België, en niet in de laatste plaats het gedeelte dat boven de
taalgrens ligt, staat niet alleen bekend omwille van zijn norse,
klagende en wantrouwige inwoners met een kruideniersmentaliteit en
een baksteen in de maag, die om hun eigen have en goed te
beschermen als een kloek tijdens verkiezingen in steeds grotere
getale voor het Vl Bl stemmen. Tijdens de zomer lijkt iedereen hier
echter best tevreden (okee, juli is wel steeds te koud en te nat en
augustus véél te heet) is Flàànderen plots een leuke plek om te
toeven, met al die festivalletjes en zo. Wij kozen er elk weekend
eentje uit, en brengen hier kort verslag over uit in onze ‘Ronde
van Flàànderen’.
MANU CIAO
Zondag 15 augustus, halfoogst in de volksmond… Het oorspronkelijke
plan was ’s namiddags al af te zakken om getuige te zijn van
A Brand en Triggerfinger, twee brute binnenlandse
producten die ons in het verleden al wisten te overtuigen. Omdat er
thuis echter nog wat koeien dienden gemolken te worden en we er
alle vertrouwen in hadden dat beide bands er het beste van zouden
maken, arriveerden we een paar uurtjes later in Leuven.
Wat we ook aanvankelijk van plan waren, was naar de Vismarkt gaan
voor Z, het nieuwe hobbygroepje van Marcel Vantilt. Ach, je
kent dat wel: je wordt al wat ouder en je wil nog steeds wat.
Daarom rijdt de ene elke week toertjes met de wielerclub, verkiest
de andere een walgelijke Goldwing om op zondagnamiddag mee rond te
tuffen (van het ene terras naar het andere) en houdt een derde het
bij vissen of duivensport.
Niet zo voor de immer jeugdige Marcel! Hij zal bij wijze van
lichaamsbeweging als een opgewonden tol over menig festivalpodium
buitelen, in de hoop dat de mensen niet al te zeer luisteren naar
de muziek en de teksten van Mensenzijnerteveelaan, de plaat die hij
maakte met Z.
We stuurden onze plannen bij en dachten: tiens, hoe komt het dat we
nog nooit Hooverphonic live aan het werk zagen? Omdat Alex
Callier en ik onze uit de kluiten gewassen ego’s niet in op
hetzelfde moment in één en dezelfde zaal gepropt krijgen? Omdat ik
de groep niet goed genoeg vind? Twee keer nee, waarschijnlijk was
het gewoon een kwestie van de juiste man op de juiste plaats en zo
voort… Vandaar dan ook dat ik op zondag 15 augustus 2004, toen ik
thuiskwam van Marktrock, naar mijn kamer toog om in koeien van
letters aan mijn dagboek toe te vertrouwen: VANDAAG VOOR HET EERST
IN MIJN LEVEN HOOVERPHONIC LIVE GEZIEN!!!
We hadden Triggerfinger dus gemist, maar gelukkig mocht Ruben Block
de gitaren van Raymond Geerts aangeven en beroert onze favoriete
drummer, Mario Goossens, nog steeds de vellen bij de beste groep
van Sint-Niklaas. (Een allerminst benijdenswaardige job, als je het
ons vraagt, want zo is hij de enige – de ingehuurde strijkjes niet
te na gesproken – die een heel optreden lang alleen maar de rug
ziet van de bevallige Geike Arnaert.
Je mag denken wat je wil van dhr. Callier, het blijft alleszins een
feit dat hij met zijn groep de mensheid drie schitterende platen en
(eerlijkheidshalve) één iets minder geslaagd album heeft
geschonken. Hooverphonic is dan niet onze enige band met
internationale klasse, toch mogen we zonder blikken en blozen
roepen, zo hard zelfs dat ze het in het buitenland kunnen horen:
“dit is Belgisch!”
Hooverphonic heeft een uitgebreide toer achter de rug langs
allerhande theaters, schouwburgen en andere sjieke gebouwen met
pluchen zetels, en dat speelde zowel in hun voor- als in hun
nadeel. De groep speelde een perfect concert, bijna té perfect zou
ik durven zeggen. Op sommige momenten had ik de indruk dat de
Muzikaalste aller Stofzuigers een overdosis stof had vergaard in
die pluchen paleizen, want af en toe leek het me allemaal een
beetje te routineus. Maar in het publiek hoorde je niemand klagen
(ik ook niet, dus), want alle hits zaten in de setlist. Alleen mijn
persoonlijke favoriet, ‘Out of Sight’, waren ze jammer genoeg uit
het oog verloren.
Na Hooverphonic waren er vier mogelijkheden: blijven voor Axelle
Red (een taak waar ik uiteindelijk mijn echtgenote mee opscheepte),
Roland op het Hogeschoolplein, Sweet Coffee op het De Layensplein
of Gabriel Rios op de Vismarkt. Het werd een combinatie van de
laatste twee.
In binnen- en buitenland is men naar verluidt erg enthousiast over
Sweet Coffee. Het trio – twee deejays en een zangeres – werd
bijgestaan door enkele gastmuzikanten. Het geheel swingde wel, maar
toch werden we door tot op heden nog steeds duistere machten naar
de Vismarkt gestuwd. Daar speelde dus Gabriel Rios, de man
die je deze zomer zeker moet gezien hebben. Latin en rap, stevig
geworteld in de Vlaamsche klei, die het hele plein in de fik zette.
Ook al is latin niet echt mijn ding, wie onbewogen bleef bij dit
optreden, gaat vanaf volgend jaar beter de Koningin
Elisabeth-wedstrijd volgen. Ook hier dus weer enkele forse graaien
uit de debuutplaat, met natuurlijk de hits helemaal achteraan. En
als de Vismarkt overdekt was geweest, dan had dat dak na de plotse
verschijning van Flip Kowlier nu hoogstwaarschijnlijk ergens ter
hoogte van het station gelegen.
Jammer voor Manu Chao, maar ik vrees dat ons land vanaf nu voor een
stevige portie Zuid-Amerikaanse gekte de voorkeur zal geven aan
onze Gentse Puertoricaan. Want Gabriel Rios, beste vrienden, die is
nog niet aan het eind van zijn latin!
