen, wat een aardig beeld geeft van toegenomen en weer gekrompen budgetten. En dan wat livemateriaal, gevolgd door een documentaire van de RTBF ten tijde van het laatste concert dat de groep gaf in de Ancienne Belgique. Die laatste stelt niets voor, maar tussen die paar concertcaptaties zit met een zinderende versie van Joy Division’s "Heart And Soul" nog een pareltje, net zoals "Day Of The Lords" dat op livealbum Hoarse was.
Boeiendste is misschien nog het setje nummers dat onder het kopje "surround" te vinden is: een combinatie van liveopnames, sfeerbeelden en ander visueel materiaal biedt nog het meest originele kijkvoer. Wat niet veel zegt over deze ratjetoe. Gelukkig komt het lichtpunt in deze trieste recensie uit het kamp van de band zelf. "For those of you who were disappointed by the DVD, and there are quite a few of you, there’s good news. There’s a fair chance that a "real 16hp live DVD" will see the light of day.". Afgaande op Hoarse en een dozijn liveherinneringen zou dat pas een waardig slot aan het verhaal zijn. In elk geval veel meer dan deze miskleun.
Wat een onzinartikel