Vijf pseudo-blitse Britten wandelen hier nog even laattijdig de verlaten fuifzaal binnen. Er liggen vertrappelde plastic bekertjes op de grond, de ballonnen zijn gesprongen en het spandoek ’Go Eighties!’ hangt troosteloos boven de glitterbal. Plots is het terug 1984 en denkt de dj dat zoiets het afgesproken sein is voor een nieuwe portie Duran Duran.
Een doorzichtige marketinggimmick. Een zoveelste portie poenscheppen vooraleer het haar begint uit te vallen. De onverantwoorde aandoening genaamd Clouseau zal ook nog wel ooit met zo’n geforceerde reünie op de proppen komen en alweder enkele nietszeggende records breken. Het zijn maar enkele gedachten die ons door het hoofd vlammen bij het ondergaan van deze Astronaut van Duran Duran, de eerste plaat van Birmingham’s finest in de originele line-up sinds Seven And The Ragged Tiger.
Haalden we vroeger nog een belachelijk hoog stemmetje boven om "Wild Boys" aan te zetten, geven we na lang aandringen nog steeds toe dat "Save A Prayer" wel degelijk een prima song is en bekennen we schoorvoetend ooit een poster van Simon LeBon uit de Bravo gescheurd te hebben, dan is het nu toch een ietsje minder intens.
Wij kregen het al snel op die vaak getergde heupen bij het horen van die aberratie van een popsong genaamd "(Reach Up For The) Sunrise". Studio Brussel, ooit een neus voor prima muziek, kreeg er niet genoeg van, terwijl wij het bij elke extra beluistering hartsgrondiger begonnen te haten. Als opener van deze Astronaut werd de lat dan ook al onmiddellijk op zes meter gelegd. En veel zin om er een stok bij te halen hadden we niet. Na het overleven van dreinerige wasmachinedreunen als "Want You More!" of de titelsong begonnen we plots zelfs te verlangen naar iets vers van Soulwax. Hier flakkerden zelfs nog meer ongecoördineerde en nutteloze blieps op dan in een dolgedraaide alarmsirene. Wij kiezen in dat geval zelfs nog voor de rust van een overijverige stroboscooplamp.
Even menen we een aanzet tot een fijn wapperende melodie te herkennen in de verse single "What Happens Tomorrow", maar dan struikelen we weer over kleffe zinnen als "Child don’t you worry/it’s enough you’re growing up in such a hurry". Zo is het ook altijd wat natuurlijk. Ook het achtergrondkoortje in het verder groteske "Bedroom Toys" of de simpele, maar doeltreffende melodie van "One Of Those Days" zette ons nog even onverwacht op het goede been, maar wanneer LeBon zijn slechtste falset bovenhaalt banen wij ons al snel een weg naar de vestiaire. In de verte horen we het verlangen naar de zomer, dat ook al opdook in het openingsnummer, nog net gefnuikt worden in de fletse discoslet "Taste The Summer". Maar dan is het genoeg geweest.
Het vijftal teert al jaren op hun gekoketteer met oogverblindende fotomodellen en zoutloze mode, hebben ooit wat vrouwen in modder laten vechten met als excuus een portie controverse en LeBon verzoop bijna na een iets te wild boottochtje. Vorig jaar werden ze alsnog gehuldigd met een Lifetime Achievement Award, al was hun grootste fan niet aanwezig om de prijs te overhandigen wegens te pletter geknald in een Parijse tunnel.
Een jaar voor hun vijfentwintigste verjaardag komt Duran Duran dan nog even met dit soort ongein aanzetten. Een lang uitgesponnen ringtone voor yuppies. Op Radio Donna treft u dit soort schurfterig plastic wel vaker aan: het is dan ook de natuurlijke biotoop voor dit soort te suikerachtige nietszeggende pop. Viel er even geen jeansbroek of mobiele telefoon te promoten dan?
Maar goed, we’ll confess: in de eerste helft van die machtige, maar terecht afgelopen jaren tachtig — toen wij nog wel fit genoeg waren, maar ook al weigerden om een fuckin’ Coopertest te lopen — dweepten we nog lichtjes met deze groep. Maar wat moeten wij hier anno 2004 verder mee aan? Wat levert dit ons op buiten wat nieuw verouderd materiaal van een te lang aanslepende grap van een groep? Wij hadden natuurlijk Duran Duran liever zien achterblijven in die jaren tachtig, samen met onze jeugd. Het is ons alweer niet gegund.
